محمدرضا نیک نژاد-کنشگر صنفی
طی سه دهه گذشته بحث‌ها، چالش‌ها و دعواهای سیاسی بخش مهمی از منابع، امکانات و انرژی حرفه‌ای سامانه آموزشی را به باد داده است؛ برای نمونه حذف معاونت پرورشی در دوره اصلاحات، اجرای شتاب‌زده سند تحول بنیادین در دوره احمدی‌نژاد و دعوا بر سر سند ۲۰۲۰ در دولت روحانی نمونه‌هایی از آن چالش‌های به‌شدت آسیب‌زا بوده است. وجود چنین کش مکش‌هایی و البته پیامدهای آسیب‌زا انکارناپذیر است اما دراین‌باره چه باید کرد؟ 
دشواری‌های آموزشی ما دو گونه‌‌ در هم تنیده‌اند؛ اول انتظارات حداکثری حاکمیت و خواسته‌های بیش از ظرفیت سامانه‌ آموزشی و دیگری ناکارآمدی این سامانه در انجام وظایف حداقلی خود یعنی باسواد کردن نوآموزان و آماده کردن آنان برای زیستی نسبتا معمولی در جهانی به‌شدت دگرگون شونده است. نگارنده، هم به‌عنوان یک آموزگار و هم به‌عنوان کسی که اندک دانشی در زمینه آموزش‌وپرورش دارد، در کوتاه‌مدت چندان انتظاری در راستای دگرگونی نگاه حاکمیتی، نه‌تنها در این دولت بلکه در هر دولتی و با هر گرایش سیاسی ندارم اما در زمینه وظایف حرفه‌ای آموزش می‌توان انتظار داشت که با اندک تعدیلی در نگرش و متناسب‌سازی آن با واقعیت‌های جامعه، فاصله گرفتن از نگاه پولی و سودمحور در آموزش، تخصیص بودجه‌ درخور و توزیع عادلانه آن در مناطق آموزشی و مدارس به‌ویژه مدارس دولتی، دوری از نگاه کمی به آموزش و تلاش برای دگرگونی‌های کیفی در راستای وظایف بنیادین ساختار آموزشی، بالا بردن سطح زندگی فرهنگیان در راستای انجام بهتر وظایف حرفه‌ای، دوری از نگاه پادگانی به
 دانش آموزان و درک شرایط سنی و گام‌های رشد آنان، شرایط از این‌که هست بدتر نشود! ازاین‌رو نگارنده دو توصیه به رئیس دولت جدید دارم.
 نخست آن‌که با برگزیدن وزیری با کمترین واکنش‌ها در گستره دعواهای سیاسی و تااندازه‌ای مورد اعتماد رقبای سیاسی، فضای آموزش را آرام نگه ‌دارد و دوم آن‌که به‌طور نسبی ساختار آموزشی کشور و چالش‌های آن را بشناسد و البته با دگرگونی‌های آموزشی جهان در دهه‌های گذشته آشنا باشد تا دستکم آسیب بیشتری به انجام وظایف حرفه‌ای، ذاتی و سنتی این سامانه وارد نکند.