زبان فارسی تقویت‌کننده اتحاد ملی
علی‌محمد مؤدب؛
شاعر و مدیرعامل مؤسسه شهرستان ادب
شاید حواس خیلی از ما نباشد اما اینکه ما در شادی‌هایمان حرف‌های انگلیسی را به دیوار خانه‌مان بچسبانیم از آن پدیده‌های عجیب‌وغریب است، این روزها دخترکم برای تدارک جشن تولدش مشغول تهیه ملزوماتی است و باذوق و شوقی کودکانه خانه را تزئین می‌کند. اما عجیب این است که همه نوشته‌ها را با حروف انگلیسی طراحی کرده است. بعد از گفت وگوهایی درباره اهمیت زبان و خواندن برخی داستان‌ها از جنگ پردامنه انگلیسی‌ها با زبان فارسی در کشورهای مختلف حالا او تصمیم گرفته است این حروف را دوباره با زبان فارسی تهیه کند.
سال‌هاست که در جاده‌ها شاهد پدیده پشت‌نویسی انگلیسی کامیون‌ها و وانت‌ها هستیم و هیچ‌کس هم از خودش نمی‌پرسد دیگر به امید خدا را چرا باید با حروف انگلیسی بنویسیم؟ هر چه هست به هزار و یک دلیل ما به مهم‌ترین میراث تمدن ایرانی یعنی زبان وحدت‌بخش و معنویت آفرین فارسی بی‌اعتنا شده‌ایم و این بی‌اعتنایی دارد روزبه‌روز ما را از هم دورتر می‌کند . اما زبان فارسی دیواری نیست که اگر تکیه خودمان را از آن برداشتیم و به جایی دیگر تکیه دادیم هیچ‌چیزی تغییر نکند. زبان فارسی جان ماست و اگر ما ارتباطمان را با این روح پویا از دست بدهیم به مرگ تمدنی دچار می‌شویم. ممکن است ادامه داشته باشیم ولی بسیاری از ویژگی‌های اصیل انسان ایرانی و ایران فرهنگی در این میان از دست خواهد رفت.
اما در مسیر حفظ این زبان فارسی عزیز چه‌کارهایی از ما برمی‌آید؟
نخستین گام توجه است. ما نباید یادمان برود که زبان فارسی چیست و نباید از آن غافل شویم. مهم‌ترین کار برای حفظ این توجه این است که با مظاهر زبان‌های بیگانه در زندگی روزمره‌مان به‌راحتی کنار نیاییم. ممکن است جایی استفاده از زبان بیگانه ضرورتی داشته باشد اما بسیاری اوقات ما بی‌دلیل زبان خودمان را رها کرده‌ایم. چرا باید به‌جای گفتن تولدت مبارک بگوییم و بنویسیم: هپی برث دی!؟ کدام‌یکی از ما بچه لندن هستیم که این‌طور سخن می‌گوییم؟ آیا زبان ما برای رساندن معنا چیزی کم دارد؟ در صفحات شبکه‌های اجتماعی هر به چندی عزیزی عکس‌های جشن تولد فرزندش را به اشتراک می‌گذارد و هیچ‌کداممان فکر نمی‌کنیم که همین تصاویر به‌نوعی عادت کردن ما به مرگ و یا به تعبیر صحیح‌تر قتل زبان فارسی عزیزمان است. زبانی که حافظ و مولوی و خیام و سنایی و فردوسی دارد. زبانی که این‌همه دانشوران برجسته در طول تاریخ داشته است و زبانی که امپراتوری بریتانیا این‌همه برای نابودی و حذفش برنامه‌ریزی و طراحی کرده است.
حذف زبان فارسی حذف خود ماست
کسانی که در کار تولید این نوع چیزها هستند می‌توانند نمونه‌هایی با زبان فارسی تولید کنند. در سال‌های اخیر برخی شرکت‌ها به‌درستی اسم محصولاتشان را به فارسی نوشته‌اند مشابه این کار را در خیلی جاها می‌توان تکرار کرد. این روزها در بسیاری از ویدئوهایی که در شبکه‌های اجتماعی تولید می‌شود بی‌دلیل از زیرنویس انگلیسی استفاده می‌شود. از خودمان بپرسیم چرا؟
نام بسیاری از چیزها می‌تواند فارسی باشد اما ما عادت کرده‌ایم که بی‌جهت از نام‌های انگلیسی استفاده کنیم. کلمات بسیاری در زبان ما وجود دارند که نیازی نیست جایگزین خارجی‌شان را به کار ببریم. آیا زمان یا وقت کلمه‌های بدی هستند که این‌قدر راحت به‌جای آن‌ها می‌گوییم تایم؟
توجه گام اول و قدم آخر است. اگر همین توجه همگانی شود همه‌چیز به‌مرور حل خواهد شد. زبان هویت ماست و حامل معرفت و ادراک پیشینیان ما از جهان است. زبان معدن دانش‌های ضمنی تمدن ماست و این‌همه با تغییر کلمات به‌مرور از دست خواهد رفت. بسیاری از مناطق جهان در دوره‌ای از زبان فارسی استفاده کرده‌اند و اگر خود ما مراقبت کنیم می‌توانیم بازهم این زبان تمدن ساز را ورای مرزهای فعلی گسترش دهیم. ادبیات ما یک مجموعه بسیار ارجمند معرفتی است که هم می‌تواند بحران‌ها و گسست‌های اجتماعی امروز خود ما را حل کند و هم برای دنیا حرف دارد. ادبیات خلاق روز باید در عرصه تولید و ترویج حمایت شود. زبان فارسی میدان یکی شدن و لحظه اتحاد جان همه اقوام ایرانی اعم از ترک و کرد و لر و عرب و بلوچ است. زبان فارسی با توجه به مجموعه مواریث و امکاناتش زبانی نیست که نتواند خود را در کشمکش های تمدنی نگه دارد اگر ما نسبت به آن غیرت و اهتمام داشته باشیم این گنجینه غنی ما را در وضعیت جدید حفظ خواهد کرد.
زبان فارسی , شاعر , علی‌محمد مؤدب
- دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط رسالت در وب منتشر خواهد شد.
- پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.