جواد شاملو
ما در میان ائمه خود، تنها یک امام را  به نام محله‌ای که در آن زندگی می‌کرد می‌شناسیم و آن امام حسن عسکری علیه السلام است. هریک از ائمه ما لقبی دارند که بیانگر اصلی‌ترین ویژگی ایشان است. ویژگی‌ای که به سبب اقتضائات زمانه، در آن امام ظهور و بروز بیشتری یافته. امام مجتبی را به کرامت می‌شناسیم، سیدالشهدا را به شهادت، زین‌العابدین را به عبادت، جعفربن محمد را به صداقت، علی‌بن موسی را به رضایت و رأفت و الی‌آخر. اما در مورد امام عسکری تنها نام یک محله راداریم. بااینکه القاب فراوانی برای ایشان نیز  آورده شده اما هیچ‌کدام به شاخصیت لقب مشهور ایشان «العسکری» نیست. این لقب متفاوت یک دلیلش شباهت نام کامل ایشان با حضرت مجتبی است. ابامحمد حسن‌بن‌علی. این شباهت البته تنها در نام محدود نمی‌ماند و شباهت‌های فراوان دیگری هم میان این دو حضرت وجود دارد که مهم‌ترین این شباهت‌ها، زمینه‌چینی برای قیام امام بعدی است.درست همان‌طور که حضرت حجت نیز شباهت ویژه‌ای با امام حسین دارند، دو امام پیش از ایشان نیز لاجرم به یکدیگر شبیه می‌شوند. روز ظهور را یکی از سه روزی می‌خوانند که «یوم الحسین» نام دارند. درواقع این سه روز جزا و ثواب مصیبت بزرگ پیامبر آخرالزمان است که همان مصیبت امام حسین می‌باشد. آن سه روز عبارت‌اند از روز ظهور، روز رجعت و روز شفاعت که همان قیامت کبری است. پس گویی امام مهدی و قیام او پاسخ قیام اباعبدالله است. امام حسین فاتح دنیا شد و صاحب‌دولتی سلیمانی اما با خون و اشک و در سرزمین دل‌ها. حضرت مهدی همین دولت پنهان‌شده در قلوب را به عرصه ظهور می‌آورد و از همین حیث خود را به نام امام حسین معرفی می‌کند. گویی بنا دارد بگوید: «من فرزند همان کسی هستم که در قلب شما است. من وارث همان حاکمی هستم که بر جان‌های شما حکم می‌راند و حال می‌خواهم همان دولت را در جهان برپا کنم». برای برپایی قیام حسینی، صلح حسنی لازم بود. امروز برخی مورخان و محققان بر این باورند که پافشاری حضرت مجتبی بر ادامه جنگ با معاویه موجب شهادت نابهنگام حضرت اباعبدالله می‌شد؛ درحالی‌که شهادت ایشان در نقطه‌ای از تاریخ واقع‌شده که بیشترین ضربه را بر پیکره ظلم وارد آورده است. امام حسن عسکری هم باید از جواهر ارزشمندی محافظت کند. عصاره تمام پیشینیان راه حق، در دست امام عسکری بود. همچنین ریشه و نطفه تمام آینده راه حق، نزد ایشان بود. اگر این جواهر ارزشمند در آن برهه زمانی خاص زنده می‌ماند، پیروزی حق تضمین می‌‌شد. او بود ضمانت «و نرید أن نمن علی الذین استضعفوا…». او بود ضمانت تمام وعده‌هایی که قرآن به مؤمنان داده بود. او، همه‌چیز بود. همان‌گونه که خون مطهر امام حسین جبهه حق را بیمه کرد، حیات صاحب‌الزمان هم تضمین پیروزی نهایی و ابدی خداپرستان و انسان‌های خوب داستان جهان بود. آنچه امام حسن عسکری از او محافظت می‌کرد، صاحب قیامت صغری بود. پس باید هم از ایشان لقبی جز عسکری باقی نمی‌ماند. حتی جای گله نبود اگر از او اصلا هیچ‌چیز باقی نمی‌ماند؛ آخر از او «مهدی» باقی ماند.  او فرداها را برای ما به ارث گذاشت؛ امید را برایمان کنار گذاشت. البته قصد ما این نیست که ماحصل مدت کوتاه اما شدیدا پربار امامت امام یازدهم را در نگهداری از حضرت مهدی محدود و خلاصه کنیم. بحث درباره مدیریت شبکه گسترده و عظیم وکالت فراوان است.همچنین از  احادیث ایشان، تأثیر شگرف آن حضرت در سامرا، پایه‌گذاری رسمی زیارت اربعین امام حسین علیه‌السلام و تمام تأثیراتی که درنهایت برای معتمد عباسی راهی جز قتل ایشان در سن بیست‌و‌هشت سالگی باقی نگذاشت؛ قتلی که بنا بود برای مردم به‌عنوان یک مرگ طبیعی جا بیفتد. اما مردم دیگر فهمیده بودند از این جنس «وفات‌های کاملا طبیعی» برای خاندان رسول‌الله زیاد رخ می‌دهد. وفات فاطمه در هجده‌سالگی، وفات جوادالأئمه در بیست‌وشش‌سالگی، وفات امام هادی در چهل‌ویک‌سالگی و این بار نیز مرگی طبیعی در بیست‌وهشت‌سالگی. حنای دروغ ظالمین دیگر برای احدی از خلق‌الله رنگ نداشت و همه ایمان آورده بودند به آن سخن امام صادق علیه‌السلام که: «القتل لنا عادة و کرامتنا الشهادة».