گروه فرهنگی
«در هاله‌ای از غبار»، نخستین زندگی‌نامه پژوهشی و مستند از زندگی سردار جاویدالاثر احمد متوسلیان، به قلم گل‌علی بابایی از سوی نشر ۲۷ بعثت و صاعقه به چاپ شانزدهم رسیده است.
این اثر در ۲۲ فصل تدوین‌شده است که زندگی این فرمانده از دوران کودکی تا زمان اسارتش در ۱۴ تیرماه ۱۳۶۸ روایت می‌شود. در این اثر تلاش شده است تا ابعاد پنهان شخصیت احمد متوسلیان بیش‌ازپیش در خلال صحبت‌های دوستان و خانواده‌اش مورد واکاوی قرار بگیرد. این کتاب با قطع جیبی، در ۲۵۵ صفحه به رشته تحریر درآمده است.
«در هاله‌ای از غبار» اولین کتاب از مجموعه‌ بیست و هفتی‌ها است که به روایت زندگی و خاطرات بیست‌وهفت فرمانده از فرماندهان لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله می‌پردازد.
این اثر را می‌توان اولین کتابی دانست که به‌صورت کامل و مجزا به بازگویی زندگی حاج احمد متوسلیان پرداخته است، ولی بازهم نمی‌توان گفت که در این راستا حق مطلب ادا شده، چراکه ابعاد شخصیتی این سردار سپاه به‌خوبی واکاوی و بیان‌نشده و بهتر بود در کنار وقایعی که از زندگی متوسلیان و حضورش در جبهه‌ جنگ بیان‌شده، خاطرات پیش از انقلاب و دوران دانشجویی او بیشتر مورد کنکاش و واکاوی قرار می‌گرفت.
این کتاب، اثر مستند تحقیقی و سرگذشت‌پژوهی است که شامل اسناد، روایات و گفته‌های اطرافیان و نزدیکان متوسلیان می‌شود، به‌گونه‌ای که هرکس درباره ایشان خاطره‌ یا حرفی داشته در این کتاب از آن استفاده‌شده است.
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:
حضرت امام خمینی در پیامی ضمن محکوم کردن حمله ددمنشانهی اسرائیل به جنوب لبنان و سوریه، با آوردن آیه‌ کریمه «استرجاع» در ابتدای پیام، نارضایتی خود را از سکوت و بی تفاوتی کشورهای اسلامی در قبال این فاجعه ابراز داشت. 
چند روز پس از تهاجم نظامیان صهیونیست، الیاس سرکیس؛  رئیس جمهور وقت لبنان در پیامی به‌تمامی حکومتها، سلاطین، رؤسای جمهور، گروه ها، احزاب و مجامع جهانی، از آنان تقاضای امداد نظامی، دارویی و سایر اقلام حیاتی کرد، امّا هیچ کشوری جز «ایران» به این فریاد مددخواهی لبیک نگفت. 
محسن رضایی؛ فرمانده اَسبَقِ سپاه پاسداران انقلاب اسلامی دراین‌باره می گوید:
«… ما می خواستیم با اعزام نیروی کمکی، در حقیقت صداقت خودمان را به جهان اسلام نشان بدهیم تا بعدازآن، از کشورهای اسلامی بخواهیم که آنها هم با ما همراه باشند. 
قبل از اعزام هر نیرویی، اوّل خودمان به سوریه رفتیم. منطقه را از نزدیک دیدیم. دقیقاً آنجا را وارسی کردیم و بعد به این نتیجه رسیدیم که بهترین تیپی که می شود اعزام کرد، تیپ ۲۷ محمّد
رسول الله(صلی‌الله علیه و آله و سلم) است؛ هم به دلیل توان بالای رزمندگی بچّه های این تیپ که در دو عملیات فتحِ المبین و الی بیت المقدس دیده بودیم، هم اینکه این بچّه ها
 توی پایتخت زندگی می کردند و با مسائل سیاسی؛ اعم از سیاست داخلی و خارجی بیشتر آشنا بودند. ما باید در آنجا، هم به دمشق می رفتیم و هم به بیروت و این برای ما خیلی مهم بود که نیروهایی که به آنجا وارد می شوند، باید ازلحاظ مسائل سیاسی، اطلاعات بیشتری داشته باشند، معارف بیشتری داشته باشند و بعد، ازلحاظ رزمندگی هم بتوانند آنجا خوب بجنگند. 
در ثانی؛ اینها باید توانایی کارهای چریکی را هم داشته باشند و بتوانند کارهای نامنظم [جنگ پارتیزانی] انجام بدهند. خب، تیپ ۲۷ هر سه  ویژگی؛ یعنی رزمندگی، سطح بالای آگاهی سیاسی و آشنایی با شیوه جنگ های چریکی را داشت. چرا؟ چون اوّلاً حاج احمد و حاج همّت توی کردستان جنگیده بودند، هم جنگ چریکی را در غرب دیده بودند، هم با دشمن در جبهه های جنوب به شیوه کلاسیک جنگیده بودند. این ویژگی ها باعث شد که ما تیپ ۲۷ را برای این مأموریت انتخاب کنیم.»