علی نادری- کارشناس ایمنی ساختمان‌ها
سرعت فرسودگی ساختمان‌ها در ایران به دلیل عدم رعایت استانداردها و پایین بودن کیفیت مصالح بالاتر از شاخص‌های جهانی است. ساختمان مانند محصولات دیگر عمری مشخص دارد که پس از سپری شدن این عمر به یک کالای فرسوده تبدیل می‌شود.
اکنون بالا بودن سرعت تولید بافت‌های فرسوده از مشکلاتی است که  کشور ما با آن مواجه است . فرسودگی بالای ساختمان‌ها بیانگر ایراد جدی در ساخت‌وسازها  بوده که باید در این زمینه به رعایت استانداردها اهتمام داشته باشیم.
بهره‌بردار ،بخش عمده‌ای از سرمایه زندگی خود را صرف  خرید منزل می‌کند، کالایی که از ابتدای کار فرسوده و اشکالات زیادی دارد. حضور نظارت حداکثری سازمان ملی استاندارد بر کیفیت محصولات صنعت ساختمان و سازه‌ها  می‌تواند کمک بزرگی به تحول در صنعت ساختمان‌سازی کشور باشد بنابراین می‌بایست دستگاه‌های اجرایی را دعوت کنیم  تا قوانین و الزامات را بیشتر موردتوجه قرار دهند. از طرفی رشد شهرهای جدید در بطن خود مقارن با فرسودگی ساختمان‌ها و بالا رفتن عمر آن‌ها است. در این میان علاوه‌بر تأثیر بصری نامطلوب بافت‌های کهنه و فرسوده، کاهش ضریب مقاومت در برابر بلایای طبیعی و همچنین مقاومت شدید این بافت‌ها در به جریان درآمدن خدمات شهری سبب شده، بخش اعظمی از فضای یک شهر که ازنظر فرهنگی- تاریخی باید به‌نوعی ما را به گذشته مرتبط کند و حلقه اتصال ما به هویت‌مان باشد، عملا به معضلی برای شهرهای بزرگ و یا در حال پیشرفت تبدیل‌شده است.
تهران نیز به‌عنوان یکی از شهرهایی که حضورش در تاریخ ایران قدمتی قابل‌ملاحظه دارد و به‌عنوان پایتخت، محل توجه دوره‌های مختلف ساخت‌وساز وطنی و حتی غیروطنی بوده به‌ناچار با بافت‌های فرسوده خود کلنجار می‌رود. تاکنون تصمیم‌گیری‌ها و سیاست‌های مختلفی بر این حجم وسیع از پیکره شهری تهران واردشده است که به علت سهل‌انگاری‌ها، ضعف‌های مدیریتی، عدم مشارکت مردمی، عملی نبودن طرح‌ها و درنهایت تأمین نشدن منابع مالی به بن‌بست رسیده‌اند.شرایط ناگواری است، با پیشرفت‌ شهرها، با دردانه‌های فرهنگی و تاریخی خود به نحوی برخورد می‌کنیم که انسان‌های جوامع مدرن با مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌هایشان می‌کنند، یعنی تبعید به خانه سالمندان، یعنی جداسازی آن‌ها از بافت شهری پویا! در تهران نیز حجم بالایی از بافت فرسوده غیر تاریخی در مناطق ۱۱، ۱۲ و ۱۵ و در محدوده خیابان‌های مولوی، شوش، ۱۷شهریور، امام خمینی، ولی‌عصر، ناصرخسرو، امیرکبیر، انقلاب و کارگرجنوبی واقع‌شده‌اند و بیش از ۳۰درصدشان در موقعیت اضطراری برای بازسازی و مرمت قرار دارند؛ مناطقی که مقصد بیشترین مسافرت‌های شهری در پایتخت هستند. نکته جالبی است! در حاشیه زندگی ما و در قلب پایتخت، خانه‌ها، عبارت‌ها، بیغوله‌ها، کوچه‌پس‌کوچه‌ها و معابری است که عنوان بافت فرسوده را بر خود نهاده‌اند، خانه‌هایی جامانده از قطار زمان که نه توانایی جلو رفتن دارند و نه طاقت ماندن. به عبارت ساده‌تر ما در این نوشتار از ساختمان‌هایی با قدمت بالا و دارای ویژگی‌های تاریخی و هنری حرف نمی‌زنیم بلکه از ساختمان‌هایی می‌گوییم که در قدیمی بودن آن‌ها اکنون دیگر نه افتخاری است و نه زیبایی. در برخورد با این دست از بافت‌های فرسوده همواره دو راهکار پیش رو است، تخریب و نوسازی یا بازسازی و مرمت.اما در کنار ویژگی‌های یادشده می‌توان بافت‌های فرسوده را گره شهرها نیز به‌حساب آورد، چراکه به دلیل پایین‌ بودن میزان مقاومت واحدهای فرسوده در برابر سوانح طبیعی، که حتی برخی واحدها، با بارش یک باران نیز فرومی‌ریزند، به میزان قابل‌توجهی، سطح امنیت روانی ساکنان را کاهش داده است.در کنار ویژگی‌های پیش‌گفته، چناچه مسائل زیست‌محیطی و آلودگی هوای این محدوده‌ها (عمدتا مراکز شهرها) نیز در نظر گرفته شود، مجموعه عوامل زمینه‌ساز خارج ‌شدن (فرار) مالکان ریشه‌دار و توانمند بافت‌های فرسوده شهری، به‌صورت یک‌جا، فراهم می‌گردد. لذا اگر مالکان توانمند مذکور، به‌عنوان مهم‌ترین سرمایه مقابله با فرسودگی در نظر گرفته شوند خارج ‌شدن آن‌ها از محدوده‌های بافت‌های فرسوده مهم‌ترین عوامل توسعه فرسودگی خواهد بود که متأسفانه شواهد نشان می‌دهد که این‌گونه بوده است.