۱. اربعین، سن رسیدن است.
اربعین، عدد رسیدن است.
اربعین، وقت رسیدن است.
اسرار عدد ۴۰ در کمال و رسیدن، خود یک بحث مستوفی می‌طلبد اما در این نوشته قرار است گوشه‌ای از رسیدن و رساندن اربعین حسینی را مرور کنیم.
اربعین شهادت امام حسین علیه‌السلام و یارانش که شد اهل‌بیت و دوستان آن حضرت، خود را محضر یار رساندند و گویی غم دل‌هایشان را با این دیدار، بیمه و همیشگی کردند. انگار کمال این غم و رسیدن به اوج آن مصیبت، یک چله ماتم می‌خواست تا «لاتبرد ابدا» جا بیفتد.
۲. اربعین از اختصاصات اباعبدالله علیه‌السلام است. ما برای هیچ معصوم دیگری اربعین برگزار نمی‌کنیم؛ چون سیره خود معصومین علیهم‌السلام این نبوده است. انگار آنان می‌خواستند عملا یادمان دهند اوج مصیبت و غم و حرارت باید برای خامس آل عبا اختصاص داده شود. اوج اشک باید برای قتیل‌العبرات بماند و اصلا همانطور که به فرزند شبیب گفته شد بهانه هر اشکی باید «للحسین» باشد.
۳. اربعین بهترین وقت است برای پیدا کردن و تجدید دیدار و میثاق؛ از تجدید دیدار خواهر و دختران اباعبدالله با ایشان تا تجدید میثاق عاشقان سیدالشهدا، از جابر تا هر دلداده‌ای که عشق حسین علیه‌السلام در دل و سر دارد.
این اجتماع، صاحب برکات و درجات بی‌نظیری است. یکی از این برکات، این است که در عصر غیبت منتقم خون حسین علیه‌السلام که تواصی به حق و صبر، وجوب بیشتری می‌یابد، چه چیزی بهتر از این حضور دلگرم‌کننده؟ نفس این حضور، دل افرادی که در فتن آخرالزمان گرفتارند را قرص می‌کند؛ مقابل تظاهر زمان، قد علم می‌کند و قلّت عدد ما مقابل کثرت دشمن را از چشم می‌اندازد. به ما می‌فهماند که اگرچه ما کمیم ولی کمِ وعده‌داده‌شده برای پیروزی هستیم؛ ما کمیم ولی کمِ «كَم مِن فِئَةٍ قَليلَةٍ غَلَبَت فِئَةً كَثيرَةً بِإِذنِ الله وَالله مَعَ الصّابِرينَ” ما کمیم ولی کمِ “و قلیل من الآخرین» کمی که به مقصد می‌رسیم و کمی که به فوز عظیم خواهیم رسید ان‌شاءالله.
۴. مراسم اربعین ۱۴۴۵ با همه فرازهای حسینی و هر چه از جنس یار بود و همه نشیب‌ها و هر چه از جنس حواس‌پرت‌هایی که درک نکردند چه وظیفه و تکلیفی دارند در حال اتمام است. دولت در برخی نکات که پیشتر مورد کم‌توجهی و غفلت قرار می‌گرفت خوب عمل کرد و در موارد معتنابه هم کماکان باید با عزم و اخلاصی که دارد و همفکری و همکاری با دلسوزان این مسیر، به حل مسئله و رفع اشکالات بپردازد. این مسیر، شکوه روزافزون می‌طلبد و با ما یا بی‌ما راه خود را باز می‌کند؛ خوشا به سعادت هر کسی که نامش در این جریده به عنوان تسهیل‌گر و توسعه‌دهنده این راه، ثبت و ضبط می‌شود.