بیشتر ما وقتی از کرامت امام حسن مجتبی علیه‌السلام می‌گوییم یا می‌شنویم، بعد مادی و اقتصادی بخشندگی و کرم ایشان به ذهنمان متبادر می‌شود. یاد کمک‌های مالی ایشان به مردم می‌افتیم و اینکه حضرت سه بار در طول عمر خود بخش بزرگی از اموالشان را انفاق کردند.

اما بعد مهم‌تر کرامت آن حضرت، بعد اخلاقی است. اساسا بدون کرامت اخلاقی نام بخشندگی مادی هم کرامت نیست، بلکه نعوذا بالله پول‌پاشی است یا حد بالا، سخاوت است. سخاوت اخلاقی بود که حتی برخی از اعراب جاهلی هم آن را ارج می‌نهادند. امام کرم منحصر به اهل بیت است. «عادتکم الإحسان و سجیتکم الکرم». کرم در فارسی به بزرگواری تعبیر می‌شود. اما اگر بخواهیم بدانیم معنای دقیق آن چیست، باید سیره معصومی همچون حضرت مجتبی را بخوانیم. در ماجرایی نقل می‌شود یکی از اهل شام به شدت تحت تأثیر القائات امویه قرار گرفته بود از آل امیرالمؤمنین، کینه در دل داشت. این کینه به حدی بود که مرد شامی خود را به مدینه رساند.

او ظاهرا کار خاصی در مدینه نداشت و مقصودش از سفر، تنها دیدن امام حسن علیه‌السلام و توهین به ایشان بود. یعنی کینه تا به آنجا رسید که نفس توهین به وجود مقدس حضرت مجتبی برای او توجیه سفری تا این اندازه طولانی شده بود. وقتی به مدینه رسید امام را در میان حلقه‌ای از مردم یافت و از محبوبیت حضرت دلگیر شد.

جلو رفت و پرسید: «تو فرزند ابوطالبی؟» معلوم نیست مقصود او از این سخن چیست. چراکه لابد می‌دانسته فرزند ابوطالب امیرالمؤمنین است نه امام حسن. اما حضرت با حلم و بزرگواری جواب می‌دهند پدرم فرزند ابوطالب است. مرد شامی به خود حضرت و به پدرشان امیرالمؤمنین دشنام می‌گوید.وقتی کسی به خود شخص توهین کند، او شاید بتواند تحمل کند. اما توهین به پدر یک شخص محترم، بسیار دشوار است. خاصه که آن پدر، پدر عالم امکان و امت اسلام، پیر جهانیان و امیر روز قیامت، امیرالمؤمنین علیه‌السلام باشد. خاصه آنکه پسر، خود معصوم باشد و مقام پدر را بهتر از هر کس بداند. چقدر سخت می‌شود تحمل کردن!

اینجا اگر امام حسن به او چیزی نمی‌گفت هم صبر و حلمی فراوان نشان داده بود. اما ایشان با محبت دست او را گرفت، او را به خانه‌اش برد تا گرد راه از تن بگیرد و خستگی در کند. هنوز به خانه نرسیده بودند بغض اهل بیت در دل مرد شامی جای خود را به مهر ایشان داده بود. این کرامت اخلاقی است که می‌تواند انسان‌ها را در خانه حق و حقیقت ماندگار کند. کرامت مادی هم تنها ذیل این کرامت اخلاقی است که می‌تواند معنا پیدا کند. کرامت مادی‌ای که از سر کرامت معنوی باشد، سرشار از محبت، دلسوزی، بی‌منتی و البته سخاوت است. کرامت، گذشت، مدارا، مهربانی، ایثار بسا که از انفاق پول و مادیات سخت‌تر باشد. امام حسن به آن شامی دشنام‌گو نفرمود در ازای این مبلغ، بیا و از ما شو! ایشان نمی‌خواست او را بخرد و چنین چیزی در مرام اهل بیت نیست. امام حسن جلوه‌ای از زیبایی راه حق و مرام آل رسول را به او نمایاند و او را دلباخته کرد.