رژیم صهیونیستی با آتش‌بس چهار روزه در غزه موافقت کرده است. معلوم نیست پس از این آتش‌بس نسل‌کشی فلسطینیان ادامه خواهد داشت یا نه. اما رژیم بعدازاین یک ماه و نیم در اذهان عمومی جهان دو تفاوت عمده در مورد خود ایجاد کرد. هم ناتوان‌تر شد و هم ظالم‌تر. هم زبون‌تر شد و هم هارتر. هم خسته‌تر شد و هم حریص‌تر. اما پیرتر شد و هم زشت‌تر. در روز هفتم اکتبر، مصادف با پانزدهم مهرماه، ناتوانی، نابازدارندگی و به پایان رسیدن دوران این رژیم عیان شد. آنچه در روزها و هفته‌های بعد رخ داد اما نتوانست این ناتوانی را جبران کند و تنها جلوه بی‌رحمی این رژیم را افزود. یکی از مهم‌ترین دلایلی که این جلوه ناتوانِ بی‌رحم را تثبیت کرد؛ حمایت و امدادرسانی غرب به رژیم بود؛ شکل و فرم این حمایت طوری بود که استقلال این رژیم را خدشه‌دار نشان داد. غرب طوری گفت در کنار اسرائیل می‌ماند که گویی اگر غرب نباشد، اسرائیل نخواهد ماند. این حمایت به نحوی بود که این نکته را فریاد زد: بقای اسرائیل وابسته به غرب است. این حمایت در واقع یک عملیات نجات بود، نه یک حمایت صرف. حالا رژیم غاصب پیاده‌کننده اهداف آمریکا و غرب در غرب آسیا نیست، محتاج آنان است برای بقای خود.

ملت‌های جهان حالا دو نکته را می‌دانند. اول آنکه دولت‌هایشان در دفاع از رژیم غاصب هیچ مرزی نمی‌شناسند. هرچه کودک کشته شد و هرچه غیرنظامی پرپر شد، صدا از دولت‌های غربی برنخواست. دولت‌هایی که خود را سردمداران دفاع از حقوق بشر نشان می‌دادند، اگر ۱۳ هزار حیوان در غزه کشته شده بود هم باید صدایی از گلو خارج می‌کردند. پس داعیه انسانیت سکان‌داران غرب دروغین است. دوم آنکه اگر حمایت رهبران آن‌ها نباشد اسرائیلی هم نخواهد بود؛ پس اعتراض علیه اسرائیل، اعتراض به رژیم‌های سرمایه‌داری غرب است. به این ترتیب پیوند سرمایه‌داری با صهیونیسم مهم‌ترین اشتباه لیبرال‌دموکراسی بود. چون همزمان که رژیم غاصب مقبولیت و مشروعیت خود را در جهان به سرعت از دست می‌دهد، دولت‌های غربی هم روسیاه‌تر می‌شوند. همانقدر که غاصب پیر می‌شود، دولت‌های سرمایه‌داری هم پیر می‌شوند. سرمایه‌داری با طناب صهیونیسم به چاه نابودی خواهد افتاد. فریاد فلسطین را آزاد کنید ملت‌های جهان فقط خطاب به رژیم غاصب نبود؛ ملت‌ها با این رژیم سخنی ندارند. خطاب آن‌ها در درجه نخست خطاب به دولت‌های خودشان بود. این اعتراض، اعتراض به ذات و ریشه و ماهیت رژیم‌های سرمایه‌داری است. همانطور که یکی از عوامل سقوط پهلوی در ایران، رابطه این رژیم با صهیونیست‌ها بود. جنگ اخیر غزه جهان را به دو بلوک تقسیم کرد: بلوک ملت‌ها و بلوک رژیم‌های سرمایه‌داری و منفعت‌طلب. بلوک انسانیت در برابر بلوک قدرت. فلسطین، درد مشترک انسان‌هاست. کشته‌شدن هزاران هزار انسان بی‌گناه، فریاد فروخفته انسانیت را آزاد خواهد کرد.

رژیم صهیونیستی در این یک ماه و نیم همه ما را سوگوار کرد. بسیاری از ما گاه و بی گاه گریستیم و آرزوی جهان بدون اسرائیل را در دل پروریدیم. اما تمام این جنایات به دنبال هفت اکتبر و عملیات طوفان‌الاقصی بود. رژیم غاصب کاملا ناخواسته، طوفان الاقصی را پررنگ و پررنگ‌تر کرد. غاصب بدون آنکه متوجه باشد، در این مدت داشت به عظمت سیلی‌ای که خورده اشاره می‌کرد. اگر طوفان الاقصی شکست بزرگ صهاینه نبود، این کشتار پس برای چه؟ هم‌اکنون غزه زنده است و رژیم صهیونیستی از گذشته منفورتر، دروغ‌گوتر و شکست‌خورده‌تر عمل می‌کند. عملیات روانی ناشیانه دشمن در مورد تجاوز به بیمارستان‌ها و حقایق منتشرشده از کشته شدن عمدی صهیونیست‌ها توسط خودشان، برگ دیگری شد از افتضاحاتی که رژیم در جنگ ۲۰۲۳ به بارآورد.