محمدکاظم انبارلویی
مسئله بهشت و جهنم، قیامت و زندگی پس از مرگ از دغدغه‌های بزرگ بشر از ابتدای پدیداری او در زمین بوده است. پیامبران و اولیای خدا آمدند تا بگویند این «دغدغه» جدی است.
اما بشر در رفتار ، گفتار و کردار خود نشان می‌دهد، اگرچه معاد ‌را قبول کرده یا محتمل می‌داند اما جدی نگرفته است.
این جمله «کی اون دنیا را دیده» را همواره از کسانی شنیده‌ایم که وقتی آن‌ها را به حساب و کتاب روز جزا و زندگی پس از مرگ و قیامت هشدار می‌دهیم، بی‌مهابا آ‌ن‌را تکرار می‌کنند.امروز بشر و دنیای علم نشان داده به دغدغه دنیای پس از مرگ ورود کرده و پاسخ‌های درست، واقعی و علمی برای آن پیدا کرده است. علما و دانشمندان بزرگی رفته اند سراغ کسانی که «اون دنیا» را دیده‌اند به گفت‌وگو نشسته‌اند و روایت‌های آن‌ها را از تجربه دیدن آن دنیا را مورد بررسی و راستی‌آزمایی علمی قرار داده‌اند. شبکه ۴ سیما پارسال و امسال ایام ماه مبارک رمضان این دستاورد بزرگ علمی را در برنامه «زندگی پس از زندگی» برای بینندگان خود به اشتراک گذاشت.
گزاره‌های گوناگون کسانی که تجربه مرگ موقت یا نزدیک به مرگ را داشته اند حاکی است؛ ما وارد جهانی می‌شویم وسیع‌تر و واقعی‌تر از این دنیای مادی که ؛ سازه‌های اصلی آن جهان محصول «قول» ، «فعل» و «تقریر» ما  در این جهان است.این گزاره‌ها حاکی است؛ آن جهان امتداد واقعی این جهان است و تردیدی در آن نیست.
کسانی که همه علائم حیاتی خود را از دست داده‌اند.کسانی که جسد آن‌ها روی تخت بیمارستان یا جایی که در اثر حادثه‌ای این جهان را ترک کرده‌اند. چشم وگوش و زبان آن‌ها از کار افتاده است و روح از بدن آن‌ها به دیار باقی رفته و پزشکان، مرگ آن‌ها را گواهی داده‌اند، اما پس از اندک زمانی روح آن‌ها به جسد برگشته و گفته‌اند حقایقی را دیده‌اند و نیز شنیده‌اند که با گزاره‌های قرآنی و روایی و نیز گزاره‌های حقیقی در ادیان الهی مطابقت دارد.
کار علمی و تحقیقاتی برادر بزرگوار جناب آقای دکتر عباس موزون به عنوان یک پژوهشگر و ارتباط او با دیگر مراکز علمی جهان که در موضوع زندگی پس از مرگ کار پژوهشی و علمی می‌کنند، پاسخ مثبت به این پرسش کلیدی است که ؛ 
«کی آن دنیا را دیده» است! 
یقین به زندگی ابدی و دنیای پس از مرگ خیلی ساده نیست و حتی کسانی که به لحاظ عقلی و شناخت فلسفی به آن رسیده‌اند، نتوانسته‌اند به باور یقینی به‌گونه‌ای برسند که آن را در سبک زندگی نشان دهند.
از آتش ار علمت یقین شد به سخن
پختگی جو در یقین منزل مکن
تا نسوزی نیست آن علم الیقین
این یقین خواهی در آتش در نشین
نمونه‌هایی که آقای عباس موزون در برنامه «زندگی پس از زندگی» با آن‌ها گفت‌وگو کرده و نیز در خارج از کشور به ویژه در اروپا و آمریکا مورد مطالعه و بررسی علمی قرار گرفته، نشان می‌دهد آن‌ها برای درک این یقین یعنی مسئله قیامت ، بهشت ، جهنم و زندگی پس از مرگ وسط این آتش نشسته و به علم حضوری رسیده‌اند.
