جواد شاملو
در زیباترین ماه سال، یک روز به نام شیراز زده شده که بی‌شک یکی از زیباترین شهرهای ایران است. خصیصه بی‌نظیر شیراز، این است هم شهری زیارتی، هم شهری فرهنگی و ادبی و هم شهری تاریخی است. تجمیع این سه در یک شهر کاملا بی‌مانند است. شیراز اگر فقط مدفن برادر گرامی امام هشتم، حضرت احمدبن موسی علیهم السلام معروف به شاهچراغ بود هم شهر مهمی بود. شیراز اگر تنها حافظیه و سعدیه را در خود جای داده بود هم مقصدی مهم برای سفر بود. شیراز اگر تنها تخت جمشید و نقش رستم را داشت هم باید یکی از قطب‌های گردشگری ایران می‌شد. این‌ها که بگذاریم کنار طبیعت به خصوصش و محصولات مختلف بومی، با شهر خاصی طرفیم که حق دارد برای خود جایی در تقویم داشته باشد. بی‌جهت نیست که یکی از مسافرپذیرترین شهرها در گردشگری داخلی ایران است. استان فارس پس از مازندران، تهران و خراسان رضوی در رتبه چهارم جذاب‌ترین استان‌ها برای گردشگران داخلی قرار دارد. همچنین اگر به آمار اعلام‌شده از آژانس‌های اینترنتی نگاه کنیم، نام شیراز همواره در میان مهم‌ترین مقصدها و مبدأها می‌بینیم. شیراز علاوه‌بر جاذبه‌های دینی، فرهنگی، تاریخی، طبیعی و تجاری، از ظرفیت خوبی در توریسم پزشکی برخوردار است. امروزه بیماران زیادی از سراسر کشور برای درمان به شیراز سفر می‌کنند.
شیراز در تولید صنایع دستی هم جایگاه ویژه‌ای دارد. از میان ۲۵۴ برند صنایع دستی در کشور، قزوین با ۴۹ برند صنایع دستی از دیگر استان‌ها در این عرصه جلوتر است و بعد از قزوین، شیراز ۴۱ برند در خود جای داده است.
چنین شهر و استانی با چنین ظرفیتی، حیف است که دستمایه دوگانه‌های کاذب و بحث‌های مخرب شود. شبیه آنچه در مورد توسعه حرم مطهر حضرت شاهچراغ علیه‌السلام رخ داد. برای توسعه اعتاب مقدسه که امری ضروری است، باید به حفظ میراث ملی نیز توجه داشت. باید امکانی فراهم شود که هیچ‌کدام این‌ها فدای دیگری نشود. گسل کاذب و دوگانه بی‌مبنای اسلام و ایران، هنوز در بسیاری از اذهان مریض و روشنفکرنما خانه دارد. واقعیت و حقیقت، اتحاد و انطباق کامل فرهنگ معلای اسلام با فرهنگ ایران است. همچنین تعارض باز هم دروغین نهاد دین با منافع ملی، نکته‌ای است که دشمن روی آن مانور می‌دهد. حال آنکه در واقعیت هر جا جنبشی در دفاع از منافع ملی ایران می‌بینیم، پای نهاد دین هم وسط است. از جنبش تنباکو گرفته تا ملی شدن صنعت نفت، از مبارزه با کاپیتولاسیون گرفته تا رفع استبداد پهلوی همه با مداخله جدی جریان دینی ممکن شد. پس نباید هیچ بهانه‌ای به دست بیماردلان داد.  
شیراز در میان شهرهای ایران در حکم اردیبهشت است. شهری که یک‌تنه می‌تواند آمار گردشگری ایران را جابه‌جا کند. گردشگری با خود چیزهای دیگر هم می‌آورد. مثلا صنایع دستی را رونق می‌دهد، هویت ملی را بهبود می‌بخشد، میراث ادبی و فرهنگی را منتقل می‌کند و اقتصاد بومی نواحی را رشد می‌دهد. شیراز در ما سودای سفر را به جوش می‌آورد، همانگونه که مجید را در «قصه‌های مجید» شیدای خود کرده بود.