منشأ اتحاد قدرت است، نه ضعف. وقتی کشوری بتواند استقلال همه‌جانبه خود را تأمین کند و هویت فرهنگی و جغرافیایی خود را در معرض خطر نبیند می‌تواند از اتحاد بگوید. ایرانِ امروز، مرزهای هویتی روشنی دارد. روشن است موضعش در مورد فلسطین چیست، روشن است در مواجهه با تروریسم چه خط‌ مشیی دارد. مشخص است نگاهش به ظالم و مظلوم و مستکبر و مستضعف چیست و با وجود تمام این گزاره‌های روشن و اثبات‌شده، اگر دم از اتحاد بزند، دقیقا از چه سخن می‌گوید.

این اتحاد، اتحاد یک کشور منفعت‌طلب بی‌حاشیه نیست که ز غوغای جهان فارغ است و جز رفاه مادی عنصر دیگری سپهر جهان‌بینی‌اش پیدا نمی‌شود و بود و نبودش در عرصه سیاست بین‌الملل فرقی نمی‌کند. نه، چنین کشوری چون دم از اتحاد با دولت‌های همسایه‌ای که الزاما همسویی کامل هم با آن‌ها ندارد زد، تن استکبار می‌لرزد. اتحاد در گفتمان چنین کشوری، چشم‌پوشی از اختلافات تنها برای بهره‌وری اقتصادی بیشتر نیست، بلکه در جهت مبارزه‌ای عمیق‌تر و دقیق‌تر و بزرگ‌تر است. به اصطلاح کوچه و خیابان لیگ این کشور تغییر کرده، مقیاس اهدافش متفاوت شده و افقش دورتر رفته. یکی از راهبردهای مهم ایران اسلامی در دوران گذار به نظم نوین جهانی، تنش‌زدایی و افزایش همکاری با کشورهایی است که ما ماهیتا با آن‌ها خیلی متفاوتیم، اما روابط تنش‌آلود با آن‌ها نفعی برای‌مان ندارد.

این راهبرد از معارف دینی ما بر می‌خیزد. ما در زیارت عاشورا، دو بار می‌گوییم «إنی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم». زیارت عاشورا لحن قاطعی دارد و بارها در آن ظالمان مورد لعن قرار می‌گیرند. زیارتی است که در حول محور بزرگ‌ترین ظلمی که در عالم هستی اتفاق افتاده حرف می‌زنیم و حالمان در این زیارت، پر از کینه از ظالمان است. در همین حال حرف ما این است که تنها با کسانی جنگ داریم که با شما اهل بیت عصمت و طهارت جنگ داشته باشند، و با کسانی که جنگ نداشته باشند، جنگی نداریم و در حالت ترک مخاصمه‌ایم. نکته اینجاست که این عبارت نمی‌گوید أنی سلم لمن سالمکم و حرب لمن مخالفکم. بحث بر سر حرب است. البته که کسی اگر مخالف باشد با اهل بیت عصمت ما او را دوست خود نمی‌داریم و برای هدایت او اگر قابل هدایت باشد و برای نابودی و لعنت او اگر قابل هدایت نباشد، دعا می‌کنیم. اما جنگ ما با کسانی است که جنگ دارند با ما و با دیگران در «سلم» هستیم، هرچند که در «صلح» نیستیم.

برای نجنگیدن، لازم نیست با فرد یا جریان رابطه‌ای همدلانه و دوستانه داشته باشیم، چنین رابطه‌ای صلح است. برای نجنگیدن، ترک مخاصمه طرف مقابل کافی است. برخی تاریخ‌پژوهان تذکر می‌دهند که امام حسن مجتبی علیه‌السلام با معاویه صلح نکرد، بلکه سلم برقرار کرد. یعنی تنها میدان جنگ را بالإجبار ترک فرمود. 

از همین رو رهبر انقلاب در دیدار با مسئولان در روز میلاد پیامبر خاتم و امام صادق علیهماالسلام، بحث اتحاد را وارد مرحله جدید کردند و فرمودند: «اگر کشورهایی مثل ایران، مثل عراق، مثل سوریه، مثل لبنان، مثل کشورهای حاشیه‌ خلیج فارس، مثل عربستان، مثل مصر، مثل اردن، یک خطّ‌ مشی واحدی را در مسائل اساسی و کلّی خودشان اتّخاذ کنند، قدرت های زورگو نمی توانند در امور داخلی اینها یا در سیاست خارجی اینها دخالت کنند؛ الان دخالت می کنند. الان آمریکا ضربه‌ اقتصادی می زند، ضربه‌ سیاسی می زند، نفت سوریه را می دزدند می برند، داعشِ ظالمِ وحشی و خونخوار را، در اردوگاه‌های خودشان نگه می دارند، حفظ می کنند برای روزی که [اگر] باز به آن احتیاج داشته باشند، بیاورند درون میدان و به جان این و آن بیندازند؛ از این کارها دارند می کنند. در سیاست خارجیِ دولت های منطقه دخالت می کنند که این کار را بکنید، این کار را نکنید؛ حتّی در بعضی از کشورها، در سیاست های داخلی‌شان هم دخالت می کنند. اگر ما همه با هم متّحد باشیم و یک خطّ‌ مشی را انتخاب کنیم، آمریکا نمی تواند این کارها را بکند، جرئت نمی کند وارد بشود».