جواد شاملو
یکی از مفاهیم مهم در عرصه دیپلماسی و ارتباطات بین‌الملل، دیپلماسی هنر است. دیپلماسی هنر، یکی از زیرمجموعه‌های دیپلماسی عمومی است. دیپلماسی عمومی به آن بخش از ارتباطات کشورها اطلاق می‌شود که خارج از ساختار مرسوم دیپلماسی است. دیپلماسی عمومی یعنی استفاده از هر ابزاری که بتوان به کمک آن، بر اذهان عمومی جهان تأثیر گذاشت و به این ترتیب راه را برای اهداف دیپلماسی آشکار، هموارتر ساخت. دیپلماسی هنر نیز به معنای استفاده از ظرفیت‌های هنری یک کشور برای بهبود حیثیت و نماد کشور در جهان است. هرچه ملتی بتواند هنر خود را صادر کند، تصویر بهتری از خود در اذهان مردم جهان خواهد ساخت. 
با این مقدمه کوتاه، به سراغ خبری می‌رویم که در انبوه اخبار این روزها، بیش و کم گم شد و آن، برگزاری گالری آثار حسن روح‌الأمین در مسکو بود. این حرکت مصداق دیپلماسی هنر با روسیه است. کشوری که جمهوری اسلامی ایران قصد دارد در زمینه‌های گوناگون، مراودات گسترده و پایدار با آن داشته باشد. مراودات گسترده و پایدار، جز با ارتباط مردمی و فرهنگی دو کشور محقق نمی‌شود. علاقه‌ ملت‌ها به یکدیگر، عقبه و پیش‌نیاز رابطه دولت‌هاست. اگر غیرازاین بود، تلاش پردامنه رسانه‌های وابسته به دشمن برای القای نفرت از روسیه و چین، بی‌معنا بود. همان‌طور که امروز اگر مردم ایران با تالستوی و داستایوسکی و چخوف آشنا باشند و آثار چایکوفسکی به گوششان خورده باشد و تاریخ این کشور در جنگ نخست جهانی را خوانده باشند، قضاوت متفاوتی نسبت به آن خواهند داشت. 
حسن روح‌الأمین، هنرمندی است با آثاری قابل صدور. او با تأثیری که از نقاشی دوره باروک گرفته، به سراغ خلق سوژه‌ها و به تصویر کشیدن مصائب و مناقب اولیای دین می‌رود. آنچه در هنر او به‌شدت جلب‌توجه می‌کند، این است که باوجود وضوح، واقع‌گرایی و پرجزئیات بودن که خصیصه نقاشی کلاسیک دوره باروک است، هرگز تقدس‌زدایی از سوژه‌های مقدس در هنر او اتفاق نمی‌افتد.
تقدس‌زدایی، بلایی است که آثار بوتیچلی و رافائل و میکل آنژ بر سر کلیسا در دوره رنسانس آورد. ثمره هنر این دوره، خلق اثری همچون داود میکل آنژ بود. یک شاهکار تجسمی که پیامبر خدا و شخصیت مقدس کتاب مقدس را کاملا عریان به نمایش می‌گذارد. حسن روح‌الأمین اما به مدد عشق و ایمانی که به اهل‌بیت دارد، کاری می‌کند که این وضوح، جزئیات و دقت، چیزی از حرمت ذوات مقدسه نکاهد. این، کاری است کارستان و حاکی از سوار بودن هنرمند بر مدیوم کاری خود. 
هنر روح‌الأمین، درعین‌حال که در کمال حرفه‌ای بودن است، سرشار از الهام معنوی و عشق مذهبی است. می‌توان این آثار را به چشم تابلوهایی فاخر و چشم‌نواز نگریست و می‌توان آن‌ها را همچون روضه‌ها یا مدح و ثناهایی مصور، دید و اشک ریخت و دل را صفا داد.