زیارت امام رضا در روز آخر صفر دارد به اربعین دیگری تبدیل می‌شود. میلیونی، عاشقانه، بسیاری پیاده و اغلب با ماشین کیلومترها راه را می‌پیمایند تا خود را به مشهد برسانند و سلامی بدهند. جمعیت زوار مشهد روز شهادت امام رضا در حالی به پنج میلیون نفر می‌رسد که جمعیت بی‌شماری نیز خود را به قم می‌رسانند تا سلامشان را از لسان کریمه اهل بیت به حضرت ثامن برسانند. توجه مردم به آیین زیارت در روزگار ما جلوه نوینی یافته است. هنوز حیران حماسه اربعینیم که باید شاهد زوار پیاده امام هشتم در مشایه نیشابور-مشهد باشیم. این به دل جاده زدن در این موسم‌های زیارت، از معرفت می‌آید. این جاده‌های طولانی و این راه‌های دراز را عشق و محبت کوتاه می‌کند. اعتقاد مردم به ائمه اطهار علیهم السلام، یک اعتقاد رقیق که در حاشیه زندگی‌هاشان باشد نیست. محبتی است شورانگیز که آن‌ها را از جا می‌کند و بند خانه‌نشینی را از پایشان می‌گسلد. شلوغ است، دور است، گرم است، گران است، اسکان نیست، از همین جا هم سلام بدهی حضرت می‌شنود، هیچ‌کدام از این حقایق در کت زوار نمی‌رود! مناجات لذیذ با امام و طعم جواب سلام معصوم که تنها کام قلب توان چشیدن آن را دارد زیارت را همچون فریضه‌ای می‌گرداند که مؤذن عشق مدام به سوی آن می‌خواند: «حی علی مزاره، قد قامت الزیاره…». اگر اهل مشهد رفتن باشیم، یعنی مثلا در سال بیش از سه چهار بار مشرف شویم، تصدیق می‌کنیم تمام سال امام رضا زائر دارد و هیچ‌گاه نمی‌توان حرم را کاملا خلوت گیر آورد، طوری که اطراف ضریح مبارک امام جز دو سه تنی زائر نباشد. حرم همیشه شلوغ است، گاهی شلوغ‌تر و گاهی خیلی خیلی شلوغ‌تر. اما زائران امام رضا سی صفر را تبدیل به یک رخداد ویژه کردند. با اینکه روز مخصوص زیارتی حضرت در ذی‌القعده است اما این قراری است که امام رضایی‌ها با ایشان بسته‌اند. این رسم غریب‌نوازی ایرانی‌هاست؛ اگر عراقی‌ها مهمان‌نوازند، ایرانی‌ها غریب‌نوازند. مهم نیست زیارت امام رضا در چه ایامی ثواب بیشتری دارد، مهم آن است که امام رضا در سرزمینی غریب به شهادت رسیده و عزای او باید این غربت را جبران کند. اربعین فصل بیعت و حمایت است، آخر صفر فصل غریب نگذاشتن امام. اربعین امتداد عاشوراست، آخر صفر امتداد جریان‌سازی حضرت رضا در جهان تشیع. دستگاه خلافت عباسی قصد داشت با اجبار امام به سفری سخت و مشقت‌بار از مدینه تا مرو، ایشان را از جریان اصلی شیعیان جدا کرده و منزوی کند. اما امام رضا خود سرچشمه بود و حضورش در ایران باعث شاخ و برگ گرفتن درخت شیعه شد. امروز زیارت آخر صفر امام رضا همین جریان‌سازی را امتداد می‌دهد. امام رضا تبدیل به قلب تپنده تشیع در ایران شد و این زیارت اعلام موجودیت شیعیان در جهان کفرزده امروز است. اگر روزی طاغوت عباسی می‌خواست حضرت را از شیعیانشان جدا کند، امروز ایران شیعی به خراسان می‌شتابد تا معلوم گردد شیعه هر روز قدرت می‌یابد و گرد امام هر روز شلوغ‌تر می‌شود. دستگاه ظلم در عصر امام رضا، با دست خود شیعه را نشر داد و پایگاهی بی‌بدیل و جاودان برای این مکتب ایجاد کرد.

نوشتم ایرانی‌ها غریب‌نوازند، شاید چون خود غریبند و طعم غربت را چشیده‌اند. این روزها را نگاه کن! چگونه دنیا ما را غریب گیر آورده و هر که با هرچه در دست دارد می‌زند. یکی با تحریم، یکی با ترور، یکی با رسانه، یکی با اغتشاش، یکی با قطعنامه، یکی با هنر، یکی با ورزش. ما خودمان دلمان خون است، از سوء مدیریت، از سیاست‌های غلط، از بی‌تدبیری، از امنیت‌زدگی، از تصلب در جایی و از وادادگی در جای دیگر. اما این هجمه رسانه‌ای و این خشونت خیابانی به هر چشم منصفی جای ظالم و مظلوم را نشان می‌دهد. هجمه رسانه‌ای که وزنش بی‌سابقه است و خشونتی که باز سابقه نداشته است. با انواع روش‌های رسانه‌ای کاری کردند که ایرانی‌ها خود را در انتهای بن‌بست بیابند و راهی جز عصیان نشناسند. هنرمندان و ورزشکاران محبوب را با فشار رسانه‌ای علیه نظام بسیج کردند و اعتراض به یک سیاست را به شکل انقلاب علیه حکومت بزک کردند. سقوط نظام را نزدیک نشان دادند و جوان خام را تشجیع و تهییج کردند، هیاهویی برای هیچ. در این غربت، پناه ما امام غریب است. چنان که همیشه بوده و خواهد بود.

مردم در این روزها به سوی رأفت می‌شتابند و این درس بزرگی در زندگی فردی، اجتماعی و سیاسی انسان‌ها و حکومت‌هاست. نظام امروز از مماشات بی‌جا بپرهیزد اما بداند ایرانی ها مردم رأفتند. این مردم دست‌پرورده عشق امام رئوف از یک سو و عشق سیدالشهدا از سوی دیگرند. احساسات‌شان را جریحه‌دار نکنیم و خون‌شان را به جوش نیاوریم تا فرصت برای دشمنی که همچون گرگ و کفتار چشم تیز کرده فراهم نشود و کشور را به آشوب و ناآرامی نکشاند و از سفره اعتراض مردم، مثل مرده‌خورها بهره‌برداری نکرده و آن‌ها را در آتش آشوب نسوزاند.