اخبار ویژه »
شناسه خبر : 15038
پرینتخانه » سرمقاله, یادداشت
تاریخ انتشار : ۱۴ دی ۱۳۹۸ - ۲۳:۰۴ |
حيات فرمانده
بايد شهيد باشي تا شهيد بشي؛ حاج قاسم آن‌قدر شهيد بود که شهيد شد.
|مسعود پيرهادي – سردبير|
بايد شهيد باشي تا شهيد بشي؛ حاج قاسم آن‌قدر شهيد بود که شهيد شد.
شهيد زنده بود؛ حالا هم شهيد است و زنده. شاهد پاکي‌ها بود، به شهود رسيده بود که دنيا ممر است نه مقر و درنهايت شهد شهادت نوشيد؛ گواراي وجودش.
حاج قاسم سليماني شهيد نشود، چه کسي شهيد شود؟ ۴۰ سال در انتظار شهادت، صبح را به شب رساند؛ عاقبت در دل شب، صبح اميدش فرارسيد و رفت پيش فرمانده؛ لابد از حسين (ع) که فرماندهي از آن اوست پرسيده؛ أوفيت يابن رسول‌الله؟ آيا به عهدم وفا کردم؟ آيا پسرت را خوب، ياري کردم؟ آيا دل خواهرت را شاد کردم؟ آيا وقتي دست نوازش به سر يتيم‌هاي مدافعان حرم مي‌کشيدم، دل پدرت شاد مي‌شد؟ آيا وقتي دستم … و لابد آن نفس مطمئنه راضيه و مرضيه، از جهاد و حيات قاسم، رضايت دارد.
حاج قاسم آن‌قدر دعوت خدا و رسول را لبيک گفت و اجابت کرد که در زندگي دنيا نيز حيات داشت؛ اينکه مي‌گويم در زندگي دنيا «حي» بود براي اين است که بسياري از به‌ظاهر زنده‌ها حيات ندارند.
«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا استَجيبوا لِلَّهِ وَلِلرَّسولِ إِذا دَعاكُم لِما يُحييكُم؛ اي کساني که ايمان آورده‌ايد! دعوت خدا و پيامبر را اجابت کنيد هنگامي‌که شمارا به‌سوي چيزي مي‌خواند که شمارا حيات مي‌بخشد.»
حالا قاسم سليماني بين ما نيست؛ جايي بهتر از اينجاست؛ «حي» است؛ نزد پروردگار،به او رزق و روزي داده مي‌شود و قطعا دستش براي کمک به جبهه حق و مقاومت، بازتر است.
«وَلا تَحسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلوا في سَبيلِ اللَّهِ أَمواتًا بَل أَحياءٌ عِندَ رَبِّهِم يُرزَقونَ؛ هرگز گمان مبر کساني که در راه خدا کشته شدند، مردگانند! بلکه آنان زنده‌اند و نزد پروردگارشان روزي داده مي‌شوند.» نکند فکر کنيم اين مُلک سليماني‌ها، بي قاسم شده؛ نه هرگز. هم قاسم هست و هم قاسم‌ها هستند و بالاي سر همه اين‌ها خداي قاصم و عنايت حضرت ابوالقاسم، رسول‌الله (ص)، که لحظه‌اي امتش را رها نمي‌کند و ابوالقاسمِ منتظَر که شيعيان اين روزها بيشتر صدايش مي‌کنند و منتظرش هستند.
مي‌خواهي مثل قاسم باشي؟ حيات طيبه داشته باشي؟ شهيد باشي تا شهيد بشي؟ راهش را خدا ياد داده است:
«مَن عَمِلَ صالِحًا مِن ذَكَرٍ أَو أُنثى وَهُوَ مُؤمِنٌ فَلَنُحيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً وَلَنَجزِيَنَّهُم أَجرَهُم بِأَحسَنِ ما كانوا يَعمَلونَ
هر کس کار شايسته‌اي انجام دهد، خواه مرد باشد يا زن، درحالي‌که مؤمن است، او را به حياتي پاک زنده مي‌داريم؛ و پاداش آن‌ها را به بهترين اعمالي که انجام مي‌دادند، خواهيم داد.» اين مُلک، مملو از قاسم‌هاست؛ حالا حاج قاسم از زمره «من ينتظر» به «صدقوا ما عاهدوالله» رسيد، اما قاسم‌هاي زيادي به جرگه
«من ينتظر» پيوستند. شهادت حاج قاسم سليماني حال و هواي ايران را عوض کرد؛ انقلاب کرد؛ دل‌ها را زيرورو کرد و در اين زيرورو شدن دل‌ها، جواهرهايي پيدا شد؛ و بي‌شک در مراسم تشييع پيکر حاج قاسم، اين دريا بازهم گوهرهايي به ارمغان مي‌آورد.
