مسعود پیرهادی
یک اربعین بود و یک رسیدن به محبوب؛ امسال اما قسمت نشد که حضوری جاده عاشقی را عمود به عمود طی کنیم و برسیم به عمود ۱۴۵۲؛ هرچقدر می‌گوییم بعد منزل نبود در سفر روحانی، انگار دلمان آرام و قرار نمی‌گیرد؛ بالاخره فرق است بین آنکه محزون، اندوهگين، ژوليده‌موی، غبارآلود گرسنه و عطشان به زيارت و تحت قبه امام حسین علیه‌السلام می‌رسد باآنکه تنها دلش روانه است، اما گرچه دوریم به یاد تو سخن می‌گوییم. امسال به اربعین نرسیدیم و سوختیم، اما این راه و مسیر که قرار است، معرّف حسینی باشد که امام عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف با نام او خود را به جهانیان معرفی می‌کنند نباید کم رونق شود؛ هرچند برادران و خواهران عراقی عاشقانه و به نیابت از همه دلدادگان اباعبدالله علیه‌السلام، قدم در آن مسیر می‌گذارند، اما جای میلیون‌ها زائر از اقصی نقاط دنیا خالی است. جای آن اسقف بزرگی که می‌گفت شاید پیامبر ما با پیامبر شما تفاوت داشته باشد، اما در امام حسین با مسلمانان اشتراک داریم خالی است. زیست اربعینی این‌گونه بود که نانش می‌دادند و از ایمانش نمی‌پرسیدند؛ همین‌که افتاده در این جاده لابد نظرکرده است؛ آنجا فقیر و غنی، کوچک و بزرگ فرقی نمی‌کرد همه عزیز بودند؛ همه نور چشم بودند؛ همه تاج سر بودند. چند سال رفتیم و یک سال با یاد آن سفرها تمرین کنیم و حول امام حسین علیه‌السلام جمع‌شویم که «الحسین یجمعنا»؛ و این حسین است که جان‌ها همه پروانه اوست.
احتمالا خیلی‌ها از تیتر و عکس برخی روزنامه‌های امروز تعجب کنند، از آن سر طیف تا این سر، با هر نگاه و تفاوت سلیقه و ذائقه، از حسین گفتیم و نوشتیم تا عظیم‌ترین سرمایه و نقطه اشتراک خود را فراموش نکنیم و یادآور شویم که هم انقلاب خمینی حسینی بود و هم بقا و زنده نگاه‌داشتن آن با حسین (ع) خواهد بود.