دو دهه پيش توفيقي بود با وزير اطلاعات وقت ملاقاتي داشته باشم قرار بود به او بگويم چرا اين ‌قدر اطلاعات را حبس مي‌كنيد. قدري آن را بيرون بدهيد تا مردم بدانند اوضاع در قلمرو محرمانه‌ها و فوق‌سري‌ها چگونه است. در همين انديشه بودم كه خدمتكاري وارد شد و دو كلاسور بزرگ و سنگين روي ميز گذاشت و رفت. روي آن نوشته بود؛ «منابع سيا» در تهران.‌ اين پرونده نشان مي‌داد كه جاسوسان سيا در تهران چه مي‌كنند و آن‌ها زير ضربه و چكش دستگاه اطلاعاتي هستند و اوضاع زير نظر و كنترل به اصطلاح بچه‌هاي بالاست.
بخش مستند «‌ايستگاه پاياني دروغ» نشان داد كه اوضاع اپوزيسيون در خارج رصد مي‌شود، كنترل مي‌شود و حتي هدايت هم مي‌شود. اين مستند در يك كلام، اندازه و قد و قواره اپوزيسيون را نشان داد. اپوزيسيون امروز از پيري، فرسودگي، بي‌اعتمادي، بي‌سوادي، پشت‌‌هم‌زني تشتت و تفرق و بالاخره از ضعف اطلاعات رنج مي‌برد. آن‌ها با چند دانه اطلاعات، در تور قرار مي‌گيرند
و آن‌قدر احمق هستند كه نمي‌توانند از چند و چون آن سر در بياورند. آن‌ها در اندازه و وزن خود البته بيراهه نمي‌روند و قبول دارند كه مثلا رضا ربع پهلوي كه پدرش يك امپراطوري ۲۵۰۰ ساله را با مشت محكم ملت ايران مجبور شد واگذار كند، حتي به درد يك بخشداري به وسعت دورقوزآباد هم نمي‌خورد. درجه همگرايي آن‌ها به قدري است كه اگر به قدرت برسند همان روز اول همديگر را دار مي‌زنند و يك ميليون نفر را مي‌كشند. اين مستند نشان داد جمع جبري آن‌ها كمتر از تعداد انگشتان دو دست است. آن‌ها در اوهام و خيالات خود به‌ سر مي‌برند. انگاره‌هاي ذهني آن‌ها با واقعيت‌هاي جامعه امروز و فهم مردم و نيز از زماني كه در آن به ‌سر مي‌برند، از زمين تا كهكشان راه‌ شيري است.
اين مستند علاوه بر اين‌كه قد و قواره اپوزيسيون را نشان داد، قد و قواره سرويس‌هاي اطلاعاتي آمريكا انگليس و فرانسه و برخي شركاي منطقه‌اي آن‌ها را نيز فاش ساخت. آن‌ها سرشان با كوروش دوم، احمد سوم و… گرم است.
دلم براي سرويس اطلاعاتي فرانسه سوخت هنگامي كه «نيما زم» را با اسكورت به جايي مي‌بردند كه او با زمزمه اطلاعاتي داشته باشند. يك منگل آن‌جا نبود به آن‌ها بگويد اين «گامبو» ارزش جابه‌جايي با اين خدم و حشم را ندارد.
اين‌كه قدرت اطلاعاتي ايران تا كجاست و فراتر از مرزها چه جغرافيايي را در برمي‌گيرد، خيلي پنهان نيست. از نفوذ ساده به يك جريان اپوزيسيون گرفته تا نفوذ در كابينه رژيم صهيونيستي و استخدام يك وزير آن‌ها، بعد دربرگيري دارد. بخشي از اقتدار ملي را بايد در حوزه نفوذ و تسلط اطلاعاتي و امنيتي ديد.
آمريكا، فرانسه و انگليس دلشان به چند آدم تبهكار،‌ فاسد و آلوده به ورق و عرق گرم است كه دنبال شهوات خودشان هستند. هر چه پول مي‌گيرند خرج همين چيزها مي‌كنند. آن‌ها سالانه ميليون‌ها دلار خرج اين جماعت مي‌كنند. در اين توهم روزگار مي‌گذرانند كه با رقاصي سياسي و صداي گربه درآوردن مي‌شود يك انقلاب را به زانو در آورد. ۴۰ سال است خود را معطل يك مشت پيرو پاتال كرده‌اند و با يك ملت كه با همه جان و دل و سرمايه خود پاي انقلاب اسلامي ايستاده‌اند، مي‌جنگند و هيچ نتيجه‌اي هم نمي‌گيرند. دشمنان نظام اين احمق‌ها را دوست داشتني مي‌دانند چون دست‌شان به جايي بند نيست تا عقده‌هاي شكست خود را وا كنند. با اين قد و قواره اپوزيسيون در ۴۰ سال دوم و گام دوم انقلاب، اثري از آن‌ها باقي نخواهد بود. انقلاب به ‌زودي شاهد فتوحات بيشتري خواهد بود. ان‌ شاء ‌الله.