نه امام خمینی و نه علامه طباطبایی، به اقتضای زمان پرفتنه و شبهه‌شان در  بیشه اندیشه آرام ننشستند. با بزرگانی طرفیم که مثل دو سرباز، بی‌قرارانه لحظه‌ای دوربین به چشم‌ می‌گیرند، لحظه‌ای دستشان ر ا سایبان می‌کنند، از این خاکریز به خاکریز دیگر می‌دوند تا از مرزهای یقین دفاع کنند و نفس شک را ببرند.