حضرت ام‌البنین یکی از زنان بی‌نظیر تاریخ اسلام است. زنانی که بررسی جایگاه و نقش تاریخی آن‌ها ما را با ظرفیت‌های زن و زنانگی آشنا می‌سازد. اهمیت او را آنجا می‌فهمیم که امیرالمومنین علیه‌السلام ایشان را با قصد و هدف مشخصی انتخاب می‌کنند؛ با این قصد که پسر یا پسران به‌خصوصی از او زاییده شود. یعنی زن در نگاه حضرت رسما تعیین‌کننده سرنوشت یک انسان است.

باید دقت کرد در اینجا نقش حضرت ام‌البنین صرفا زاییدن پسرانی با ویژگی‌های ژنتیکی به‌خصوص نیست؛ مأموریت او رسما برپایی یک مدرسه تربیت انسان است. حضرت عباس علیه‌السلام و برادرانش صرفا پهلوانانی قدرتمند نبودند؛ شخصیت‌های بابصیرت و ولی‌شناسی بودند که آموزش و تربیتشان انتقال دریایی از ادب و علم و معرفت را نیاز داشت. حضرت ام‌البنین یک معلم و مربی بی‌نظیر است که باید برای مهم‌ترین نهضت تاریخ، یک شخصیت بی‌نظیر تربیت کند و برای حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام وزیری بی‌نظیر آموزش دهد.

اگر حضرت خدیجه را به حمایت مالی از رسول اکرم می‌شناسیم، اگر حضرت زهرا سلام‌الله علیها را به حمایت اجتماعی و سیاسی از امیر مؤمنان می‌شناسیم، اگر زینب کبری را به حمایت تبیینی و تبلیغی از برادرش می‌شناسیم، حضرت ام‌البنین را باید به حمایت تربیتی از سالار شهیدان بشناسیم. مهم‌ترین راه برای تربیت انسان، سرمایه‌گذاری بر زن و بر مادر است. امیر مؤمنان خودش شخصیت کمی نبود، اما برای تربیت انسان با دقت فراوان یک زن انتخاب کرد؛ زنی که فرزندش پشتوانه‌ امامت شد. جناب ام‌البنین پس از کربلا هم فعالیت اجتماعی خود را ادامه داد؛ حضرت کنج خانه‌اش گریه نمی‌کرد؛ در ملأ عام برای شهدای کربلا می‌گریست. نهضت گریه، میراث ام‌ابیها بود.