گروه فرهنگی
وال – ای شاید یکی از معدود تولیدات هالیوود است که رویکرد فن‌هراسی و فن‌پرستی را با هم دارد. در آن هم می‌توان نابودی زمین بر اثر تجمع و تراکم تکنولوژی و حکمرانی آن را دید و هم سرمستی و خوشبختی و رفاه مادی انسان‌ها؛ در زمانه‌ای که ربات‌ها، ماشین‌ها و ابزار برای آدمی کاری به جز لذت بردن نگذاشته‌اند. این صرفا یک تخیل کودکانه نیست. بلکه می‌تواند به عنوان یک سؤال فلسفی، آینده‌پژوهانه و روانشناختی نیز مطرح شود. آیا با گسترش هوش مصنوعی که اکنون جلوه‌های مولد آن را در چت بات هایی همچون چت جی پی تی می‌بینیم، می‌تواند مؤلفه کار را از اجتماع حذف کند و کار که پیشران اقتصاد جامعه است را از روی دوش انسان بردارد؟ در این صورت، به راستی انسان چه می‌کند؟ این همان بهشت موعودی است که انسان در آن تنها به لذت بردن می‌پردازد؟ 
اکونومیست در گزارش تازه‌ای این سؤال فلسفی، فرهنگی و اجتماعی  را از دریچه اقتصاد پاسخ می‌دهد و می‌نویسد: «در «وال-ای»، فیلمی که در سال ۲۰۰۸ منتشر شد، انسان‌ها در جایی زندگی می‌کنند که می‌توان آن را دنیای کمونیسم لوکس کاملاً خودکار توصیف کرد. ربات‌های باهوش مصنوعی که اشکال شگفت‌انگیز متنوعی دارند، مسئول تمام کارهای مولد هستند. مردم چاق می شوند، روی صندلی های راحتی شناور می شوند و تلویزیون تماشا می‌کنند. مجموعه «فرهنگ» نوشته ایین ام. بنکس، رمان‌نویس اسکاتلندی، فراتر می‌رود و دنیایی را در نظر می‌گیرد که در آن هوش به اندازه‌ای قدرتمند شده است که فوق‌هوشمند باشد – بسیار فراتر از هر چیزی که اکنون قابل پیش‌بینی است. این کتاب‌ها به ترتیب مورد علاقه جف بزوس و ایلان ماسک، روسای آمازون و تسلا هستند. در دوران حاکمیت هوش مصنوعی انسان‌ها به هنر روی می‌آورند، فرهنگ‌های جهان پهناور را کاوش می‌کنند و به لذت‌های مطلقا لذت‌بخش می‌پردازند. چنین داستان هایی ممکن است دور از ذهن به نظر برسند. اما پیشرفت سریع در هوش مصنوعی مولد – نوعی که زیربنای چت ربات محبوب Chatgpt است – باعث شده است که بسیاری آن‌ها را جدی‌تر بگیرند. بنیانگذاران Openai یک پست وبلاگی منتشر کردند که می‌گفت: «می‌توان تصور کرد که در ۱۰ سال آینده، سیستم‌های هوش مصنوعی در بیشتر حوزه‌ها از سطح مهارت‌های متخصص فراتر رفته و به اندازه یکی از بزرگترین شرکت‌های امروزی، فعالیت‌های سازنده‌ای را انجام خواهند داد». تابستان گذشته پیش‌بینی‌کنندگان فکر کردند تا اوایل دهه ۲۰۴۰ طول می‌کشد تا یک محصول هوش مصنوعی ساخته شود که بتواند پس از یک چت دو ساعته یک انسان به نظر برسد. قابلیت های روباتیک برای مونتاژ یک ماشین مدل  می تواند تست های مختلف شناختی چالش برانگیز دیگر را پشت سر بگذارد. پس از یک سال پیشرفت‌های شگفت‌انگیز هوش مصنوعی، پیش‌بینی‌کنندگان متاکولوس اکنون فکر می‌کنند که این اتفاق تا اوایل دهه ۲۰۳۰ رخ خواهد داد. کمبود پول برای تحقیق نیز وجود ندارد. 
راه رسیدن به یک هدف کلی – هدفی که در همه چیز بهتر از بهترین های بشریت است – ممکن است بیشتر از حد انتظار طول بکشد. با این وجود، افزایش احتمال وجود هوش مصنوعی فوق قدرتمند این سوال را مطرح می کند که پس از رسیدن آن چه چیزی برای انسان باقی می ماند؟ آیا آنها مانند آنچه در وال- ای دیدیم تبدیل به سیب‌زمینی‌هایی روی کاناپه می‌شوند؟».
این گزارش در ادامه توضیح می‌دهد اکثر فعالیت‌های اقتصادی فیزیکی هستند و هوش مصنوعی به عنوان یک شبه‌ذهن، نمی‌توان فعالیت‌های فیزیکی انجام دهد. مگر آنکه تا آنجا پیشرفت کند که ربات‌های انسان‌نما را ممکن کند. اگر هوش مصنوعی بتواند تا آنجا برسد، احتمالا دنیای وال- ای و انسان‌های بی‌دغدغه آن رقم خواهد خورد. 
«بیشتر اقتصاد، از جمله ساخت و ساز و تولید، به طور قطع فیزیکی است. اشکال بی شماری از اشتغال، از جمله بسیاری از آنها در مراقبت های بهداشتی، وجود دارد که به ترکیبی از هوش و توانایی فیزیکی نیاز دارد. 
اما اگر هوش مصنوعی فوق العاده قدرتمند ربات‌های فوق انسان‌نما را نیز توسعه دهد چه؟ تقریباً مطمئناً نیازهای مادی با دست ماشین برآورده می شود. در این صورت ممکن است انتظار داشته باشیم که بشریت از تلاش دست بکشد، دقیقاً مانند “Wall-E”. در واقع، در سال ۱۹۳۰، جان مینارد کینز، اقتصاددانی دیگر، مقاله‌ای با عنوان «امکانات اقتصادی برای نوه‌های ما» نوشت و در آن حدس زد که یک قرن در آینده مردم کمتر از ۱۵ ساعت در هفته کار خواهند کرد. او پیش‌بینی کرد که رشد ایجاد شده توسط فناوری «مشکل اقتصادی» را حل می‌کند و به مردم اجازه می‌دهد تا توجه خود را به فعالیت‌هایی معطوف کنند که ذاتاً لذت‌بخش هستند. مسلماً، هفته کاری ۱۵ ساعته کینز فرا نرسیده است – اما سطوح بالاتر ثروت، که ممکن است جذابیت اوقات فراغت را افزایش دهد، ساعات کار را تا حد انتظار او کاهش داده است. میانگین ساعات کار در هفته در کشورهای ثروتمند از حدود ۶۰ ساعت در اواخر قرن بیستم به کمتر از ۴۰ ساعت در حال حاضر کاهش یافته است.
با این وجود، برخی خواسته‌ها وجود دارد که شاید فقط انسان‌ها می‌توانند حتی در دنیای هوش مصنوعی تجسم‌یافته، آن‌ها را برآورده کنند. همچنین شایان ذکر است که آنچه ذاتاً لذت بخش است ممکن است شامل کار باشد».