مصطفی هدایی
اصلاح‌طلبان برای ۱۴۰۰ نقشه‌های فراوانی دارند و اسب‌ خود را برای پاستور زین کرده‌اند. از هم‌اینک لابی‌ها برای معرفی نامزد واحد در حال پیگیری است. گزینه‌های حداقلی و حداکثری نیز در دسترس قرارگرفته‌اند تا در صورت حذف یک نامزد اجماع بر دیگری صورت گیرد؛ عارف، ظریف، لاریجانی، جهرمی، جهانگیری، مصطفی معین، سیدحسن خمینی و چند نام دیگر بر سر زبان‌ها می‌چرخد. 
عده‌ای هم هستند که نقل تمام مجالس انتخاباتی هستند و به عنوان نامزد شرکت می‌کنند، مانند مصطفی کواکبیان ولی جدی گرفته نمی‌شوند. برای اجماع سازی نیز ناسا (نهاد اجماع ساز اصلاح‌طلبان) را شکل دادند و ریاستش را به بهزاد نبوی سپردند. 
بازی اصلاح‌طلبان برای نامزدسازی و معرفی نامزد واحد در ایام انتخابات با گزینه‌های  مختلف شروع‌شده و برخی ظریف را کاندیدای نهایی و تعدادی نیز علی لاریجانی را گزینه اصلی برای ریاست جمهوری معرفی می‌کنند. 
گرد هم آمدن زعمای اصلاح‌طلب و دعوت رئیس اصلاحات و کروبی برای شرکت در انتخابات، نشانگر عزم جدی آن‌ها برای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری است. 
نبوی، حجاریان، تاجزاده، عباس عبدی، رمضانزاده، الهه کولایی، آذر منصوری، محمدرضا تاجیک، مرعشی و … کسانی هستند که سال‌هاست جایگاه ریاست جمهوری را در نظام جمهوری اسلامی تنزل یافته ارزیابی و در زمان بحران‌ها و چالش‌ها، رئیس‌جمهور را هیچ‌کاره و تدارکچی معرفی می‌کنند. 
این ویژگی طیف اصلاح‌طلب است که اخلاق را قربانی سیاست‌بازی و قدرت‌طلبی می‌کند. زمانی‌که دولت، مجلس و شوراها کاملا یکدست در اختیار اصلاح‌طلبان قرار داشت، بحران‌های عجیب‌وغریبی در حوزه‌های مختلف رخ می‌داد که در تاریخ معاصر بی‌سابقه بودند. دولت اصلاحات بستری را برای پیروزی اصلاح‌طلبان در مجلس و شورای شهر تهران مهیا ساخت ولی نه مجلس ششم به سرانجامی رسید و نه شورای اول تهران، توانست دوره‌اش را به اتمام برساند. 
زمانی‌که وزیر کشور دولت اصلاحات، رأی به انحلال شورای شهر اول داد، زعمای اصلاح‌طلب درنهایت سنگ‌اندازی حاکمیت و نهادهای نظام را عامل اصلی در انحلال شورا دانستند و با سوءاستفاده از حافظه کوتاه مدت جامعه، به تدریج اختلافات درونی بر سر رانت و سفره پهن‌شده در شهرداری و جنگ بر سر این منابع میان خود را به کناری نهادند و تنها به دخالت‌های اثبات نشده اشاره می‌کردند. 
در همین زمینه دولت حسن روحانی و مجلس شورای اسلامی دوره گذشته با «تکرار»‌های رئیس دولت اصلاحات و حمایت حداکثری اصلاح‌طلبان شکل گرفتند ولی به سرعت در زمان چالش و مشکلات اقتصادی و معیشتی بازی را برهم زدند. 
از  یک‌سو از دولت حسن روحانی برائت جستند و از طرف دیگر کشور و جامعه را به برجامیان و نابرجامیان تقسیم‌بندی کردند و انقلابیون و اصولگرایان را متهم به دخالت در امور دولت و مجلس کرده و کارها و وعده‌های برزمین مانده را بر گردن حاکمیت انداختند.
حاکمیتی که بیشترین همکاری و همراهی را در میان دولت‌های بعد انقلاب اسلامی با دولت کنونی داشته است. 
اما موضوع اصلی فراتر از این بازی‌های سیاسی جاری است. رفتار اصلاح‌طلبان جمع اضداد است. آن‌ها بر این نظرند که حاکمیت دوگانه در کشور جاری است و دولت و ولایت‌فقیه در یک اقلیم نمی‌گنجند. 
بارها نیز از سوی کسانی چون حجاریان اعلام‌شده که نظام تکلیف را مشخص کند و رئیس‌جمهور همان رهبری باشد و انتخابات را برچینند. همچنین مصطفی تاجزاده از یکدست شدن قدرت در کشور فریاد و فغان سر داده و شورای نگهبان و نظارت استصوابی را عامل اصلی در حذف اصلاح‌طلبان و شایستگان در قدرت می‌داند! 
این بهانه‌ها و اظهارات سیاه‌نمایانه در حالی است که در آستانه هر انتخاباتی مشاهده می‌شود که  اصلاح‌طلبان زودتر از بقیه طیف‌ها گزینه‌های خود را جلوی وزارت کشور گذاشته‌اند! اگر رئیس‌جمهور اختیاری ندارد، مجلس یکدست است و نظارت استصوابی عامل حذف شایستگان شده، چرا برای حضور در کارزار انتخابات این‌گونه باقدرت وارد می‌شوند؟ از یک‌سال قبل از هر انتخاباتی، گعده‌ها و تشکل‌های اصلاح‌طلب شکل می‌گیرد و زعمای آن بر روی گزینه‌ها به چانه‌زنی و لابی‌گری می‌پردازند؛ رفتاری که نشان می‌دهد تمام این بازی‌ها، سیاه‌نمایی و گل‌آلود کردن آب برای گرفتن ماهی انتخاباتی است. هرچند نظام جمهوری اسلامی مشارکت حداکثری در تمامی انتخابات را مبنا قرار داده ولی رفتار سودجویانه اصلاح‌طلبان و به پیروزی رساندن گزینه‌های ضعیف و ناکارآمد در انتخابات به ویژه ریاست جمهوری، باعث افزایش نارضایتی و دلسردی مردم از انتخابات می‌شود.
امری که باید با افزایش دانش سیاسی جامعه و یادآوری گذشته و همچنین اهمیت انتخاب فردی که می‌تواند بر سرنوشت کشور و مردم اثرگذار باشد، مانع از اجرایی شدن سناریوهای سودجویانه و شب انتخاباتی طیف‌هایی مانند اصلاح‌طلبان تندرو شد .