جواد شاملو
روزها نفس‌گیر مارتن انتخابات هر چهار سال یک‌بار است خدا را شکر، اما یکی از جلوه‌های الطاف خداوند این است که ایام مبارک در طول سال متعددند. این‌گونه نیست که رمضان تمام شد، برویم تا سال بعد. فرصت‌ها پیاپی‌اند، برای آنکه دل‌تنگ ایام‌الله می‌شود، خدا ناز نمی‌کند. ماه رجب، فرصت توبه و استغفار است، ماه شعبان، از اعاظم ایام است و ماه رمضان موعد ضیافت الله. سه ماه فرصت کمی نیست. سه ماه که هر یک روزش غنیمت است، سه ماه که در هوا حال خوب پخش شده است. به بیان رهبر انقلاب: «ماه رجب و شعبان هر روزش یک عید است.» غرض آنکه از ابتدای ماه ذی‌القعده، فرصت دیگری فراهم می‌شود به نام اربعین موسوی. اربعین موسوی، اشاره به چله‌ای دارد که حضرت موسی علیه‌السلام در کوه طور گذراند تا سرانجام الواح تورات که حاوی احکام الهی بود به ایشان نازل شود. این چهل روز در ابتدا قرار بود سی روز باشد
 اما ۱۰ روز از سوی خداوند تمدید شد. امت حضرت موسی در فاصله همین 
۱۰ روزی که به این مدت اضافه شد، پیرو سامری و گوساله او شدند. قرآن داستان این ۱۰ روز را به این شکل بیان می‌دارد: «وَ واعَدْنا مُوسى‌ ثَلاثینَ لَيْلَةً وَ أَتْمَمْناها بِعَشْرٍ فَتَمَّ میقاتُ رَبِّهِ أَرْبَعینَ لَيْلَةً وَ قالَ مُوسى‌ لِأَخیهِ هارُونَ اخْلُفْنی‌ فی‌ قَوْمی‌ وَ أَصْلِحْ وَ لا تَتَّبِعْ سَبیلَ الْمُفْسِدینَ»
این چهل روز فرصت دیگری برای استغفار و ذکر خدا است. هر چهار ماه حرام سال
 به‌نوعی ایامی مبارک و عزیز و فرصتی برای ارتباط باخدا هستند. رمضان شهر‌الصیام و ربیع‌القرآن است و ذی‌القعده ماه چله‌نشینی حضرت موسی و ذی‌الحجه ماه با مناسبت‌های خاص و مکرر، از دهه ابتدایی آن گرفته تا عید قربان و عید غدیر و واقعه مباهله و محرم ماه حضرت حسین علیه‌السلام. برای خودم می‌گویم که حتی اگر کسی مثل من چندان حواسش به استغفار و یاد خدا نباشد هم بهتر است بداند که در ایامی عزیز قرار گرفته چراکه همین آگاهی، باعث می‌شود قدری حالمان بهتر شده و گرمایی در جانمان دمیده شود. از این چهل روز دهه پایانی آن از اهمیتی ویژه برخوردار است و درنهایت نیز به عرفه ختم می‌شود که فرموده‌اند اگر کسی فرصت رمضان را برای توبه و بخشیده شدن از دست داد، تنها می‌تواند به این روز امید داشته باشد. روایت مشهوری از رسول‌الله این دهه را محبوب‌ترین دهه نزد خدا معرفی می‌کند: « ما من ایّام العمل الصالح فیها أحبّ إلى الله عزّ و جل من أيّام العشر- یعنی عشر ذی الحجّة.» ازجمله اعمال مهم این ماه نماز یک‌شنبه‌های ماه ذی‌القعده است. طبق آنچه توصیه می‌شود، توجه به حضرت امام رضا در ماه ذی‌القعده مهم و حاوی نکته است. روز یازدهم این ماه ولادت ایشان و روز بیست‌وسوم، روز زیارت مخصوص آن حضرت است. 
اگر قدری دقیق شویم، می‌بینیم که روز عرفه یا روز پایانی اربعین موسوی، شبیه به لیله‌القدر است. چراکه در شب قدر قرآن به‌یکباره نازل شد و در پایان اربعین موسوی نیز، خداوند احکامش را به نبی خود حضرت موسی نازل نمود. 
بعدازاین چهل روز، چهل روز دیگری نیز در پیش است. چهل روز یا قدری بیشتر که آن را می‌توان اربعین حسینی نامید. از روز اول محرم تا اربعین سیدالشهدا یا تا پایان ماه صفر. این چهل روز یا این دو ماه، موعد نزول قرآن ناطق است بر قلوب مردم. دو ماهی که امام معصوم به وسیله روضه‌ها مهمان قلوب مردم می‌شود و همچون یک وحی بر آن‌ها نازل می‌گردد. در این دو ماه مردم همه شبیه یک پیامبر می‌شوند. همه عاشق می‌شوند و پیامبری جز این نیست. گمانم شهادت سیدالشهدا، از اساس به منظور همین نزول به قلب آدم‌ها بود. سیدالشهدا روی خاک‌های کربلا افتاد تا عشق الهی قدری خاکی شود. تا خاکی‌ترین آدم‌ها با نور خدا آشنا شوند. سیدالشهدا روی خاک کربلا افتاد تا آسمان به زمین بیاید. تا آنکه دستش برای همیشه از آسمان کوتاه بود، لاجرم خود را در آغوش آسمان بیابد. مگر نه این‌که در این دو ماه بسیاری از کسانی که حاضر نیستند به حرمت شعبان و رمضان از گناه خود بگذرند، بساط گناه را جمع می‌کنند؟ رجب و شعبان و رمضان و ذی‌القعده، ضیافت‌هایی است که خدا برای مردم برپا می‌کند، اما محرم و صفر، سفره‌ای است که مردم برای ولی خدا پهن می‌کنند. برای کریمی چون 
حضرت رب، سفره اشک‌ها و نذری‌های کوچک مردم بیش از سفره انوار و الطاف ایام دیگر ارزش دارد، پس آن را سفره‌ بزرگ‌تری برای خودشان می‌کند. دیگر آنکه اغلب مردم در رمضان و دیگر اوقات، از خوف عذاب یا رجای ثواب در خانه خدا می‌آیند، محرم و صفر اما میدان جولان عشق است. به این دلیل است که  شاید خداوند در هیچ زمانی چون محرم و صفر خالصانه عبادت نشود. پایان این چهل روز حسینی زیارت اربعین است. عروج عزاداران پسر رسول‌الله به سمت جنت‌الحسین. عظمت فرصت محرم و صفر آنجاست که امام خمینی فرمودند: شعبان و رمضان است کار از آن روزهای حسین علیه‌السلام است؛ که هیچ روزی چون روز او نیست. در پایان اربعین موه اسلام را زنده نگه می‌دارد، بلکه این افتخسوی ،موسی وقتی به میان قوم برگشت مردم را پیرو سامری یافت اما در پایان اربعین حسینی مردم از خانه و زندگی می‌گذرند و به سمت امام حسین می‌روند. برخی از آن‌ها در راه با خود می‌گویند: «فاخلع نعلیک، انک بالوادی المقدس طوی…»