آن‌ها با یک یقینی از آن سخن می‌گویند که جای هیچ تردیدی حداقل برای خودشان نیست. تجربه‌گرایانی که از آن وادی آمده‌اند هیچ اصراری برای این‌که برای ما ثابت کنند «اون دنیا را دیده‌اند» ندارند. حتی شمار زیادی از آن‌ها از بازگوکردن آن ابا دارند. آن‌را تجربه منحصر به فرد خود می‌دانند و نشان داده اند اگر تا دیروز مسیری را طی کردند پس از آن تجربه، مسیر درستی که حاکی از اعتقاد عمیق به زندگی پس از مرگ و حساب و کتاب آن دنیاست را آغاز کرده‌اند!‌
گزاره‌های آن‌ها حاکی است انسان وارد جهانی می‌شود که نه «وهم» است و نه «خیال» به لحاظ واقعی بودن، فراتر از واقعی بودن همین جهان است!
آن‌ها بی‌آنکه بگویند با مفهومی به نام «ابدیت» و زندگی «ابدی» آشنا شده‌اند، از فقد «زمان» و «مکان» در آن جهان سخن گفتند.تکیه آن‌ها روی درک مفهومی چون «عشق» ، «زیبایی» و «مهربانی خداوند» است. آن‌ها از هوشیاری و ادراکاتی سخن می‌گویند که جنس ابزار آن چشم و گوش و حس پنجگانه زمینی نیست.آن‌ها بدون استثنا می‌گویند؛ ما در کسری از ثانیه همه اعمال و کردار و گفتار و زندگی خود را با جزئیات آن دیده‌ایم. از نتایج اعمال خوب خود آن‌قدر خوشحال و شادمان شده اند که هرگز نمی‌خواسته‌اند به این دنیا برگردند و از نتایج اعمال بد خود به قدری آزار دیده‌اند که تقاضا کرده‌اند برگردند و جبران کنند.
آنان‌که موفق شدند برگردند دو دسته اند و دو پیام آوردند؛ دسته اول کسانی که تجربه خوب و زیبایی داشته‌اند به ما می‌گویند ؛ «ما آن دنیا را دیده‌ایم و یک حقیقت انکارناپذیر است.»دسته دوم کسانی هستند که اجازه یافته‌اند بیایند و بدی‌ها را جبران کنند و با یک کارنامه مثبت به آن دنیا بروند. هر دو این جماعت یک پیام واحد نیز دارند؛ ما وظیفه ای جز صدق ، کمک به خلق ، دوست داشتن و عشق‌ورزی نداریم. 
و از همه مهم‌تر کمک به خلق خدا! آن‌ها یکصدا می‌گویند؛ مرگ فقط یک پله برای رسیدن به جهان واقعی است.
من همواره به این دغدغه آیت‌الله حسن‌زاده آملی در الهی‌نامه فکر می‌کنم که فرمود: 
«خدایا عاقبت چه خواهد شد، با ابد چه باید کرد.»
از صدا و سیما در ایام ماه مبارک رمضان باید تشکر کرد که اقیانوسی از معارف الهی را در قالب‌های گونا‌گون از علما، دانشمندان اسلامی و گزارش‌های هوشمندانه از شب‌های قدر و … در دسترس مردم قرار داد تا جان و تن و روح خود را در این اقیانوس شست‌وشو دهند. از این میان برنامه «زندگی پس از زندگی» شبکه ۴ که ساعتی قبل از افطار پخش می شد واقعا آموزنده  و رهگشا بود و  هوشمندانه مسئله مرگ ، قبر ، قیامت ، بهشت و جهنم و بهتر بگویم «معادشناسی» را با زبانی علمی و تجربی برای بینندگان خود به اشتراک گذاشت.
***
رفتار و گفتار برخی در این ایام به گونه ای است که گویا فریاد می‌زنند؛ «کی آن دنیا را دیده» است. در ایام انتخابات یک فایلی برای هر رجال سیاسی و مذهبی و هوادارانشان باز می شود که بعدها می‌توانند آن را تحت عنوان «معصیت‌های سیاسی» در قعر جهنمی که خود مهیا کرده‌اند ببینند. البته برخی ممکن است  همین فایل را تحت عنوان «ثواب‌های سیاسی» ببینند. این فایل‌ها در همین دنیا هم برای اهل نظر قابل رؤیت است.
برخی به گونه‌ای حرف می‌زنند و وارد کارزار انتخاباتی شده‌اند که گویی از مرز «سکولاریسم» عبور کرده اند و به «لائیسم» رسیده‌اند. خوب است در این ایام برای خودمان و آن‌ها از خداوند بزرگ دعای عاقبت به خیری کنیم.
شهید رجایی تنها دولتمردی بود که در زمان حیات خود صادقانه از سؤال‌های کلیدی و احتمالی خود پس از مرگ آن‌هم در پایین‌ترین نقطه جهنم خبر داده بود.