در نیمهی ماه ضیافت الهی، زلزلهای حدود ۵ ریشتری برای لحظاتی بهعنوان مهمان جدید، خودی نشان داد. شعار «در خانه بمانیم» ستاد ملی مبارزه با کرونا، از ترس اینکه مبادا با دستهای ضدعفونیشده زیر خاک و آوار، گرفتار شویم، ساعاتی به «در خانه نمانیم» توسط مردم، تبدیل شد؛
محمود کریمی، از مداحان ریشهدار و خوشذوق کشورمان، حکایتی غیرمتعارف در برنامهای که نیمههای شب، از رسانه ملی پخش میشد، روایت کرد. مدیران رسانه ملی، ابتدا واکنش خاصی به این مطلب نشان ندادند، اما متأسفانه پس از چند روز و با دستبهدست شدن فیلم آن حکایت در شبکههای اجتماعی، مانند اغلب اوقات، تحت تأثیر فشارها و جو به وجودآمده، صورتمسئله را پاک کردند
گاهی باید از روزمرههای این روزگار فاصله گرفت و به مفاهیمی در حد و اندازههای عدالت، فکر کرد؛ به خود و جامعه اندیشید که آیا معدل این جامعه دارای عدالت و تعادل است یا خیر.
به بهانه دیدار ویدئوکنفرانسی رئیسجمهور با وزیر علوم، معاون علمی و فناوری ریاست جمهوری و مدیران پارکهای علم و فناوری نکاتی پیرامون شرکتهای دانشبنیان و پارکهای علم و فناوری قابلذکر است قبل از بیان غرض اصلی این نوشته، لازم است تعریف مختصری از شرکت دانشبنیان و پارک علم و فناوری داشته باشیم
در میان اخبار ریزودرشت و بعضا پر چالش و غوغایی که روی میز کارم هست، هیچ موضوعی بهاندازه تجلیل از بزرگی ارتش، نظرم را برای صفحه اول روزنامه جلب نمیکند.
الحمدلله آنقدر از حقوق کارگران در این مدت قلم زدیم که برچسب ضدیت با کارگران به ما نمیچسبد؛ هرچند برخی، به سبقه و صبغه افراد، در زمان برچسبزنی کاری ندارند.
مفهوم دو قطبیسازی در عوالم سیاست، رسانه، اقتصاد و جامعه، پرکاربرد و ازقضا برخی اوقات، محبوبِ علمای این عرصههاست که گاه عالما و عامدا ایجاد میشود و گاه این دوقطبی، مستقیم ساختهوپرداخته نمیشود و تولد آن از پی برآیندِ پدیدههای گوناگون، اتفاق میافتد.
پرونده روزنامه «رسالت» در سال 98 بسته شد. روزنامه سیوپنجسالهای که فراز و نشیب زیاد دیده است؛ جنگ را لمس کرده، با رحلت امام، سیاهپوش شده، با رهبریِ آقا دلش قرص شده و از دوران میرحسین، هاشمی، خاتمی، احمدینژاد و روحانی خاطرهها دارد.
اين روزها تغييرات و تحولات، سرعت گرفته و ازقضا اتفاقات تلخ، بيشتر جولان ميدهد. حوادث، پياپي میهمان کشور ما ميشود و نوع مواجهه مردم و مسئولان هم «خوب»، «بد» يا «زشت» است؛ در حدي که گاه اشک شوق ميريزيم و گاه از شدت خباثت بعضي انساننماها، بغض، راه گلويمان را ميبندد.