سرانجام پرونده زندگی یاغی بزرگ روستوف یوگنی ویکتوروویچ پریگوژین ،رئیس گروه واگنر با سقوط هواپیمایش در شمال مسکو بسته شد. باوجودآنکه هنوز علت سقوط هواپیمای او مشخص نشده؛ اما دو احتمال بمب‌گذاری و ساقط شدن هواپیما به‌وسیله سامانه پدافند توسط منابع غربی و روسی (غیررسمی) به‌عنوان دلیل این اتفاق مطرح می‌شود.

حال ولیکن مهم‌تر از سرنوشت پریگوژین، آینده فعالیت گروه شبه‌نظامی واگنر است. پس از شورش این گروه که منجر به ترک روسیه از جانب پریگوژین و رفتن او به بلاروس شد، اخبار ضدونقیض زیادی در باب نحوه کار این گروه و مدیریت آن در آینده توسط رسانه‌ها و خصوصا وزارت دفاع روسیه منتشر شد. در روز پس از اتمام شورش، وزارت دفاع روسیه اعلام کرد که اعضای این گروه دو انتخاب دارند، یا می‌توانند با رئیس خود عازم بلاروس شوند و یا با وزارت دفاع قرارداد بسته به‌عنوان نیروی قراردادی به کار خود ادامه دهند (البته تحت فرماندهی وزارت دفاع). خبر بعدی نیز درمورد تحویل سلاح‌های سنگین واگنرها به وزارت دفاع قبل از ورود نیروهای واگنر به بلاروس بود. در همین حین و درحالی‌که همه انتظار دیدن یک گروه تضعیف شده را داشتند واگنرها ویدئویی منتشر کردند که در آن ستون نظامی واگنر مجهز به سلاح‌های سنگین در حال حرکت به سمت مرز بلاروس و لهستان بود. لهستان بلافاصله به این قضیه واکنش نشان داد و نیروهای خود را در مرزش با بلاروس افزایش داد. در روزهای بعد و در دیدار لوکاشنکو (رئیس‌جمهور بلاروس) و پوتین، لوکاشنکو اعلام کرد که واگنرها از من می‌خواهند تا به آنها اجازه دهم گشت‌وگذار کوچکی در ورشو (پایتخت کشور لهستان) داشته باشند.

این تحولات در حالی رخ می‌داد که پریگوژین مدام در رفت آمد از مینسک (پایتخت کشور بلاروس) به مسکو برای انجام هماهنگی‌ها بود و مسکو نیز درمورد ارتباط خود با واگنرها هیچ موضع شفافی را اعلام نمی‌کرد. در هیاهوی همین اخبار بود که خبر دیگری اوضاع را پیچیده‌تر کرد و آن هم افتتاح دفتر واگنر در نیجر بود، کشور تازه کودتا کرده‌ای که واگنر نیز سابقه عملیات در آن را داشت. پریگوژین نیز ویدئوی جدیدی منتشر کرد و در آفریقا برای دشمنان خود یعنی غربی‌ها خط‌ونشان کشید. این تحولات تقریبا دوباره این عقیده را تقویت کرد که روس‌ها مجدد به فکر استفاده از پریگوژین هستند. اما باز هم تحولات طور دیگری رقم خورد و در روزهای بعد پریگوژین با مرگش به طور همیشگی از قضیه واگنرها کنار رفت.اکنون و بعد از مرگ پریگوژین آن هم در زمانی که همه مطمئن شده بودند وزارت دفاع روسیه در حال همکاری تنگاتنگ با پریگوژین است، مسئله جدیدی پیش روی واگنرها قرار گرفت آن هم مسئله جانشینی پریگوژین و فرماندهی بود.

تا قبل از مرگ پریگوژین، همیشه نفر دوم گروه واگنر یعنی دیمیتری والریویچ اوتکین (از افسران بازنشسته وزارت دفاع روسیه) به‌عنوان فرمانده بعدی مطرح می‌شد حتی پس از شورش واگنرها نیز نام او به‌عنوان رئیس جدید گروه واگنر توسط برخی رسانه‌ها مطرح شد؛ اما حال او نیز در کنار پریگوژین در سقوط هواپیما از بین رفته بود. در همان ساعات پس از حادثه سخنگوی گروه واگنر اعلام کرد که گروه واگنر دارای پروتکل مخصوص برای موقعیت‌های اضطراری مانند مرگ فرماندهان ارشد است و در روزهای ‌آینده این گروه با جایگزینی فرماندهان به کار خود ادامه خواهد داد. این اظهارات نیز مسئله را مدام پیچیده‌تر و غیرقابل‌فهم‌تر می‌کرد؛ چراکه هیچ‌کس از این پروتکل مورد اشاره اطلاع نداشت و فرماندهان واگنر نیز هیچ‌کدام شناخته شده نبودند. دوباره بازار ابهامات وشایعات درمورد واگنرها داغ شد تا این که در روزهای گذشته عکس‌های سِرگِئی ولادیمیروویچ سورُویکین  ژنرال ارتش روسیه که سابقه فرماندهی نیروهای روسیه در سوریه و اوکراین را در کارنامه خود دارد با ظاهری مشابه نیروهای واگنر در الجزایر منتشر شد.

جالب این است که رسانه‌های غربی در دو ماه گذشته اخبار زیادی مبنی بر حبس خانگی او به دلیل ارتباط با واگنرها و مطلع بودن از شورش آنها منتشر می‌کردند. این شایعات که به‌موازات عدم حضور او در انظار عمومی، روز به روز اعتبار بیشتری کسب می‌کرد اکنون اما مانند دیوار برلین فروریخته و بنا بر آنچه می‌توان فهمید او اگر فرمانده جدید واگنرها نباشد حداقل مسئول شاخه آفریقایی آن شده است.تا اینجای کار آنچه آشکارا می‌توان فهم کرد آن است که وزارت دفاع روسیه به‌هیچ‌وجه قصد ازبین‌بردن پتانسیل نظامی‌ای مانند واگنرها نیست و واگنر قطعا بخشی از پازل نظامی – امنیتی روسیه حداقل تا چند سال آینده است علاوه‌برآن موارد فوق به ما نشان می‌دهد که وزارت دفاع روسیه توانسته تهدید شورش واگنر را به طور قابل‌قبولی مدیریت کند به‌طوری‌که با فهم نحوه عملکرد رسانه‌های غربی آنها را وادار کند تا اخبار موردنظر خودش را منتشر و برای وزارت دفاع فرصتی فراهم کنند تا بتواند با خیال راحت نیروهای واگنر را تا مرزهای ناتو در اروپای شرقی و آفریقا جلو ببرد(این عملیات رسانه‌ای را می‌توان پاتک روس‌ها به تعطیلی رسانه‌هایی نظیر راشاتودی در اروپای غربی دانست).

در واقع روسیه همان احساسی را به اروپا منتقل کرده که خودش با نزدیک‌شدن ناتو به مرزهایش احساس می‌کرد و اکنون به پشتوانه همین نیروها پوتین می‌تواند آشکارا لهستانی‌ها را تهدید و آنان را از ورود مستقیم به بحران اوکراین منصرف کند یا به فرانسوی‌ها هشدار دهد که ادامه فرآیند ارسال سلاح به اوکراین می‌تواند منافع فرانسه در آفریقا را از این نیز بیشتر به خطر اندازد. در پایان باید اشاره کرد که آنچه امروز درمورد واگنرها در جریان است نه انحلال یا فروپاشی واگنرها بلکه یک بازگشایی با مدیریت جدید در سکوت مدیریت شده رسانه‌ای و رفع نواقص گذشته است.