گاهی فاجعه آن‌قدر تکرار می‌شود که دردش می‌میرد؛ نه به‌خاطر کمتر شدن زخم، بلکه به‌خاطر پوست‌اندازی وجدان‌ها. وقتی ظلم، تکرار می‌شود و واکنش‌ها تکرار نمی‌شوند، درد به عادت بدل می‌گردد و وجدان‌ها به غفلت، خو می‌گیرند.
آنچه امروز در غزه جریان دارد، نسل‌کشی است؛ آشکار، خشن، سازمان‌یافته و بی‌سابقه در دوران معاصر. رژیم صهیونیستی با وقاحت، کودکان و زنان را هدف می‌گیرد و بیمارستان‌ها و مدارس را می‌کوبد، بی‌آنکه دغدغه‌ای از پاسخگویی داشته باشد. جهان اما جز مواردی معدود در سکوت فرو رفته است. گویی خون فلسطینی، ارزشی کمتر از دیگر خون‌ها دارد و گویی مقاومت و حق‌خواهی، جرمی نابخشودنی است.
اما آیا انسان می‌تواند به این حجم از بیداد عادت کند و باز هم نام خود را انسان بگذارد و گمان کند در امان می‌ماند؟
خدای متعال در قرآن، بارها و بارها از ایستادن در برابر ظلم و ظالم گفته است:
«لَا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ»؛ به ستمگران متمایل نشوید که آتش، شما را خواهد گرفت.
و مگر میل نکردن به ستمگر، چیزی جز قیام عملی و روشنگری مداوم است؟ آیا سکوت در برابر جنایت، همان میل پنهانی به ظالم نیست که آتش را وعده‌اش داده‌اند؟
امیرالمؤمنین علیه‌السلام در نامه‌ای به مالک اشتر
 هشدار می‌دهد که خداوند از خون مظلومان نمی‌گذرد و «خون مظلوم، نزد خداوند شعله‌ورتر از هر آتش است».
و باز در جای دیگر می‌فرماید:
«کونا لِلظّالِمِ خَصماً وَ لِلمَظلومِ عَوناً»؛ در برابر ظالم، دشمن باشید و برای مظلوم، یار.
در تاریخ اسلام، آنچه فتنه‌ها را برچید، صرفِ سخن نبود. سکوت مدینه، یزید را بر مسند نشاند؛ اما قیام عاشورا، پرده از چهره‌اش درید.
در زمانه‌ی ما، آن‌که صراحتا، مباشرتا و عملا در برابر ظلم ایستاده، یمن است؛ ملتی که با دستان بسته اما به یُمن ایمانی باز، سد راه کشتی‌های صهیونیسم جهانی شد.
اگرچه مظلوم است، اما در مظلومیت خود، فعال است؛ خلاف بسیاری که در موقعیت قدرت‌اند، اما در سکوتی منفعلانه غرق‌اند.
ما اگر انسانیم، اگر مسلمانیم، اگر هنوز به آیات قرآن و پیام‌های اهل‌بیت دل‌بسته‌ایم، نمی‌توانیم ظلم را ببینیم و واکنشی نداشته باشیم.
حداقلِ اقدام، آگاهی‌بخشی است. رسانه‌ها، تریبون‌داران، اندیشمندان و فعالان فرهنگی، مسئول‌اند تا نگذارند این فاجعه به «خبر عادی» تبدیل شود.
دشمن، تنها با موشک نمی‌زند؛ بلکه با بی‌حس کردن انسانیت، زمینه را برای جنایت‌های بعدی هموار می‌کند.
مقاومت، فقط در میدان جنگ نیست؛ مقاومت، در روایت حق، در بیدار نگاه داشتن وجدان جامعه، و در نترسیدن از اتهام‌هاست.
و چه زیبا گفت امام خمینی (ره): «اگر همه مسلمانان یک سطل آب بریزند، اسرائیل را آب خواهد برد».
عادت نکنیم.
نه به تصویر جنازه‌ی کودک، نه به صدای مادر داغ‌دیده، نه به آتش در بیمارستان.
که اگر عادت کنیم، دیگر انسان نیستیم؛ فقط یک تماشاگر منفعلیم که ظلم را دید و چیزی نگفت.