رفته رفته وقتی از روزهای سوگواری و داغداری فاصله بگیریم، لاجرم باید به روزهای انتخاب برسیم. چراکه یکی از مؤلفه‌های حقانیت نظام ما، این است که نظم کشور را تأمین می‌کند و حتی در سخت‌ترین شرایط، اندک‌لطمه‌ای هم به روزمره مردم وارد نمی‌شود. رئیس‌جمهور پیشین، با مظلومیت و خلوص نیت این دنیا را ترک می‌کند، مردم با وقار و شکوهی بی‌نظیر او را بزرگ می‌دارند و سپس با آرامش به سمت انتخاب آزادانه رئیس‌جمهور بعدی خود می‌روند. همه‌چیز مانند حرکت قطار بر روی ریل‌هایی مستحکم و نافرسوده پیش می‌رود. این‌ها همه هنر ابرمردی است که ما در عبارتی بی‌تکلف اما رسا؛ او را می‌خوانیم: «آقا». کشتی‌بانی که مسافران کشتی‌اش طوفان‌های سهمگین دریای متلاطم جهان را تنها از پشت شیشه می‌بینند!
مردم ایران به زودی دوباره در جایگاه انتخاب قرار می‌گیرند. انتخاب، کلید رشد است و در معرفت ناب اسلامی، از احترام ویژه‌ای برخوردار است. آن‌ها به زودی در انتخاباتی شرکت خواهند کرد که در آن امیدواریم هر دو بال اسلامیت و جمهوریت هیچ آسیبی ندیده باشند. اما مهم‌تر از انتخاب مردم، انتخاب منتخب مردم است. روی سخن ما در اینجا با رئیس‌جمهور بعدی است. آقای رئیس‌جمهور بعدی، تو چه راهی را انتخاب می‌کنی؟ در روزهایی که گذشت عزت بی‌مانند یک رئیس‌جمهور را دیدی؛ اشک‌های مردم برای او را دیدی؛ سنگ تمام اهل بیت برای خادم خودشان را دیدی؛ عاقبت‌ به خیری و سعادت ابدی مردی با سنگین‌ترین مسئولیت را دیدی؛ اکنون انتخاب تو چیست؟ تو عزت را انتخاب می‌کنی یا بی‌آبرویی را؟ تو پشت میز را انتخاب می‌کنی یا آغوش مردم را؟ تو این دو روز دنیا را انتخاب می‌کنی یا ابدیت را؟ خدا تو را برای خدمت به مردم انتخاب کرد؛ تو هم خدا را انتخاب می‌کنی؟ مردم تو را انتخاب کردند؛ تو هم مردم را انتخاب می‌کنی؟ تو منتخب خودت یا جناحت یا اطرافیانت نیستی؛ منتخب مردمی. 
آقای رئیس‌جمهور بعدی، تو با جمهور هوشمند و فرهیخته‌ای طرفی. مردمی که آدم‌شناس‌اند. بیایید رُک صحبت کنیم.
در شرایطی که شهید دکتر سیدابراهیم رئیسی مظلومانه در معیت همراهان خود از دنیا رفت؛ دلیل و بهانه برای نارضایتی از دولت کم نداشتیم. برخی از وعده‌های دولت هنوز به سرانجامی نرسیده بود؛ تورم هنوز شدیدا مردم را آزار می‌داد؛ آینده هنوز برای مردم مبهم و نگران‌کننده بود، اما بسیاری از ما که در خیلی موارد منتقد دولت بودیم، نتوانستیم شب ولادت امام رضا برای خادم‌الرضا اشک نریزیم و ناامیدانه دعا نکنیم که سالم از اطراف آن بالگرد پیدا شود. محبوبیت شهید رئیسی در حالی بود که باوجود تلاش همه‌جانبه، هنوز برای چشاندن طعم یک موفقیت جانانه به مردم نیاز به زمان داشت. پس راز این ابراز علاقه فوق‌العاده مردم به او و یارانش چه بود؟ آیا جز این بود که مردم خلوص نیت، تلاش حقیقی، شخصیت محترم، تعهد به اخلاق، التزام به تقوا، غیرت به مردم، کرامت به مردم، از خودگذشتگی، صداقت و سادگی و دیگر خصوصیات اسلامی و انسانی را در وجود آقای رئیسی دیده بودند؟ 
واقعیت این است که نه خدا را می‌شود دور زد و نه مردم خدایی ایران را. خدا و این خلق خدایی هر دو در وهله اول، نیت درست و تلاش مجدانه را می‌بینند. اگر مسئولین دولت‌های قبل از چشم مردم افتادند تنها به خاطر بروز مشکلات در زمان مسئولیت آن‌ها نبود؛ مردم اخلاق و نیت آن‌ها را هم در نظر می‌گرفتند. بسا که خدا رئیسی عزیز را در زمره شهیدان قرار داد تا او را از یک شخص تبدیل به یک شاخص قابل الگوبرداری گرداند و از یک رئیس‌جمهور، به یک چراغ راه برای امر ریاست جمهوری و از اساس مسئولیت در نظام اسلامی. 
اصول کلی حاکم بر نحوه عملکرد رئیس‌جمهور شهید ما، همان اصول مسئولیت در نظام انقلابی جمهوری اسلامی ایران است. اگر این اصول توسط رئیس‌جمهور بعدی انتخاب شود، او نیز از یک رئیس‌جمهور منتخب به یک مسئول مغتنم و محترم تبدیل می‌شود. او اگر درست انتخاب کند، مردم علاوه بر رأی به او دل نیز خواهند سپرد و انتقادات خللی به عزت و آبروی او وارد نخواهد ساخت. رئیس‌جمهور بعدی باید چهره نورانی سیدابراهیم رئیسی را نگاه کند و بارها با خود تکرار کند این کلمات درخشنده را که: «وَ العاقِبة لِاَهلِ التَّقوی وَ الیَقین».
راه روشن است؛ انتخاب با ماست.