مسعود پیرهادی
کینه از وقتی شروع شد که یکی شد لعین و رجیم و اما آدم ابوالبشر به برکت روضه و گریه بر حسین علیه‌السلام، شد صفوةالله و برگزیده رب کریم؛ بعدازآن، شیطان و اولیائش تمام‌قد ایستاده‌اند که مسافران کمتری به سفینة الحسین که سریع‌تر و وسیع‌تر از کشتی‌های نجات دیگر است، دست یابند و خود را به آن برسانند. از اولین ظالمان به‌حق محمد و آل محمد تا آخرین تابعان آنان، مثل اولیاء طاغوتی آن‌ها لعین خواهند بود. در این میان، غافلان، ساکتان و راضیان هم هرکدام بسته به تقصیر و قصور از رحمت خدا دور می‌شوند و چون در لبیک، سستی کردند یا بهانه آوردند یا تأیید کردند، از جاماندگانِ کشتی نجات به شمار می‌روند.
از سال ۶۱ هجری قمری تا حالا که قریب به ۱۳۸۰ سال می‌گذرد، حرارت واقعه عاشورا و قیام اباعبدالله علیه‌السلام، نه‌تنها کم نشده بلکه به‌یقین، بیشتر شده است؛ شاهد مثال این نکته، برپایی شکوهمند راهپیمایی اربعین حسینی است که به بزرگ‌ترین اجتماع بشری تبدیل‌شده است. در این سال‌ها بسته به موقعیت، حکومت‌ها و شرایط مختلف، اقامه عزا، حالات مختلفی به خود دیده است؛ گاه، پنهانی و مخفیانه و مظلومانه و گاه آشکارا و در علن و شکوهمند.
 اما با قیام حسینیِ امام خمینی (ره) و نقش شاهرگ حیاتی محرم و صفر در زنده نگه‌داشتن اسلام و نهضت، باید مدام زمزمه کنیم که گریه هر شب ما برکت روح‌الله است.
کرونا شرایط خاصی در دنیا حاکم کرده است و کشور ما هم مستثنا نیست. رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی و سیاست‌های سخت‌گیرانه و محدودساز، لازمه زیست در ایام کرونایی است. اجتماعات باید محدود و کنترل‌شده باشد؛ اما جالب آنجاست که گویا هر اجتماعی جز اجتماعات مذهبی برای برخی دغدغه نمی‌شود درحالی‌که شاگردان مکتب حسینی، حاضرند جان بدهند که خم به ابروی هم‌وطنانشان نیفتد اما آنان که پیش از محرم، در سینما و رستوران و مراکز تجاری مهربانانه کنار هم قرار می‌گرفتند و ازقضا خیلی هم به ماسک اعتقادی نداشتند، چه شده که نگران محرم شدند؟ تصاویر شب‌های قدر و مراعات مؤمنانه مردم شب‌زنده‌دار، نشان داد که از آحاد مختلف مردم، آنان که پایبندی بیشتری به مسائل دینی و مناسک مذهبی دارند، به‌مراتب بیشتر اهل رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی‌اند.
ممکن است برخی متخصصان، از سر صداقت و دلسوزی با برگزاری هیئات و هر تجمعی موافق نباشند، اما عزاخانه حضرت اباعبدالله هر تجمعی نیست و به قول رهبر معظم انقلاب، کسی باید پیرامون برگزاری یا عدم برگزاری شعائر دین اظهارنظر و تصمیم‌گیری کند که به‌ضرورت و اهمیت آن واقف باشد. جامعه بدون حسین علیه‌السلام جامعه‌ای مریض و دین بدون مکتب عاشورا، ناقص، سطحی و کم‌بهره است.
نامحرمانِ محرّم، همان‌ها که سال‌های قبل، نگران هزینه غذاهای نذری هیئت بودند، حالا نگران فاصله‌گذاری اجتماعی شده‌اند؛ شما نگران نباشید! هیئت امام حسین (ع)، سازمان و سامان دارد؛ بزرگ‌تر و پیر دارد؛ خادم و بانی دارد؛ هر قسمتش مسئول و نایب دارد؛ از همه مهم‌تر اینکه هیئت، صاحب دارد.
دل‌شوره مقدسی که هیئتی‌ها برای اقامه عزای اربابشان دارند، اجازه نمی‌دهد با سلامتی و جان مهمانان صاحب‌عزا، مسامحه کنند؛ سال‌های قبل اگر نگرانی و دلواپسی برای سر موعد آمدن سخنران و مداح، به‌اندازه بودن غذا، تنظیم صوت و تکریم عزاداران بود امسال، چندین برابر خادمان حسینی در تب‌وتاب خواهند بود که کسی تب نکند. به حول و قوه الهی و با رعایت تمام دستورالعمل‌های بهداشتی و احتیاط‌های ضروری و حتی بیشتر از آن، بار دیگر خواهیم گفت: جئنا لنسعد فاطمه «آمده‌ايم تا فاطمه (س) را ياری كنيم»