امیرحسین عباسی زاده
آن گونه که به نظر می رسد علی رغم وجود برخی اختلافات مهم باقی مانده در مذاکرات هسته ای عزم همه طرف ها برای احیای برجام دارد به نتیجه می رسد. این اتفاق در دل خود پیامد های مثبت بسیاری خواهد داشت. آزاد شدن بخش مهمی از پول های بلوکه شده ایران، بازگشت ما به بازار جهانی نفت، تسهیل مراودات خارجی و اقتصادی ایران و برخی موضوعات دیگر می تواند از جمله آثار مثبت این اتفاق باشد که در نوع خود در کوتاه مدت تاثیر جدی بر وضع اقتصادی خواهد داشت. با این حال تصور اینکه با انجام توافق بر مشکلات بزرگ اقتصادی خود فائق خواهیم آمد بسیار خطرناک و احمقانه به نظر می رسد و بیشتر به یک توهم کودکانه شباهت دارد. چرا که عمده مشکلات کشور ما ریشه در نابسامانی های داخلی دارد. به عنوان مثال موضوعاتی مانند دستگاه اداری فرسوده، بی انضباطی مالی سازمان پولی بانکی کشور، اقتصاد رانتی، فساد افسارگسیخته، رشد کاریکاتوری، مافیاهای اقتصادی جاخوش کرده در صنایع گوناگون و مهمتر از همه نداشتن یک نظریه توسعه متناسب با زیستگاه بومی فرهنگی جغرافیایی کشور علت عمده مشکلات اقتصادی ایران است که رسیدگی و حل آن ها در صورت داشتن یک ایده حکمرانی منسجم سالها به طول خواهد انجامید. 
به همین منظور باید دانست که تاثیر اقتصادی توافق در وین بر مشکلات اقتصادی ما قطعا کوتاه مدت خواهد بود و پس از مدتی در بر روی همان پاشنه قدیمی خواهد چرخید. لذا لازم است که دولت محترم و ایده پردازان حامی آن به دقت به این مسئله توجه داشته باشند تا به سرنوشت تلخ دولت قبل دچار نشوند زمانی که سیستم لوله کشی ساختمان پر از حفره باشد هر چقدر که منبع آب را پر کنید چیزی دست افراد نخواهد رسید. به این معنا که وقتی سازمان توزیع ثروت شما دچار مشکل جدی است هر چقدر که در چارچوب آن پول پخش کنید چیزی عاید مستضعفین این مملکت نمی شود.
برای اینکه متوجه شویم این خطر چه قدر به دولت سیزدهم نزدیک است کافی است به زمزمه هایی که از گوشه و کنار مبنی بر عزم دوباره مافیای واردات جهت سوء استفاده از تسهیلات اقتصادی پس از توافق به گوش می رسد دقت کنید. بعضی از افراد این جماعت که همچون زالو خون این مردم را می مکند به دنبال این هستند که به جای تخصیص اعتبارات حاصل از توافق به تولید آن را صرف واردات کالا نمایند تا از این گذر جیب مبارک را پر کنند. 
و این همان قصه پر غصه و پر تکرار اقتصاد ایران است که هرگاه شرایط اقتصادی و درآمد ارزی دولت بالا رفت به جای دستگیری از تولید داخل و رشد صنعت و بازار کار  و تولید شغل برای جوانان رو به واردات کالاهای مختلف از جمله کالاهای زینتی و غیرضروری آوردند. به عنوان مثال واردات کلاه گیس در دوره اقتصادی دفاع مقدس و یا حضور میوه های وارداتی در بازار کشور در دولت احمدی نژاد همین واقعیت تلخ را بازگو می کند. اینکه به جای جراحی اقتصادی به سمت حل کوتاه مدت مشکلات به وسیله واردات برویم مهمترین خطری است که امروز نیز دولت آقای رئیسی را تهدید می نماید و ممکن است تمامی امیدهایی که به موفقیت این دولت بسته شده را نا امید کند. 
برای همین نباید از توافق در وین علی رغم همه فرصت هایی که برای ما به وجود خواهد آورد بسیار ذوق زده شویم چراکه با این ساختار مریض مزایای توافق صرفا در حد یک مسکن عمل خواهند کرد و نه در حد درمان بیماری های مزمن و خطرناک اقتصاد ایران.
البته نشانه هایی از عزم دولت برای جراحی اقتصادی دیده می شود. به عنوان مثال اراده آن برای حذف ارز ترجیحی ۴۲۰۰ تومانی و یا تلاش برای بستن بودجه بدون کسری قابل توجه و همچنین خیز برداشتن برای مبارزه با بی انضباطی پولی و بانکی باعث امیدواری ناظران صحنه است هر چند که همه از سختی این مسائل مطلع هستند و می دانند شاید حل صد درصدی مشکلات در این حوزه ها چندان در حال حاضر مقدور نباشد با این حال نشان می دهد که دولت مسیر درست را می شناسد اما هیچ تضمینی نیست که هوس وارداتچی ها به این مسیر دولت آدرس انحرافی ندهد و ما را باز هم درگیر مشکلات پر تکرار دوره های گذشته نکند.