یک کلیپی هست؛ حاج‌قاسم در آن سخنرانی می‌کند و اشک می‌ریزد. موضوع صحبتش حضرت زهراست؛ او می‌گوید من زهرا را در هور دیدم؛ در فلان منطقه و فلان عملیات دیدم. نه فقط حاج‌قاسم، همه رزمنده‌ها او را دیده بودند. امام رزمنده‌ها هم می‌گفت او در صحراها به همراه با نسیم صحرا به شهدای گمنام سر می‌زند.

او سال‌ها پیش، صدها سال پیش در کربلا هم دیده شد؛ نه وقتی حسین به زمین افتاد؛ بلکه در کنار علقمه. حاج‌قاسم اتفاقی در فاطمیه شهید نشد؛ همه عمر او فاطمیه بود. او تمام عمرش پای در خانه حضرت زهرا گذراند و نگذاشت دوباره کسی به آن لگد بزند، دوباره کسی هیزم بیاورد، دوباره کسی صدایش را بالا ببرد، دوباره کسی محکم به در بکوبد. او نگذاشت عراق و شام تبدیل به یک فدک دیگر بشود. او فلسطین را هم فدک می‌دید. زمین خدا را از غصب نجات می‌داد تا انتقام غصب فدک را بگیرد. دختربچه‌ها را از ترسیدن و دق کردن نجات می‌داد تا انتقام خرابه‌نشینان شام را بگیرد. بچه‌های خردسال را از تلف شدن و کشته شدن نجات می‌داد تا از حرمله انتقام بگیرد. حرم را از سوختن نجات می‌داد تا بر داغ شام غریبان مرهم باشد. از همین هم بود که می‌گفت قدس را فقط شیعیان می‌توانند آزاد کنند. چون او و مردانش قدس را همچون ملک مغصوب فاطمه سلام‌الله علیها می‌دیدند. این نگرش، خیلی قوی‌تر از ملی‌گرایی و وطن‌پرستی است. ملی‌گراترین چهره‌های تاریخ کهن و معاصر ایران، هرگز ایران را آنقدر مقدس ندیده‌اند که حاج‌قاسم مقدس می‌دید: قرارگاه حسین‌بن‌علی، خیمه حسین‌بن‌علی، حرم حسین‌بن‌علی. تو تنها باید بچه‌شیعه‌ای که با امیرالمؤمنین و سیدالشهدا علیهماالسلام بزرگ شده است باشی تا بفهمی این جملات چه تقدس عظیمی در دل خود دارند. او حق داشت ایران را حرم ببیند. او در جبهه‌های این کشور، حضرت فاطمه سلام‌الله علیها را دیده بود و حرم جایی است که ام ابیها قدم نهاده باشد. 

صدیقه کبری مادر شهادت است و مادر شهیدان. شهیدی همچون حاج‌قاسم این موضوع را فریاد می‌زد. هیهات اگر این دل‌نوشته و شعر و انشا باشد. من یکی قبول نمی‌کنم که شهادت حاج‌قاسم اتفاقی با مناسبت‌های مرتبط با صدیقه طاهره مصادف می‌شود. او سال‌ها روضه‌دار حضرت زهرا بود و ام ابیها برای خیلی کمتر از حاج‌قاسم‌ها هم مادری می‌کند. رهبر انقلاب سردار امام زمان است؛ حاج‌قاسم سردار آقا و ابومهدی سردار حاج‌قاسم بود. همه این‌ها نسبت به مافوق خود در وفاداری به قمر بنی‌هاشم اقتدا کردند و از لا به لای نخل‌های علقمه، بوی خرما نه؛ که بوی یاس به مشام می‌رسد.