جواد شاملو
در تمام سال پای بازی‌های فوتبال نمی‌نشینی؛ اگر حین چرخاندن کانال‌ها یک‌هو استقلال را در مصاف پرسپولیس ببینی، تفننا بازی را دنبال می‌کنی. اما این هیجان که چشمانت را موقع پنالتی کریس رونالدو یا کریم انصاری فرد ببندی و ناگهان هجوم ببری سمت تلویزیون و چهره علی بیرانوند که توپ کریس را همچون سر فرزند دلبندی در آغوش گرفته را ببوسی، از جنس دیگری است و ربطی به علاقه به فوتبال ندارد. آنچه جام جهانی را جام جهانی می‌کند، مفهوم ملیت است؛ خصوصا در ایران. جام باشگاه‌ها و جام ملت‌ها در چارچوب کشورها و قاره‌ها، بیشتر عاشقان فوتبال را گرد خود می‌آورد؛ هرچند آن هم از رنگ و بوی ملی خالی نیست. اما جام جهانی فوتبال، یکی از عرصه‌های نمایش مفهوم ملیت است. مفهوم ملیت ناظر به حکومت‌ها نیست؛ بلکه ملیت اعم از دولت و حکومت است. اما خصوصا از آغاز سال ۱۴۰۱ این مفهوم مورد حمله قرار گرفته است؛ ملیت، تاریخ و جغرافیای یک کشور. امسال این پروژه از حمله به فم تریپ و تبلیغ گردشگری که لاجرم با نشر زیبایی‌های توریستی ایران بود همراه شد و حالا امروز، به تحریم جام جهانی فوتبال رسیده است. 
بچه‌های تیم ملی، همه از بطن شهرهای این دیار برخاسته‌اند. از پایین‌شهر و بالاشهر، از زمین‌های خاکی و باشگاه‌های کوچک و خصوصی. آنکه به این بچه‌ها عشق ورزیده نیز مردم‌اند. اما آن‌ها حق ندارند حواس مردم را پرت کنند و یا خدای نکرده، اندکی دل آن‌ها را خوش کنند. بدتر از این، آن‌ها حق ندارند پرچم کشورشان را بر لباس داشته باشند و یا سرود ملی مملکت‌شان را بخوانند. رفتار آن‌ها شبیه کروناست. کرونا بود که مردم را از فوتبال و دیگر تفریحات منع می‌کرد. کرونا بود که آن‌ها را قرنطینه می‌کرد و کسب‌‌وکارشان را می‌بست. کرونا بود که ذهنشان را پر از آمار و اخبار منفی می‌کرد. کرونا بود که فاصله‌های اجتماعی می‌انداخت. کرونا بود که آن‌ها را می‌کشت. 
تمام انقلاب‌ها، با وحدت مثال‌زدنی و بی‌نظیر ملت‌ها رخ می‌دهد. نوعی وحدت و یکتایی که البته در اغلب انقلاب‌ها نیز زودگذر است؛ اما در برهه انقلاب، شگفت‌انگیز است. دشمن اما امروز به فروپاشی ملت روآورده. ملتی که نه فوتبال دارد، نه کنسرت دارد، نه کافه دارد، نه سینما دارد و نه خنده دارد و نه خوشی. ملتی سکته کرده و فریزشده. آنچه دشمن در پی آن است نوعی کودتا است و نه انقلاب؛ کودتایی که با فروریختن ملت به عنوان ستون دولت و حکومت رخ می‌دهد. گروگان‌گیری از ملت‌ها و باج‌خواهی از دولت‌ها رسمی است که تنها برای ایران پیاده نمی‌شود. آن‌ها رسما ملت روسیه را از حضور در جام جهانی محروم می‌کنند؛ چرا؟ چون ملت باید تنبیه شوند و به مثابه گروگان، حکومت‌ها را دستپاچه کنند.
مگر دنبال حال خوب مردم نیستید؟ پس چرا برای آن شرط می‌گذارید؟ مگر نمی‌گویید حکومت مردم را ناراحت کرده؛ پس چرا شما حال آن‌ها را خوب نمی‌کنید؟ عزت شاهی می‌گوید در بحبوحه انقلاب، ما انقلابیون به فکر کمک‌های مالی به قشر مستضعف بودیم؛ بعضی می‌گفتند به مردم کمک نکنید تا نارضایتی افزایش پیدا کند! انقلابیون مرام‌شان این نبود که به مردم فشار بیاورند تا حکومت‌ها تحت فشار قرار بگیرند. اما کودتاچیان متوهم را از گروگان‌گیری چه باک؟
دشمن نتوانست داعش را بر ملت مسلط کند؛ امروز می‌خواهد ویروس خلق داعشی را به برخی افراد سرایت دهد. خشونت را در بالاترین حد خود تئوریزه می‌کند و کوچک‌ترین اعتراضی به این خشونت ها ، تو را تبدیل می‌کند به «بی‌شرف». این ویروس طبعا میان مردم ایران پاندمی نمی‌شود اما اراذل را درگیر می‌کند و حساسیت دیگران را نسبت به آن می‌کاهد و همین دشمن را بس. این است آنچه دشمن می‌طلبد: ملتی بدون تفریح، سرد، خشک و بی‌اعتنا به خون که هر بلایی بر سرش بیاورند می‌گوید کار خودشان است. مشتی زامبی که حرف زدن با آن‌ها ممکن نیست. 
آنکه واقعا با مردم باشد؛ تا پای جان برای شاد کردن مردم می‌کوشد. چه می‌داند انقلاب کردن از ملتی شاد و منسجم بر می‌آید نه ملتی که طعم هیچ حماسه‌ای را نچشیده‌اند. اما این اهداف بزرگ‌تر از این است که دشمن در پی آن باشد؛ آنچه دشمن از ایران می‌خرد؛ زمان است؛ مثل گروگان‌گیران سریال مانی هایست.