|مسعود پیرهادی| 
تقریبا هرروز یک پیام تسلیت برای دوستانم می‌فرستم؛ دوستانی که میّسر نشد تا داغ دلشان با تشییع و عزاداری کنار خاک عزیزشان، تسکین پیدا کند. عزیزترین عضو خانواده‌شان، غریبانه از دنیا رفت و حتی نتوانستند مراسمی برایش برپا کنند. این ویروس منحوس، گریبان مسئول و غیرمسئول را گرفت تا کسی خیال نکند لااقل در این فقره، خونی رنگین‌تر از خون دیگری دارد. هرچند هنوز توزیع امکانات نسبت مستقیمی به نزدیکی با مرکز دارد اما لااقل این ویروس، همه را به یک‌چشم نگاه می‌کند و همین امر، سبب شده مردم و مسئولان در کنار هم بخواهند شاخ این غول میکروسکوپی را بشکنند. البته دراین‌بین، کسانی هستند که جای دشمن و دوست، مهاجم و مدافع و ظالم و مظلوم را اشتباه می‌کنند یا می‌خواهند عوض کنند، که باید به‌حساب مغرضان این جمع به‌طور ویژه رسیدگی کرد و سردرگمان را از حیرت نجات داد وگرنه دشمن اصلی که کووید ۱۹ باشد، کارش را با نمره بیست تمام می‌کند.
محرمانه‌ترین خبرها در دنیای امروز، محرم‌های متعددی پیدا می‌کند. تصورِ اینکه بشود کم را زیاد گفت و زیاد را کم، ساده‌انگارانه است؛ آن‌قدری که به شعور مخاطب برمی‌خورد. این به شرطی است که همه‌چیز، خوب پیش برود و تناقض آماری از سوی مسئولان رسمی نباشد؛ وگرنه مردم چنانچه از دو مرجع معتبر، دو عدد متفاوت ببینند به بی‌اعتبارترین و دروغ‌گوترین رسانه‌های معاند، اعتماد می‌کنند و از ما گریزان می‌شوند. فلذا می‌بایست مردم را به معنای واقعی کلمه محرم بدانیم و از ابتدا به‌اندازه واقعی، یعنی نه کم و نه زیاد، خطرات و اقدامات لازم را تبیین کنیم. جدی گرفتن، اهمیت قائل شدن و همراهی عمومی، با یک دکمه، روشن و خاموش نمی‌شود؛ لحظه‌ای و آنی، اتفاق نمی‌افتد؛ نیاز به یک روند و سیر دارد. فلذا اگر گاهی ناهماهنگی و ساز مخالف می‌بینیم پیشتر و بیشتر باید مسئولان و متولیان امر را شماتت کنیم که چرا به‌موقع و به مقدار لازم نگفتند و نشنیدند و اقدام نکردند.
نه ما از سوژه تکراری خسته می‌شویم نه شما خسته شوید؛ تا وقتی کلک این ویروس از کشور ما کنده نشود، باید خطاها را گوشزد کنیم؛ نقاط قوت را تقویت کنیم؛ امید بدهیم؛ با ناامیدی و ناامیدکنندگان بجنگیم و با اتحاد ولو دور از هم ولو در خانه ولو در قرنطینه، نشان بدهیم شکست‌ناپذیریم.
این کشور و این ملت، مأموریت‌های بزرگی دارند و بیدی نیستند که با این بادها بلرزند.