|مسعود پيرهادي – سردبير| 
سفري کنيم به حسينيه جماران، صبح ۲۹ فروردين ۱۳۶۴؛ حضرت روح‌الله از بيداري گفتند و از خواب‌ها؛ خواب‌هاي آشفته‌اي که تعبيري ندارد جز درماندگي و ذلت؛ و درعين‌حال، ثمره توجه و بيداري را عزت و اقتدار معرفي کردند. «و من اميدوارم که خداي تبارک‌وتعالي ما را بيدار کند و افراد ملت ما را بيدار کند. آن‌هايي که در خواب هستند، آن‌هايي که بازهم خواب مي‌بينند، آن‌هايي که خواب امريکا را مي‌بينند خدا بيدارشان کند، توجه بهشان بدهد که يک ملت ضعيف را، يک ملتي که‌ حالا مي‌خواهد بيرون بيايد از اين ضعف، حالا مي‌خواهد قدرت خودش را به عالم نشان بدهد که ما زير بار نمي‌رويم، همين‌قدر، ما نمي‌خواهيم که برويم جايي را بگيريم، ما زير بار نمي‌رويم.»
حضرت امام حتي در سير و سلوک و عرفان نيز روي يقظه و بيداري تأکيد فراواني داشتند و آن را لازمه قطعي براي حرکت و سير الي الله مي‌دانستند.
در کلام اولياي الهي، غفلت، خواب و بي‌توجهي بسيار مذموم و پرهزينه ذکرشده است. اميرالمؤمنين (ع) مي‌فرمايند: مَنْ نَامَ عَنْ نُصْرَةِ وَلِيِّهِ انْتَبَهَ بِوَطْأَةِ عَدُوِّهِ؛ کسي که به هنگام ياري وليّ خود، بخوابد با لگد دشمن از خواب بيدار خواهد شد. بازهم از وجود مقدس مولاي متقيان (ع) داريم: «مَن نامَ‌ لَم‌ يُنَم عَنه»؛ ما اگر در سنگر خوابمان ببرد، معنايش اين نيست که طرف مقابل و دشمن هم خوابش برده؛ او مراقب است، منتظر است که ما خوابمان ببرد.
رئيس محترم جمهور در همايش ملي بيمه و توسعه گفتند: «در سال ۹۲ و در آغاز کار دولت يازدهم بين وزير امور خارجه ايران و آمريکا گفت‌وگو و مذاکره آغاز شد که اين کار ممکن است از ديد افرادي که در سياست سررشته زيادي ندارند، اقدام ساده‌اي به شمار آيد درحالي‌که اين کار بسيار مهم و بزرگ بود و دليل آن اين بود که ما به مردم قول داده بوديم، ظرف ۱۰۰ روز شاهد اولين تحول در اين زمينه باشند.» همين جناب رئيس‌جمهور چند وقت قبل در مجلس مذاکره با آمريکا را ديوانگي ناميدند. حالا دوباره مي‌گويند: «اينکه آدم بگويد من مذاکره نمي‌کنم، خيلي راحت است؛ يک شعار مي‌دهد مي‌گويد مذاکره نمي‌کنم. خب اين‌که خيلي راحت است.» بعد در ادامه همان سخنراني مي‌گويند: «گفتيم ما ديگر حاضر نيستيم سرمان کلاه برود» يعني تلويحا پذيرفتند نوبت اول، کلاه سرمان رفت. شاهد مثال از عراقچي و سيف و غيره نمي‌آورم که بنا به مطول نويسي ندارم اما واقعا براي يک نفر در سطح رياست‌جمهوري اين حد از تزلزل آرا پذيرفتني نيست. هرچند ايشان بيش از ۴۰ سال سابقه خطابه و سخنراني دارند، برادرانه از تيم مشاوران ايشان مي‌خواهم در اين باقي‌مانده زمان رياست‌جمهوري، وي را ملزم به سخنراني از روي متن کنند تا اين حجم از تشتت و پراکنده‌گويي رخ ندهد.
اما يک نکته هم بعدالتحرير ذکر کنم بد نيست؛ آقاي رئيس‌جمهور! بازهم در سخنراني‌هايتان به يکي از بيانات رهبري تعريض و کنايه زديد؛ اين بار نوبت «مذاکره نمي‌کنيم» بود؛ عيبي ندارد بالاخره شما رئيس‌جمهوريد، تريبون هم داريد و مختاريد؛ اما يادتان نرود، يک‌قدم يا کمتر از آن براي له‌شدن زير پاي مردم، مراجع تقليد، مجلسي‌ها و سايرين فاصله داشتيد که «آقا» يک‌تنه نجاتتان داد. سلسله‌مراتب و ولايت و همه اين‌ها به کنار، لااقل قدري معرفت داشته‌باشيد!