گروه سیاسی
خیانت حتی اگر بی‌اثر باشد، حتی اگر بی‌اهمیت باشد، حتی اگر مضحک باشد، حتی اگر دیرهنگام باشد، حتی اگر توسط فردی دوران‌گذشته باشد، در هر صورت تلخ است؛ همچون سکانسی تراژیک در یک اثر حماسی. محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین در دیدار با رئیس‌جمهور آمریکا گفته: «پس از گذشت ۷۴ سال از نکبت، آوارگی و اشغال، زمان پایان آن رسیده است. ما مشتاق بازگشایی مجدد کنسولگری آمریکا در قدس شرقی و حذف تشکیلات خودگردان از لیست سازمان‌های تروریستی هستیم.» در حالت خوشبینانه، این بیماری عدم شناخت دشمن است که به جان سران کشورهای تحت ظلم و ستم می‌افتد و آن‌ها را به اظهارات متعفنی وا می‌دارد که کودکان را هم به خشم و زهرخند می‌آورد. این بیماری جنون‌آسا عبارت است از حالتی که فرد تحت ستم، وضعیت سخت خود را نه به دلیل ظلم و فشار دشمن، که به دلیل عدم رابطه خوب با آن می‌بیند.
طی این بیماری او خود را هم در نا بسامانی این رابطه مقصر می‌بیند و مذمت می‌کند و با ژستی اصلاح‌گرانه می‌گوید: «دیگر دعوا و دشمنی بس است!» گویی دشمنی فلسطین با اسرائیل چیزی از جنس جنگ‌های قبیله‌ای زمان عرب جاهلی است که دو طرف در آن بی‌منطق و مبنایی مشخص به جنگ می‌پردازند و نه آنکه رژیمی جعلی با ادعایی نژادپرستانه به شکلی وحشیانه به قتل عام
و غصب زمین‌های یک ملت اقدام کرده است. این بیماری با فرد کاری می‌کند که در مواجهه با او از خود می‌پرسی نکند او به تازگی قدم به این دنیا گذاشته و از فلسطین و صهیونیست‌ها چیزی نمی‌داند؟ نمی‌داند شعارهای صهیونیست‌ها را  و نمی‌داند عاقبت سازش‌ها را و نمی‌داند نتیجه مقاومت‌ها را و نمی‌داند آرمان ملت‌ها را؟ محمود عباس در ادامه گفته: «دستم را به سوی رهبران اسرائیل دراز می‌کنم تا به صلح شجاعانه‌ای برسیم و این همان کاری است که ما از زمان توافق اسلو دنبال کرده‌ایم.» صلح شجاعانه یعنی چه؟ یعنی دقیقا شجاعت در برابر چه ترسی؟ این شجاعت آقای محمود عباس، به معنای مقابله با ترس از واکنش وجدان عام بشری است. مقابله با ترس از واکنش تمام احرار عالم و کسانی که از شرافت، بویی هرچند اندک برده‌اند. فلسطین پاره تن اسلام است و محمود عباس با دست‌هایی که به سمت رژیم غاصب دراز می‌کند، به ضرب و شتم قبله‌گاه نخست اسلام می‌پردازد؛ «تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ وَ تَبَّ؛ مَا أَغْنَىٰ عَنْهُ مَالُهُ وَ مَا كَسَبَ»!
تئاتر عادی‌سازی صهیونیست‌ها که تقریبا از دو سال اخیر به روی صحنه رفته، در حکم   تسکینی است برای محتضری که مرگش قطعی است. در حالی که اوضاع سیاسی، اجتماعی و اقتصادی رژیم غاصب در داخل ناپایدار است، از سوی مناطق تحت اشغال شعله‌های اعتراض و عملیات‌های شهادت‌طلبانه روشن است و مقاومت فلسطین و لبنان هر روز در برابر غاصبان آماده‌تر می‌شود و همچنین این رژیم در چشم ملت‌ها چه در غرب آسیا و چه در پهنه جهان هر روز بی‌آبروتر می‌شود؛ عادی‌سازی با کشور‌های منطقه و دلخوش کردن به تفکرات پوسیده و واداده تشکیلات خودگردان، دردی از غده بدخیم اما رو به امحای غرب آسیا دوا نخواهد کرد.