گروه بین‌الملل 
 نقض آزادی بیان در فرانسه با نقض عینی و رسمی حقوق بشر و آزادی‌های اساسی در این کشور پرادعای اروپایی گره خورده است.مقام‌های دولت فرانسه که کشورشان سابقه دیرینه‌ای در مخالفت با هر تحقیقی درباره هولوکاست دارد به‌تازگی بار دیگر اقدام توهین‌آمیز اخیر نشریه شارلی ابدو را مصداق «آزادی بیان» برشمرده‌اند. اقدام موهن نشریه شارلی‌ابدو تازگی ندارد. این نشریه سال ۲۰۱۵ هم با توهین به ساحت مقدس پیامبر اسلام (ص) و دین مبین اسلام خشم مسلمانان در سراسر جهان را برانگیخته بود و جالب آنکه، مقام‌های کشورهای غربی و ازجمله فرانسه در آن زمان هم با سنگر گرفتن پشت مفاهیم «آزادی بیان» تلاش می‌کردند رفتارهای توهین‌آمیز این نشریه را توجیه کنند.بااین‌حال، آنچه مشخص است این‌که محدوده این «آزادی بیان» تنها تا جایی گسترده شده که توهین به اسلام را مجاز بداند و برای این نشریه و هر مطبوعات یا صدای دیگری آنجا که مسئله به یهودیت یا مسئله هولوکاست  مربوط می‌شود خط قرمزهای روشنی وجود دارد.انکار هولوکاست تاریخی به قدمت سال‌های پس از جنگ جهانی دوم دارد. بسیاری از کشورهای اروپایی ازجمله فرانسه، منکران آن را به زندان و جریمه نقدی محکوم کرده و در صورت انتشار اثر، کتاب‌ها یا مقاله‌های این افراد را از دسترس خارج کرده‌اند.
 پرونده‌هایی که کسی حق سؤال درباره آن‌ها را ندارد
در این میان پرونده‌هایی در فرانسه وجود دارد که اساسا کسی حق سؤال در خصوص آن‌ها را نیز ندارد! در سال ۲۰۱۶ میلادی و در اتفاقی بسیار اندوه‌بار ،  آداما ترائوره، جوان سیاهپوست فرانسوی در حین دستگیری توسط مأموران به‌دلیل خشونت پلیس جان‌داد. این فرانسوی آفریقایی‌الاصل(که اصالتا اهل کشور مالی بوده است) حدود دو ساعت بعد از بازداشت، در یک مرکز پلیس در حومه پاریس درگذشت. اگرچه مقامات فرانسوی همواره مدعی هستند هرگونه رفتار تبعیض‌آمیز پلیس این کشور، با برخورد دستگاه‌های قضائی و دولتی فرانسه مواجه می‌شود، اما پرونده ترائوره ۶ سال است که راه به جایی نبرده. صورت ماجرا کاملا مشخص است. دستگاه قضائی فرانسه دقیقا مانند دستگاه قضائی آمریکا اجازه محکومیت پلیس را در این پرونده نمی‌دهد.
 اعتراف یورونیوز به جنایات فرانسوی‌ها 
لاپوشانی آشکار پلیس و دستگاه‌های امنیتی و قضائی فرانسه در قبال مرگ ترائوره به‌اندازه‌ای وقیحانه بود که حتی در شبکه یورونیوز نیز بازتاب پیدا کرد. این شبکه در یکی از گزارش‌های خود در آن زمان اذعان کرد: «فرانسه یکی از مهم‌ترین استعمارگران جهان در قرن هجدهم و نوزدهم بود و پس از پایان دوران استعمار در میانه‌های قرن بیستم، ناگزیر پذیرای بسیاری از شهروندان آفریقایی‌تبار، عرب و سیاهپوست مستعمرات سابق شد. طی دهه‌های اخیر بارها حومه‌های پاریس به‌دلیل خشونت‌های پلیس علیه شهروندان آفریقایی‌تبار، صحنه تنش و اعتراضات بوده است. از سال ۲۰۰۵ که کشته‌شدن دو نوجوان آفریقایی‌تبار در تعقیب‌وگریز نیروهای پلیس ماه‌ها ناآرامی به بار آورد تا در سال‌های اخیر خفگی آداما ترائوره، جوان ۲۴ساله سیاهپوست در بازداشت پلیس و کشته‌شدن محمد گسبی به دلایلی مشابه.»
