روز پانزدهم اکتبر امسال، صدمین سالگرد تأسیس یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های رسانه‌ای تاریخ جهان بود. شرکتی که در سال ۱۹۲۳ با نام «استودیوی کارتون‌سازی برادران والت‌دیزنی» تأسیس شد. نام این شرکت بعدها در سال ۱۹۸۶ به «کمپانی والت‌دیزنی» تغییر یافت. وقتی والت‌دیزنی متولد شد، کشوری هم بود به نام فلسطین که امروز نامش عوض شده و هرکس به آن چیزی می‌گوید.

یکی می‌گوید فلسطین اشغالی، یکی می‌گوید فلسطین تاریخی، یکی می‌گوید اراضی اشغالی و یکی هم نامی نامبارک بر زبان می‌آورد و آن را اسرائیل می‌خواند. تولیدات و آثار دیزنی به سرعت صفحه نمایش همه تلویزیون‌های جهان را از آن خود کرد. شاید در سال ۱۹۲۸، کودکان فلسطینی هم می‌توانستند با آرامش کارتون «میکی‌ماوس» را تماشا کنند. اما امروز، بعید می‌دانم هیچ کودک فلسطینی و خصوصا غزه‌ای، با فکر و خیال کاخ‌های انیمیشن‌های دیزنی و پرنسس‌های آن به خواب برود. بعید می‌دانم پسرهای غزه، با هم‌دیگر شخصیت‌های مارول را بازی کنند.

یکی سوپرمن شود، یکی بتمن، یکی آیرون‌من، یکی اسپایدرمن، یکی تور. نه! آن‌ها برای حضور در یک جنگ آخرالزمانی نیاز به سرزمین رؤیا ندارند، لازم نیست روی هم اسم بگذارند. بازی آن‌ها همان زندگی آن‌هاست. زندگی آن‌ها همان جنگ آن‌هاست و جنگ آن‌ها همان مرگ آن‌ها. دختربچه‌های غزه این شب‌ها با یاد و فکر انیمیشن‌ها و کارتون‌ها به خواب نمی‌روند. حسرت آن‌ها این نیست که ای کاش در دنیای آن کارتون‌ها بودند. حسرت آن‌ها این است که ای کاش برادر کوچک‌شان زنده بود، ای کاش به‌جای مادرشان، آن‌ها می‌مردند، ای کاش پدرشان پیدا شود و معلوم شود کجاست، ای کاش امشب از آسمان بمب‌های فسفری نبارد، ای کاش دیگر صدای پهپادهای اسرائیلی به گوش‌شان نرسد، ای‌ کاش بتوانند دوباره خانه‌شان را بسازند، یک خانه کوچک، حتی کوچک‌تر از قبلی که خراب نباشد، سقف داشته باشد و در کنار پنجره‌اش یک گلدان کوچک بگذارند، و نقاشی‌هایش را به دیوارش بزند، و با یک کیف کوله کوچک به مدرسه برود. آرزوی آن یکی کودک فلسطینی است که بمیرد، یک موشک، یک دفعه به او بخورد و او را بکشد، جوری که دردش نیاید. آرزوی پسربچه‌های فلسطینی هم قهرمان‌های مارول نیستند. آرزوی آن‌ها این است که مثل محمد الضیف و ابوعبیده و سربازان کتائب عزالدین قسام و سرایا القدس، صورت‌شان را با چفیه بپوشانند، سربند ببندند و بجنگند و بجنگند و بجنگند… انتقام‌جویان واقعی خود آن‌هایند. آن‌ها قهرمان هزاران قصه‌اند. 

ول‌مان کن آقای دیزنی. حال‌مان خوب نیست. صدمین سالگرد تأسیست را جشن گرفته‌ای و موفقیت‌ها را لیست کرده‌ای؟ حمایت از سفاک‌ترین گروهک تاریخ ذیل کدامیک از موفقیت‌هایت قرار می‌گیرد؟ اگر امروز کارفرمایان تو بزرگ‌ترین زندان روباز جهان را به کوچک‌ترین جهنم عالم هستی تبدیل نکرده بودند، شاید ما هم اینجا در مورد موفقیت‌های تو می‌نوشتیم. از اینکه اگر ۱۰ انیمیشن پرفروش تاریخ را فهرست کنیم، ۸ عنوان ساخته تو یا شرکت‌های زیرمجموعه توست. از اینکه پرفروش‌ترین انیمیشن جهان، شیرشاه ۲۰۱۹ ساخته توست و آنقدر از نظر فناوری عجیب است که گویی از آینده آمده. معلوم نیست مستند حیات وحش است یا فیلم یا انیمیشن. از اینکه در همین سال ۲۰۱۹ سکوی آنلاین دیزنی‌پلاس را آوردی بالا و طی دو سال تبدیل به دومین وی‌اودی بزرگ دنیا بعد از نتفلیکس از نظر تعداد کاربران شدی، با ۱۰۰ میلیون کاربر. از اینکه سومین وی‌اودی دنیا از نظر محبوبیت محتواهای اختصاصی را داری. اما امروز که ۲ میلیون دلار دودستی تقدیم به کارفرما کردی، لازم است مطالب دیگری را مرور کنیم. 

دیزنی، یکی از مهم‌ترین بازوهای هالیوود است. اما این کمپانی بدنه‌ای یهودی دارد. باب ایگر، مدیرعامل فعلی و مایکل آیسنر مدیرعامل سابق این کمپانی هر دو یهودی‌تبارند. گزارش‌های دیگر نیز از عمدتا یهودی بدنه مسئولان دیزنی حکایت دارد. خود والتر الیاس دیزنی، مؤسس کمپانی، با اینکه خودش یهودی نبود اما گفته می‌شود تباری یهودی داشت. جو راث، رئیس تشکیلات سینمایی ‌دیزنی شامل شرکت‌های تاچ‌استون پیکچرز، هالیوود پیکچرز، و کاروان پیکچرز نیز یهودی است. اینگونه که به نظر می‌رسد، والت دیزنی تنها یک شرکت سرمایه‌داری نیست، بلکه یک دار و دسته مافیایی یهودی است که ورود به آن، همچون ورود به خانواده‌های مافیایی حساب و کتاب خاص خودش را هم دارد. بدون این اطلاعات هم اولین دلیلی که برای این اقدام دیزنی به ذهن می‌رسد، وجود سرمایه‌داران و کارفرمایان صهیونیست در رأس هرم این نهاد سرمایه‌داری است. 

یکی از برکات عملیات طوفان الاقصی، این بود که حامیان رژیم صهیونیستی به ناچار نقاب را کاملا از چهره برداشتند. نیویورک‌تایمز که همیشه رسانه‌ای انسان‌گرا و اومانیست، دموکرات، میانه‌رو، معتبر و فرهنگی جلوه می‌کرد، حالا تبدیل به یک رسانه کاملا ایدئولوژیک شده است. فعالیت آن حتی از برهه اوج جنگ روسیه و اوکراین شدیدتر، نخ‌نماتر و جانب‌دارانه‌تر است. عملیات طوفان‌الاقصی پایانی بر ریاکاری و نفاق دنیای غرب بود، جایی که حمایت از اسرائیل غاصب دیگر تنها با سکوت و حمایت‌های پشت پرده امکان‌پذیر نبود، بلکه باید به میدان می‌آمدند و آمدند و معلوم شود اینکه ذات تمدن غرب را صهیونیست بخوانیم، توهم توطئه نیست، واقعیتی است که امروز دارد خود را نشان می‌دهد.