مسعود پیرهادی
رهبر معظم انقلاب در دیدار مهمانان کنفرانس وحدت اسلامی‌ و جمعی از مسئولان نظام برای چندمین بار مسئله وحدت را تأکید و تبیین فرمودند. شاه بیتِ وحدت محور این دیدار در این فراز است: «وحدت اسلامی یک امر اصولی است نه امر تاکتیکی و مخصوصِ شرایط خاص و این هم‌افزایی موجب قوی شدن مسلمانان می‌شود تا در ارتباطات با کشورهای غیر اسلامی نیز با دست پُر وارد تعامل شوند.»
۱٫ باید دریافت که وحدت بین مسلمین، لفاظی، بازی و مقطعی نیست؛ بلکه «عملی»، «جدی و اصولی» و «همیشگی» است. علت اهمیت و لزوم این وحدت نیز قدرت گرفتن اسلام است. برای اینکه پرچم اسلام، بلند شود باید یکی شد. بهانه های یکی شدن هم الی ماشاءالله موجود است. 
مسجد یکی، مناره یکی و اذان یکی‌ست
قبله یکی، کتاب یکی، آرمان یکی‌ست
ما را به گرد کعبه طوافی‌ست مشترک
یعنی قرار و مقصد این کاروان یکی‌ست
فرموده است: «واعتصموا…، لا تفرّقوا»
راه نجات خواهی اگر ریسمان یکی‌ست
توحید حرف اول دین محمد است
اسلام ناب در همه جای جهان یکی ست
مکر یهود عامل جنگ و جدایی است
پس دشمن مقابلمان بی‌گمان یکی ست
سنی و شیعه فرق ندارد برایشان
وقت بریدن سرمان تیغشان یکی ست
سادات، پیش اهل تسنن گرامی‌اند
اکرام و احترام به این خاندان یکی ست
دشمن! دسیسه تو  به جایی نمی‌رسد
تا آن زمان که رهبر بیدارمان یکی ست
۲٫ به شرط مسلمانی و ایمان، ما بر دشمن غالبیم و هیچ راه نفوذ و سلطه ای از جانب کفار وجود نخواهد داشت «وَ لَنْ يَجْعَلَ اللَّهُ لِلْكَافِرِينَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلًا»؛ «وَلاتَهِنوا وَلاتَحزَنوا وَ اَنتُمُ الاَعلَونَ اِن کُنتُم مُؤمِنین»؛ «الاسلام يعلوا و لايعلي عليه» و امثالهم تنها گوشه ای از آیات و روایاتی است که پیرامون شأن و منزلت ذاتی اسلام سخن گفته است.
اما پیش شرط رسیدن به کمال آنچه وعده شده، ایمان و اسلام آوردن حقیقی است؛ نه ایمان آوردنی از جنس اعراب که: «قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَلَكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا يَدْخُلِ الْإِيمَانُ فِي قُلُوبِكُمْ» و البته نه هر اسلام آوردنی بلکه «الْإِسْلَامُ هُوَ التَّسْلِيمُ وَ التَّسْلِيمُ هُوَ الْيَقِينُ وَ الْيَقِينُ هُوَ التَّصْدِيقُ وَ التَّصْدِيقُ هُوَ الْإِقْرَارُ وَ الْإِقْرَارُ هُوَ الْأَدَاءُ وَ الْأَدَاءُ هُوَ الْعَمَلُ»
۳٫ در شرایطی که دشمنان در دشمنی متحد و یکپارچه اند و مجتمعا علیه امت اسلام عملیات می کنند، کوچکترین توقع از جامعه و امرای مسلمین این است که اولا متحد شوند و ثانیا به وحدت برسند. چرا که این عدم اتحاد و وحدت، صرفا به اشخاص یا قلمروی مسلمین آسیب نمی زند بلکه پرچم اسلام را دیرتر و دورتر به اهتزاز درمی آورد. ما در قبال اسلام مسئولیم؛ وعده و نصرت الهی با ماست چون حقیم، قلمرو و جمعیت مناسب داریم، منابع خدادادی بیش از نیاز وجود دارد؛ در این شرایط دشمن، اولویت ها را در ملل اسلامی جابه جا کرده و ما به خودمان گرفتار شدیم؛ حال آنکه حق این است ظالمین به ظالمین مشغول شوند. دیدن مشترکات و تقویت آن ها ، نادیده گرفتن اختلافات و حل آن ها می تواند یک وحدت اصولی در مقابل جبهه واحد دشمن رقم بزند.