طوفان ادامه دارد

جرقه‌ای برای تحول اقتصادی

ادامه ...

پزشکی و معلولیت ترکیبی حماسی و سخت

ادامه ...

اخبار ویژه »

شناسه خبر : 92471

ارسال

پرینتخانه » فرهنگی, مطالب روزنامه تاریخ انتشار : 17 مهر 1402 - 6:09 |

حمایت از فلسطین و نفرت از اسرائیل عیار تمام عدالت‌خواهی‌هاست

این یکی دو روز حال و هوای خیلی‌ها در اخبار می‌گذشت. تلفات صهیونیست‌ها چقدر بالا رفت؟ اوضاع غزه چگونه است؟ موضع‌گیری‌های جهانی بر چه منوال است؟ دامنه درگیری‌ها تا کجا افزایش پیدا کرده؟ خبر پشت خبر است که می‌آید. برخی شادکننده، برخی نگران‌کننده، برخی قابل تأمل. اما این حال و هوا برای همه نیست.

شاید بسیاری از ما مردم، درک نکنیم که چرا باید این تحولات را با جدیت دنبال کنیم و از آن‌ها به هر نحوی متأثر شویم؟ بسیاری از ما ز غوغای جهان فارغیم؛ البته که خبرها را می‌شنویم و شاید نسبت به آن‌ها موضع و تحلیلی هم در ذهن خودمان داشته باشیم و شاید حتی با اطرافیانمان درباره آن صحبت هم بکنیم، اما در مجموع این مسائل چندان برای‌مان مهم نیست و نفع و ضرر خودمان را وابسته به آن نمی‌بینیم.

در این حال به کسانی که مصرانه پیگیر اخبار هستند، تجمع حمایتی می‌روند، پست و استوری می‌گذارند، حتی شاید همپای وقایع بخندند یا اشک بریزند؛ نگاهی حاکی از درک نکردن داریم و در ذهن خود می‌پرسیم: «حالا که چه؟» شاید با خود بگوییم چه حوصله‌ای دارند! یا شاید این مسئله برایشان چیزی شبیه یک سرگرمی است! خیلی از ما دیده‌ایم افرادی که علاقه‌ای به فوتبال ندارند خطاب به طرفداران پر و پا قرصی که با نهایت هیجان یک بازی را دنبال می‌کنند و شاید گاهی اختیار خود را از دست بدهند؛ بگویند: «برد و باخت این تیم چه ربطی به شما دارد؟ پولش را یک نفر دیگر می‌خواهد بگیرد آن وقت شما خودتان را می‌کشید؟». اما آن کسی که دارد با هیجان بازی را دنبال می‌کند می‌داند کسی که اهل فوتبال نیست خیلی چیزها را از دست داده.

یک عشق ولو کوچک باشد، یک هیجان ولو کوچک باشد، یک دلخوشی ولو کوچک باشد را از دست داده. کسی که عاشق فلسطین و آزادی آن و متنفر از صهیونیست‌ها و اشغالگری آنان است نیز همچون حسی دارد. به راستی نفرت از رژیم غاصب و علاقه به آزادی فلسطین چه نیازی از ما برطرف می‌سازد؟ نان شب‌مان می‌شود یا سقف بالای سرمان؟ اصلا مگر همین مملکت خودمان کم مشکل دارد؟ شاید برخی با خود بگویند این‌هایی که شعار مرگ بر اسرائیل هم می‌دهند لابد نفس شان از جای گرم بلند می‌شود!