 پرونده مرگ ترائوره هنوز باز است 
پرونده مرگ ترائوره هنوز در فرانسه باز است اما سیاستمداران فرانسوی در این خصوص کمترین سخنی به میان نمی‌آورند. گویا اساسا جنایتی در این کشور اروپایی رخ نداده است. در سال ۲۰۲۰ میلادی، هزاران فرانسوی به دعوت خانواده ترائوره به خیابان‌ها آمدند تا خشم خود را از تبعیض نژادی در کشورشان ابراز کنند. ازآنجاکه این تظاهرات مصادف با برگزاری تظاهرات ضدنژادپرستی در آمریکا شد، مقامات دولتی و برخی رسانه‌های فرانسوی (که همواره وابسته به جریان قدرت هستند) در یک شیطنت آشکار سعی کردند تظاهرات فرانسوی‌ها را صرفا به همدردی با حوادث مینیاپولیس و قتل جورج فلوید معطوف کنند. کاخ الیزه به بهانه شیوع ویروس کرونا، حضور معترضین به تبعیض نژادی در این کشور را ممنوع کرده بود. بااین‌حال 
بیش از ۲۰هزار فرانسوی به خیابان‌ها آمدند و خواستار مجازات نیروهای پلیس نژادپرستی شدند که عامل مرگ ترائوره در سال ۲۰۱۶ بودند.
 و اما هولوکاست! 
اما در این میان تنها کافی است تا جمله و عبارتی در خصوص«تحقیق در خصوص ماجرای هولوکاست»
بیان شود تا «آزادی بیان ادعایی فرانسوی‌ها»جای خود را به «زندان و ترور» دهد!  
مقام‌های سیاسی و قضائی اروپا می‌گویند انکار هولوکاست، باعث می‌شود تا افکار عمومی در اروپا یهودیان را به صحنه‌سازی و درغگویی برای مظلوم‌نمایی متهم کرده و درنتیجه، نگرشی آمیخته با تنفر در قبال اعضای این اقلیت قومی-مذهبی پیدا کند.در همین راستا، در سال ۲۰۰۹ میلادی «موریس سینه» کاریکاتوریست مجله فرانسوی «شارلی ابدو» مجبور شد استعفای خود را تقدیم کند. دلیل استعفا آن بود که این کاریکاتوریست با رسم کاریکاتوری، از ازدواج «جان سارکوزی» فرزند «نیکولا سارکوزی» رئیس‌جمهور اسبق فرانسه با «جسیکا دارتی» دختر یهودی که از خانواده‌ای ثروتمند بود و با انگیزه پول به دین یهودیت گرویده بود، انتقاد کرد. انتقاد موریس سینه علیه دین یهودیت نبود و به هیچ صورت اهانتی به این دین نکرده بود اما تنها اشاره به یهودیت کافی بود تا او مورد اتهام دشمنی با این دین قرار گیرد و به تحویل او به مراجع قضائی و اخراج شدن وی از کار بینجامد. در آن زمان مجله شارلی ابدو هیچ دفاعی از کارمند خود نکرد و با دروغ «آزادی بیان» درصدد توجیه کار او برنیامد.فرانسه قبل‌تر از آن‌هم در سال ۱۹۹۸ روژه گارودی، فیلسوف فرانسوی را 
به دلیل نگارش کتابی که در آن هولوکاست انکار شده بود ۱۲۰ هزار فرانک فرانسه جریمه کرد.
 آمارهایی که نشان‌دهنده واقعیت است
نهادهای دولتی و امنیتی در فرانسه مولد نژادپرستی هدفمند در این کشور هستند. هدف از این اقدام محدود کردن حقوق اولیه مهاجران، رنگین‌پوستان و اقلیت‌های مذهبی و خصوصا مسلمانان در این کشور محسوب می‌شود. نکته قابل‌توجه این‌که نهادهای دولتی فرانسه، علی‌رغم اعتراف به گسترش نژادپرستی در این کشور، کمترین اقدامی در راستای مهار و کنترل این امیال خطرناک و افراطی صورت نمی‌دهند. وزارت کشور فرانسه در گزارشی تصریح کرده است در سال ۲۰۱۹ اقدامات نژادپرستانه و بیگانه‌ستیزی در فرانسه نسبت به سال قبل بیش از ۱۳۰درصد افزایش داشته است. این گزارش در فوریه (بهمن‌ماه) سال ۲۰۲۰ منتشر شد. فرانسه به یکی از اصلی‌ترین کانون‌های اسلام‌ستیزی در اروپا تبدیل شده است. رادیو فرانسه نیز چندی پیش در گزارشی تکان‌دهنده، از وجود تبعیض مذهبی در این کشور علیه مسلمانان خبر داده بود. براساس گزارش نهادهای رسمی در فرانسه از هر ۱۰مسلمان، بیش از چهار نفرشان اعلام کردند در طول زندگی قربانی تبعیض دینی شده‌اند. این آمار، پرده از آزادی بیان ادعایی فرانسوی‌ها برمی‌دارد.