|مسعود پیرهادی – سردبیر|
بر هیچ کس پوشیده نیست که وجود جریان ها و سلایق سیاسی مختلف در کشور، لازم و بلکه مفید است. دیدگاه های اقشار مختلف در کشور، باید در چارچوب قانون اساسی، ما به ازای تشکیلاتی در عرصه سیاست داشته باشد و تکثر افکار و تضارب آرا در عرصه سیاست، فی نفسه امری مفید است.
سال هاست که در سپهر سیاسی کشور، ادبیات راست و چپ مورد استفاده نیست، آن چه هست اصولگرا و اصلاح طلب و مشتقات آن هاست. دولت فعلی هم هر چند تلاش می کند خود را جدای از جریان اصلاح طلبی معرفی کند، اما هم در پایگاه اجتماعی، هم در برنامه ها و هم در اعضای کابینه و مدیران عالی، وامدار و بلکه فرزند جریان اصلاحات است.
جریان اصلاح طلبی امروز، ملغمه‌ای از مدیران و کارگزاران تکنوکرات دولت مرحوم هاشمی، برخی چهره های تجدیدنظر طلب دولت اصلاحات و مجلس ششم، فتنه گران ۷۸ و ۸۸، برخی سرمایه داران و رانت خواران دو دهه اخیر، مدیران فرسوده و ناکارآمد دولت فعلی و برخی چهره های اپوزیسیون را شامل می شود. از حق نباید گذشت که برخی چهره های متدین و مقید به قانون اساسی و ولایت فقیه هم در این جریان وجود دارند، اما آنچه اغلب این چهره ها را گرد هم آورده، مخالفت صریح یا ضمنی با برخی ارکان و مبانی انقلاب اسلامی است. اخیرا صداهای فراوانی از این جریان مبنی بر تحریم انتخابات یا مشارکت مشروط به گوش می رسد. برخی از فعالان و تریبون داران جریان اصلاح طلب گویا هنوز به بلوغ سیاسی و صلاحیت مشارکت نرسیده اند، چرا که تکلیف نظام، جریان رقیب و مردم با این گروه مشخص نیست. اگر در انتخابات با کسب کمی بیش از ۵۰ درصد آرا پیروز شوند، می گویند انتخابات ایران، آزادترین انتخابات دنیاست، اگر در برابر ۶۳ درصد رای رقیب شکست بخورند، اعلام می کنند که تقلب شده و هوادارانشان را به خیابان ها فرا می خوانند، اگر مناصب را به دست بگیرند، آن قدر ضعیف عمل می کنند که حتی اعتراض سمپات هایشان را بلند می کند، اگر هم از قدرت دور بمانند فتنه می کنند. حالا هم آن قدر در دولت و مجلس و شوراها ضعیف عمل کرده اند که تصور می کنند در انتخابات با اقبال مواجه نخواهند شد و از حالا با زمزمه طرح هایی مانند مشارکت مشروط یا تحریم انتخابات، به دنبال توجیه شکست محتمل خود هستند. این نحوه سیاست ورزی، حقیقتا در شان جریانی که در دوره هایمتوالی حداقل دو قوه از سه قوه را در اختیار داشته نیست. عقلای این جریان، باید بدانند که نمی توان یا در قدرت بود و یا اپوزیسیون شد و جریانی که بسیاری از اوقات از حمایت های رسانه های بیگانه هم بهره می برد، باید یک بار برای همیشه، تکلیف خود را با این تناقضات درونی روشن کند.