|محمدکاظم انبارلويي| 
ما هرازچندي وارد رقابت براي تعيين نهادهاي انتخاباتي مي‌‌شويم. بايد بدانيم رقيب ما کيست؟ ما نمي‌توانيم وارد اين رقابت شويم، مگر اين‌که به دو سؤال، خوب پاسخ دهيم؛ ۱- چيستي رقابت ۲- کيستي رقيب
از سال ۷۶ تاکنون کساني با ما رقابت مي‌کنند که نامشان را گذاشته‌اند «اصلاح‌طلب»!
اين جماعت هيچ‌گاه به اين سؤال پاسخ نداده‌اند که چه چيزي را مي‌خواهند اصلاح کنند. مفهوم و کارکرد اصلاح‌طلبي آنان روي «دين»، «جامعه» و «سياست» سايه مي‌اندازد، ضمن اين‌که از هر نوع پاسخگويي فرار مي‌کنند. در همه حوزه‌ها ورود مي‌کنند و کرسي تئوري‌پردازي و نظريه‌پردازي خود را پهن مي‌کنند.
بنياد گفتمان آن‌ها بر ابهام است. مبتني بر اين ابهام، در وادي «عدم شفافيت» و «نقد مرزبندي»
سير و  سلوک مي‌کنند. اين راهبرد به آن‌ها کمک مي‌کند تا جبهه‌اي بسازند که يک سرش «سروش» است و سر ديگر آن «گوگوش»!
شگرد اصلي آن‌ها «ايستادن در غبار» و سکني گزيدن در «ابهام» است. اين ويترين سياسي به آن‌ها کمک مي‌کند حتي برخي از انقلابيون و  روحانيون را در اين راهبرد به اسارت ببرند.
آن‌ها با «اسلام سياسي» و «حکومت ديني» چالش جدي دارند. قبول ندارند «اسلام» در اداره جوامع، کارآمد است و انقلاب مي‌تواند خواسته‌هاي مسلمانان را برآورده کند.
کليد حل معماي اداره جامعه را در ارتباط با «غرب» مي‌‌دانند و در گفتار سياسي «غرب» و «غرب‌باوري» دال مرکزي گفتمان آن‌هاست. در بزک کردن اروپا و آمريکا چيزي کم نمي‌گذارند.
مقابله با نظام، ترديدافکني در مورد مشروعيت و کارآمدي نظام؛ مبنا و اساس توليد ادبيات سياسي آن‌هاست. مرتب فضاسازي مي‌کنند تا شالوده‌شکني کنند و تغييرات را ضروري نشان دهند.
ترکيب دروني آن‌ها درهم تنيده است. هر فرد، حزب و گروهي که به هر دليل از نظام دلخور است، بدون مرز به آنها مي‌پيوندد. به همين دليل بي‌شناسنامه هستند، اما هميشه در جيب خود چند شناسنامه جعلي دارند. در صورت مقتضي بيرون مي‌آورند و با هويت‌هاي متفاوت ظاهر مي‌شوند. ايستادن در «غبار» و سکني گزيدن در «ابهام» به آن‌ها کمک مي‌کند تا هميشه در موضع «طلبکاري» باشند.
با آن که خود را اصلاح‌طلب مي‌دانند، اما به کمتر از «انقلاب» رضايت نمي‌دهند و در ۱۸ تير ۷۸، ۸ ماهه اول سال ۸۸، آشوب‌هاي ۹۶ و ۹۸ به ميدان آمدند تا زيرآب انقلاب را بزنند.
​​​​​​​به ويترين سياسي و دکوراسيون اجتماعي اصلاح‌‌طلبان که نگاه مي‌کنيم، انقلابيون پشيمان، چپ‌گرايان ليبرال، اسلام‌گرايان مدرنيست و پست‌مدرن، وزراي قلدر غيرپاسخگو، مسئولان و بي‌مسئولان طلبکار، برخي نمايندگاني که نقش اپوزيسيون را بازي مي‌کنند را مي‌بينيم. با اين‌همه درهم‌ريختگي و بي‌ريختي، مدعي هستند آن‌ها ناجي جمهوري اسلامي و صاحب اصلي انقلاب هستند و مملکت را از ورطه سقوط نجات داده‌اند.
مواضع ضد و نقيض آن‌ها همواره مروج نارضايتي و مشوق ناراضيان بوده است. خط ارتباطي و اطلاعاتي آن‌ها از BBC و راديو آمريکا شروع مي‌شود و به رسانه‌هاي مکتوب و ديجيتال آن‌ها در داخل امتداد پيدا مي‌کند.
اين خط، توليد «حيراني» و «حيرت» در فضاي سياسي، اجتماعي، فرهنگي و… مي‌کند. آن‌ها در اين درياي حيراني شروع به سربازگيري مي‌کنند. آن‌ها با انتخابات به درون حاکميت مي‌آيند تا از آن «خارج» شوند. لذا خروج «از» حاکميت و يا خروج «بر» حاکميت جزء راهبردهاي اصلي کارنامه آنهاست. رزومه کاري آن‌ها در ‌«دولت» اصلاحات و «مجلس» اصلاحات اين حقيقت را فاش مي‌سازد. اگر هم در انتخابات شکست بخورند و رأي نياورند، بنا را بر اردوکشي خياباني، شورش و آشوب‌طلبي مي‌گذارند. کارنامه آن‌ها در انتخابات رياست جمهوري سال ۸۸ چنين حقيقتي را فاش مي‌کند.
صورت‌مسئله رقابت سياسي در ايران از سال ۱۳۶۷ به بعد اين نيست که دو جريان سياسي با هم رقابت مي‌کنند. يک جريان سياسي رقيب اصلي را اصل نظام مي‌داند و با رضايت به مداخله خارجي کمر به هدم اسلام، انقلاب و ايران و نظام جمهوري اسلامي بسته است. اين‌ها همان کساني هستند که به دشمن آدرس «تشديد» تحريم‌ها و به مسئولان نظام آدرس «تسليم» در برابر تحريم‌ها را مي‌دهند.(۱)
اين معادله غلط رقابت در ايران، برخي از اصولگرايان را به وادي غفلت برده و براساس اين منطق که کعبه انقلاب، صاحب دارد و از آن صيانت مي‌کند. ما بايد به فکر گاو، گوسفند و شتر خود باشيم، مانع اصلي وحدت، همگرايي و يکپارچگي اصولگرايان در برابر سيل ويرانگر اصلاح‌طلبي به شرح آنچه که گفته شد، مي‌باشد. ما راهي جز اتحاد، يکپارچگي و همگرايي نيروهاي پايبند به انقلاب و اسلام نداريم. هرکس غير اين مي‌انديشد، يا مي‌خواهد در زمين رقيب بازي کند و بيراهه رود يا غافل است.
پي‌نوشت:
(۱) مصاحبه خوب و روشنگرانه استاد  عليرضا شجاعي‌زند با مهر (۲/۱۰/۹۸) درباره ماهيت فکري و عملي اصلاح‌طلبان خواندني است. نکات مهم در مورد کيستي رقيب را از اين گفت‌وگو وام گرفته‌ام.