گروه فرهنگی
پرونده یک جام جهانی دیگر هم بسته شد و تیم ما، از صعود به مرحله بعدی بازماند. آنچه مهم است؛ همین است که این تیم، تیم ماست و دشمن نمی‌خواست تیم ما باشد. اکنون ما ناراحتیم؛ همان اندازه که از پیروزی مقابل ولز سرمست و سرخوش بودیم. اما همین ناراحتی هم برای دشمنان ملت ایران و ملیت ایرانی، فشارآور و غیر قابل تحمل است. آن‌ها می‌خواستند ما نه تنها این تیم را تیم خودمان ندانیم؛ بلکه آن را متعلق به دشمن بدانیم؛ از پیروزی‌اش ناراحت شویم و از شکستش شاد گردیم. آنچه رخ داد اما برعکس این بود. بعد از بازی مقابل ولز؛ ایران یکپارچه از شدت شادی منفجر شد و غریو سرور، از خلیج فارس تا خزر را در نوردید. امشب هم که بعد از ارائه یک بازی زیبا و جانانه مقابل آمریکا نتیجه را واگذار کردیم؛ ناراحتیم. چون یک ملتیم؛ چون بچه‌های تیم ملی؛ فرزندان و برادران ما بودند. چون ما نسبت به ایران بی‌خیال نیستیم. این ناراحتی برای دشمنان ایران ناراحت‌کننده است؛ همانقدر که شادی پیروزی مقابل ولز دشمنانمان را عصبی کرد. این ناراحتی و حسرت؛ مقدس و محترم است. این ناراحتی در دل خود؛ عشق به وطن را جا داده؛ پس ما بازی وطن‌پرستی را برده‌ایم. نویسنده‌ای در جایی جمله عمیقی درباره سوگ و داغ از دست دادن عزیزان نوشته. او معتقد است سوگ، جشنی است که به افتخار عشق می‌گیریم. مراسم و آیینی است که به احترام و پاسداشت عشق برگزار می‌کنیم. 
ما بعد از بازی مقابل انگلیس ناامید نشدیم و به بازی با ولز چشم دوختیم و بهترین نتیجه را از آن گرفتیم. اکنون نیز ناامید نمی‌شویم و به جام‌های دیگر و سال‌های دیگر چشم می‌دوزیم. برای کوبیدن پرچم بر سر قله‌ها، بیش از این‌ها باید صبر کرد. حسرت ما نیز بیانگر قدرت ماست؛ ناراحتیم از باخت؛ چون لیاقت‌مان برد بود؛ چون باختن به ما نمی‌آید.