بايد شهيد باشي تا شهيد بشي؛ حاج قاسم آن‌قدر شهيد بود که شهيد شد.
شهيد زنده بود؛ حالا هم شهيد است و زنده. شاهد پاکي‌ها بود، به شهود رسيده بود که دنيا ممر است نه مقر و درنهايت شهد شهادت نوشيد؛ گواراي وجودش.
حاج قاسم سليماني شهيد نشود، چه کسي شهيد شود؟ ۴۰ سال در انتظار شهادت، صبح را به شب رساند؛ عاقبت در دل شب، صبح اميدش فرارسيد و رفت پيش فرمانده؛ لابد از حسين (ع) که فرماندهي از آن اوست پرسيده؛ أوفيت يابن رسول‌الله؟ آيا به عهدم وفا کردم؟ آيا پسرت را خوب، ياري کردم؟ آيا دل خواهرت را شاد کردم؟ آيا وقتي دست نوازش به سر يتيم‌هاي مدافعان حرم مي‌کشيدم، دل پدرت شاد مي‌شد؟ آيا وقتي دستم … و لابد آن نفس مطمئنه راضيه و مرضيه، از جهاد و حيات قاسم، رضايت دارد.
حاج قاسم آن‌قدر دعوت خدا و رسول را لبيک گفت و اجابت کرد که در زندگي دنيا نيز حيات داشت؛ اينکه مي‌گويم در زندگي دنيا «حي» بود براي اين است که بسياري از به‌ظاهر زنده‌ها حيات ندارند.
«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا استَجيبوا لِلَّهِ وَلِلرَّسولِ إِذا دَعاكُم لِما يُحييكُم؛ اي کساني که ايمان آورده‌ايد! دعوت خدا و پيامبر را اجابت کنيد هنگامي‌که شمارا به‌سوي چيزي مي‌خواند که شمارا حيات مي‌بخشد.»
حالا قاسم سليماني بين ما نيست؛ جايي بهتر از اينجاست؛ «حي» است؛ نزد پروردگار،به او رزق و روزي داده مي‌شود و قطعا دستش براي کمک به جبهه حق و مقاومت، بازتر است.
«وَلا تَحسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلوا في سَبيلِ اللَّهِ أَمواتًا بَل أَحياءٌ عِندَ رَبِّهِم يُرزَقونَ؛ هرگز گمان مبر کساني که در راه خدا کشته شدند، مردگانند! بلکه آنان زنده‌اند و نزد پروردگارشان روزي داده مي‌شوند.» نکند فکر کنيم اين مُلک سليماني‌ها، بي قاسم شده؛ نه هرگز. هم قاسم هست و هم قاسم‌ها هستند و بالاي سر همه اين‌ها خداي قاصم و عنايت حضرت ابوالقاسم، رسول‌الله (ص)، که لحظه‌اي امتش را رها نمي‌کند و ابوالقاسمِ منتظَر که شيعيان اين روزها بيشتر صدايش مي‌کنند و منتظرش هستند.
مي‌خواهي مثل قاسم باشي؟ حيات طيبه داشته باشي؟ شهيد باشي تا شهيد بشي؟ راهش را خدا ياد داده است:
«مَن عَمِلَ صالِحًا مِن ذَكَرٍ أَو أُنثى وَهُوَ مُؤمِنٌ فَلَنُحيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً وَلَنَجزِيَنَّهُم أَجرَهُم بِأَحسَنِ ما كانوا يَعمَلونَ
هر کس کار شايسته‌اي انجام دهد، خواه مرد باشد يا زن، درحالي‌که مؤمن است، او را به حياتي پاک زنده مي‌داريم؛ و پاداش آن‌ها را به بهترين اعمالي که انجام مي‌دادند، خواهيم داد.» اين مُلک، مملو از قاسم‌هاست؛ حالا حاج قاسم از زمره «من ينتظر» به «صدقوا ما عاهدوالله» رسيد، اما قاسم‌هاي زيادي به جرگه
«من ينتظر» پيوستند. شهادت حاج قاسم سليماني حال و هواي ايران را عوض کرد؛ انقلاب کرد؛ دل‌ها را زيرورو کرد و در اين زيرورو شدن دل‌ها، جواهرهايي پيدا شد؛ و بي‌شک در مراسم تشييع پيکر حاج قاسم، اين دريا بازهم گوهرهايي به ارمغان مي‌آورد.
برچسب ها
حاج قاسم , شهید قاسم سلیمانی , فاسم سلیمانی , مسعود پیرهادی
به اشتراک بگذارید
https://resalat-news.com/?p=15038
تعداد دیدگاه : ۰
- دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط رسالت در وب منتشر خواهد شد.
- پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.