فتنه‌ای که در پاییز سال گذشته گریبان کشور را گرفت، توسط دشمن هم طراحی شد و هم مورد حمایت قرار گرفت. کسی که نقش‌آفرینی و آتش‌افروزی دشمن در این اتفاقات را ندید، در خوشبینانه‌ترین حالت کور بود. اما فتنه همیشه زمینه‌های داخلی هم دارد. این زمینه‌های داخلی ممکن است لاجرم باشند و ممکن است توسط خطاهای حکمرانی ما به وجود آمده باشند. از همین رو اصلاح حکمرانی ضرورتی بود که در آن موقعیت ملتهب به شدت احساس و مرتبا مطرح شد.

یکی از زمینه‌های ایجاد یک فضای تند و رادیکال در جامعه که می‌تواند گسلی برای بروز زلزله فتنه‌ها باشد، نوع مدیریت انتخابات ۱۴۰۰ بود. در این انتخابات بسیاری از اقشاری که در یک شخص، آینده‌ای برای کشور می‌یافتند از صحنه انتخابات حذف شدند. اصولگرایان طیف‌های مختلفی دارند که یا توسط خود جریان اصولگرایی و یا توسط شورای نگهبان، حذف شده و در یک شخص خلاصه شدند. اصلاح‌طلبان هم با کاندیدایی مواجه شدند که به هیچ‌وجه هویت و حیثیت سیاسی نداشت. نه اینکه الزاما شخص سیاستمداری نبود، اما اساسا وجهه سیاسی نداشت و نمی‌توانست نماینده خوبی برای یک جریان باشد.

این رویکرد در برخی قسمت‌های دیگر کشور هم قابل رصد و ردیابی است؛ مثل سازمان صداوسیما. رویکردی که در صداوسیما قابل مشاهده است، تلاش برای ساخت محتواهایی است که صد در صد جهت‌مند باشند. این جهت نیز بیش از همه باید مناسب قشری باشد که حداکثر هزینه را برای انقلاب و نظام پرداخت کرده‌اند. با این تفکر اگر برنامه‌ای به ارزش‌های انقلاب و نظام احترام بگذارد اما جهت‌گیری ویژه‌ای نداشته باشد و حرف این قشر را نزند، جایگاهی در صداوسیما ندارد. این یک رویکرد حداکثری است، یعنی بیشتر برنامه‌ها باید این خصیصه را داشته باشند که در وهله اول، به کام قشری خوش بیایند که بیشترین دِین را بر گردن نظام و انقلاب را دارند.

این رویکرد مخالف نظرگاه رهبر انقلاب است. چراکه ایشان بارها قشر گسترده‌ای از مردم را پشتیبان نظام عنوان کرده‌اند. تعداد افرادی که در تشییع جنازه شهید حاج‌قاسم سلیمانی شرکت کردند، حدودا ۱۳ میلیون نفر بود. میانگین افرادی که در انتخابات‌ها شرکت می‌کنند، ۵۰ درصد است. این ارقام مربوط به افرادی است که از نظام حمایت علنی می‌کنند. بسیاری دیگر از مردم هم هستند که الزاما حمایت علنی ندارند اما با نظام همراه‌اند. همه این مردم نیاز به خوراک فکری و هنری دارند.

همه نیاز به سرگرمی، آگاهی و شنیدن حرف و پیام خود در رسانه ملی دارند. این مصداق «الَّذي أَطعَمَهُم مِن جوعٍ وَآمَنَهُم مِن خَوفٍ» است. این به این معنا نیست رسانه ملی محلی برای بیان حرف‌های ناحق و ضددینی و ضدملی باشد. اما همه افراد باید جایی برای خود در آنتن رسانه ملی پیدا کنند. این کاری بود که برنامه‌ای مثل «کتاب‌باز» می‌کرد. شاید اولین قدم برای تحول تلویزیون، درک نسبت این مدیوم رسانه‌ای با عموم مردم است.