نزار قبانی، شاعر معاصر عرب سوری‌تبار، در میان تمام اشعار و جملات قصارش جمله‌ای دارد که بابت آن باید از او تشکر کرد. جمله‌ای که پرده از حقیقت بزرگی بر می‌دارد. او باری در جواب یک خبرنگار که چرا اشعار او این‌همه حزن دارد، می‌گوید: «حزن، میراث قوم ماست.» منظور او از این قوم تنها اعراب نیستند، بلکه گویی به مسلمینی اشاره می‌کند که در یک محدوده جغرافیایی نسبتا معین زندگی می‌کنند و در فرهنگ و هنر آنان، حزنی نهادینه شده است که ریشه آن مبهم است.