مردم مدینه پس از چند ماه غدیر را فراموش کردند. اما شیعیان آخرالزمان و نسل سلمان، پس از چندین و چند قرن هر سال بیشتر از سال گذشته دلبسته غدیر می‌شوند. مردم مدینه در برابر سؤال پر از درد و اندوه دختر گرامی رسول خاتم پاسخی نداشتند: «أنسیتم یوم غدیر خم»؟ اما احیاگران مفهوم ولایت در عصر جاهلیت مدرن، به سخن ام ابیها لبیک گفتند آنجا که فرمود: «مثل علی مثل الکعبه…». آنچه در این سه سال شاهد بودیم؛ اقامه غدیر بود. غدیر عیدی نیست مثل‌باقی عیدها؛ غدیر انفجار نور است و شیعیان هم باید انفجار سرور در آن رقم بزنند. مولا شدن سیدالأوصیاءخبر عظیمی است؛ باید گوش ظالمان را کر کند سر و صدایش. همانگونه که هزار و چهارصد سال است گوش اهریمنان از صدای غرای عزای سیدالشهدا  کر شده است. در این سال‌ها ما به نوعی با احیای غدیر مواجهیم. جشن‌های عظیم و مردمی در خیابان‌ها، توجه به اطعام غدیر و انتباه به رسوم مخصوص به این روز باعث شده شکل و شمایل این عید در سال‌های اخیر متفاوت شود. غدیر را باید اقامه کرد. این روز نماد اسلام سیاسی و سیاست اسلامی، دین‌داری ناب و همه‌جانبه و راه و رسم راستین رسول خدا است. این روز نماد آینده‌ای است که زیر سایه ولایت‌الله است. این روز تجسم شعار شریف «لا اله الا الله» است. برپایی غدیر به حاکمان طاغوتی یادآوری می‌کند ما پیرو راه امامی هستیم که پیامبر در غدیر خم دستش را بالا برد و معتقدیم هرکه جز علی و اولاد طاهرش و در عصر غیبت فقهای اعلم و اصلحش بر کرسی حکومت تکیه بزند؛ همچو ضحاک شیطان با او بیعت کرده و بر شانه‌هایش بوسه زده. برپایی غدیر ظلم‌ستیزی است. برپایی غدیر امروز برای سرآمدان جبهه ظلم یعنی صهیونیسم معنا دارد؛ ما پیروان فاتح خیبریم. عاشقان قاتل مرحبیم. ماییم جیوش لشکر نابودکننده قلاع بنی‌ نظیر و بنی قریظه و 
بنی قینقاع. مهمانی غدیر، ظاهرش اطعمه و اشربه پخش کردن است، باطنش زهر به کام دشمن ریختن است. نای و نوای سرور در این روز، صدای طبل و دهل جنگ است برای دشمنان انسان و اسلام. آنان که هم با خلق در ستیزند و هم با خدا؛ هم با زمین و هم با آسمان.
مهمانی ۱۰ کیلومتری، روزی تبدیل به مهمانی جهانی می‌شود. در آن روز، همه بر سر سفره مولا خواهند نشست. روزی که در آن نه صدای گریه یتیمی به گوش می‌رسد و نه مظلومی بی‌فریادرس می‌ماند.