انگار هر شهیدی یک قاب از زندگی خودش به جا می‌گذارد. قابی که از زندگی شهید صیاد به جا ماند، همان لحظه‌ای بود که آقا بر تابوتش بوسه می‌زد. قابی که از حاج‌قاسم به جا ماند، همان قابی بود که سردار سر نماز بود و کودکی شاخه گلی به او می‌داد و او با حالتی که کمترین لطمه به حالت مؤدبانه نمازش وارد شود، آن را از دست پسربچه می‌گرفت.