در پاسخ به این رویکرد بی‌تفاوت، بعضی از نگاه منافع ملی وارد می‌شوند و سعی می‎‌کنند این افراد را قانع کنند که بله! پیروزی مقاومت و شکست اسرائیل در نان شب ما هم تأثیر دارد و امنیت‌مان بسته به آن است و فلسطین عمق استراتژیک ماست و منطقه بافر ما و ما از زمان هخامنشیان بنابر ضرورت ژئوپلیتیکی برای رسیدن به سواحل مدیترانه تلاش کرده‌ایم و اصلا غرب آسیا جزئی از ایرانِ فرهنگی است و از اینگونه صحبت‌ها که بسیاری از آن‌ها کاملا درست و کاملا ضروری است. گفتمان امنیت و منافع ملی به خوبی می‌تواند از پس توجیه سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بر بیاید و ظرفیت اقناع بالایی دارد. اما بحث ما در اینجا حول یک احساس درونی است؛ نه اینکه صرفا با دودوتا چهارتای عقلی با یک سیاست موافق باشیم. چرا زندگی‌های ما نیاز دارد به اینکه قلب‌مان بتپد با دیدن تلاش‌های مقاومت برای آزادی فلسطین و چشم مان بلرزد با دیدن پرپر شدن چندصد نفر از اهالی غزه تنها در یک روز و با چند بمباران هوایی صهیونیست‌ها.

تعمدا نمی‌خواهم با ادبیات دینی بحث کنم؛ چراکه در گفتمان دین پاسخ این سؤال تقریبا بدیهی است. اما در فضای غیردینی هم هر کسی می‌تواند این را بپذیرد که آقا، زندگی نیاز به رنگ و بو دارد. چند روز پیش، چهاردهم مهر، زادروز سهراب سپهری بود. شاعری که مصرع‌های زیادی از سروده‌های او برای همه ما آشناست؛ مثل این مصرع: زندگی خالی نیست؛ «مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست». یکی از مهم‌ترین احساساتی که باعث می‌شود زندگی ما خالی نباشد و رنگ و بویی، حال و هوایی و خلاصه روحی داشته باشد، همین شوق به یاری مظلوم است و عشق به جنگ با ظالم.

فرقی نمی‌کند این ظلم در کجا باشد و آن مظلوم در کجا. ظلم برخی بانک‌های همین کشور خودمان به مردم با بنگاه‌داری با اموال آنان و مبارزه وقیحانه‌شان با اطلاع‌رسانی در این زمینه به مردم نیز باید خون ما را به جوش بیاورد. اما لطف ماجرای فلسطین همین است که آنجا کمی ارتباط ظلم با نفع شخصی ما مبهم‌تر است و عدالت‌خواهی ما خالص‌تر. البته که ترک فعل مسئولان و امتداد گرانی‌ها و فکر کارگری که شرمنده خانواده‌اش می‌شود نیز می‌طلبد خون ما به جوش بیاید و بسیاری از وجدان‌های عدالت‌خواه با اعتراض به این ایرادات از وطن و آرمان‌های نهضت و نظام اسلامی دفاع می‌کنند؛ اما حمایت از فلسطین و نفرت از اسرائیل عیار همه این عدالت‌خواهی‌هاست.

خالصانه بودن اعتراض به ظلم‌هایی که با نفع شخصی ما ربط مستقیم دارد، آنجا مشخص می‌شود که ما از ظلم بی‌اندازه آشکار رژیم غاصب و مظلومیت بی‌نهایت ملت فلسطین ساده رد نشویم. حمایت از فلسطین، به ما هویت انسانی آزاده و دردمند و نوع‌دوست می‌دهد. حیف است؛ دستکم خودمان، برای خودمان و در قلب خودمان، حامی قبله نخستین باشیم. فلسطینی که این روزها با مقاومت ترکیبی خود، در اصل از مرزهای انسانیت دفاع می‌کند، آزادی را آبرو می‌بخشد و غیرت و شرف را بیمه می‌سازد. عملیات طوفان‌الأقصی تنها محدود و منحصر در صبح شنبه نبود بلکه کماکان ادامه دارد. صهیونیست‌ها تلفات می‌دهند و رؤیای نیل تا فرات جای خودش را به کابوس شنا در دریای مدیترانه می‌دهد.

نویسنده : جواد شاملو |