سامرا از اساس یک شهر نظامی بود. بیشتر شبیه یک پادگان بود که اهالی‌اش، نظامیان دستگاه عباسی بودند. شهری بود کوچک و با ارتباطاتی محدود؛ سامرا برای یک غیر نظامی رسما زندان بود.

خاصه که این غیرنظامی، رهبر شیعیان باشد. در این شرایط، زندگی خود چنین شخصی سخت و توأم با نظارت دائمی است. او که خودش در مضیقه ارتباطی است چگونه باید فرزندی را بزرگ کند و دستگاه طاغوتی متوجه او نشود؟ اینجاست که معجزه امام حسن عسکری رو می‌شود. بزرگ‌ترین امانت‌دار تاریخ. امام حسن عسکری نیز همچون جناب عبدالله بن عبدالمطلب، پدر پیامبر خدا، در اوج جوانی به شهادت رسید. اما فرزند او را هیچ امینی نبود که بر عهده بگیرد.

کودک پنج‌ساله از چشم‌ها غایب شد. امانت امام حسن عسکری برای سخت‌ترین روزهای جهان ذخیره شده بود. روزهایی که کل جهان تبدیل به سامرا می‌شود، یک زندان بزرگ. می‌گویند غزه بزرگ‌ترین زندان روباز جهان است. اما مگر بقیه جهان آزاد است؟ در جهانی که در آن جلوی چشم تمام آدم‌ها هزاران انسان بدون هیچ جرمی کشته بشوند و آن آدم‌ها کار زیادی از دستشان برنیاید، آزادی چه جایگاهی دارد؟ معیار آزادی جهان، دربند بودن موجوداتی همچون صهیونیست‌هاست. مادامی که آن‌ها آزادانه جنایت می‌کنند، ما غیرآزادانه زندگی می‌کنیم.

مادامی که دست آن‌ها برای خونریزی باز است، دست ما بسته است. امروز تمام جهان زندانی روباز است چراکه در آن زندانبانی همچون رژیم صهیونیستی آزادانه ظلم می‌کند. هر اقدامی که آزادی رژیم اشغالگر را محدود سازد، گامی در راستای آزادسازی جهان است. رژیم اشغالگر خود را یهودی و پیرو دین موسی می‌داند اما شبیه‌ترین رفتار را به فرعون دارد. مگر نبود آن صهیونیست که می‌گفت باید بچه‌های فلسطینی را کشت، مبادا بزرگ شوند و علیه ما بجنگند؟ مگر ما فرعون را به همین کارش نمی‌شناسیم؟ فرعون بود که «أنا ربکم الأعلی» سر می‌داد. اکنون نیز صهیونیست‌هایند که طبق آموزه‌های تلمود، خود را برتر می‌دانند و دیگر انسان‌ها را حیوان.

امام عسکری علیه‌السلام در زندانی همچون سامرا از بقیة‌الله محافظت می‌کرد تا او در زمانی که جهان زندانی تاریک می‌شود، به داد بشر برسد. اما باید گام‌هایی در جهت نابودی این زندان برداشته شود؛ آنقدر آزادی حاصل شود که ولی خدا از جان خود آسوده‌خاطر باشد. این آزادی حاصل نمی‌شود مگر با نابودی مهم‌ترین مقر زندانبانان جهان، یعنی پادگان اسرائیل. با نابودی پادگان اسرائیل، تمام شیاطین نابود نمی‌شوند، اما مهم‌ترین قلعه آن‌ها متروکه می‌شود. پادگان اسرائیل همان خیبری است که  وقتی دست یدالله درش را از جا بکند، کفار بار دیگر از نابودی اسلام ناامید می‌گردند.