موضوع مذاكره با آمریكا بیش از ۴۰ سال است در دستور كار دیپلماسی خارجی كشور است. مقوله دفاع و مقاومت هم در دستور كار نظام و دیپلماسی خارجی است. آیا دوقطبی مذاكره و مقاومت، یك دوقطبی حقیقی است؟! یك جناح سیاسی در انتخابات ۹۶ و ۹۲ با طرح انحرافی این دو قطبی و هدایت افكار عمومی توانست به قوه اجرایی كشور راه یابد. و با عمده كردن مذاكره و ادعای این‌كه رقبای ما نمی توانند مذاكره كنند پای پیمانی را امضا كردند كه جز خسارت محض برای ملت ایران دستاوردی نداشته است.
با آن‌كه رئیس دیپلماسی كشور مدعی بود كه بیش از ۳۰ سالدر آمریكا زندگی كرده  حوصله نكرده است یك‌بار قوانین و رفتار این كشور را مطالعه كند و ببیند ما با چه پدیده ای در آن سوی میز مذاكره روبه‌رو هستیم! قانون اختیارات اقتصادی در شرایط اضطراری به رئیس جمهور آمریكا اختیار داده است كه زیر همه قول و قرارهای خود با هر كشور و هر ملتی بزند . در كارنامه رؤسای جمهور آمریكا ده‌ها قرارداد و معاهده بین‌المللی وجود دارد كه یك طرف قرارداد خودش بوده به هم زده است و ابایی هم از اعلام آن ندارد.
در مصاف با ایران اولین قراردادی كه زدند زیرتعهد خود، همین قرارداد الجزایر بود كه در جریان اشغال لانه جاسوسی با آن‌ها بسته شد و طرف قرارداد هم در دولت وقت بهزاد نبوی بود كه تا كنون حاضر نشده است به سؤالات و ابهامات اجرای این قرارداد كه یك سویه از طرف آمریكا نقض شده و میلیاردها دلار از سرمایه‌های مردم به این بهانه درآمریكا غارت شده را پاسخگو باشد.
خوب با این حساب آیا اصلا با آمریكا می شود مذاكره كرد. وقتی طرف مقابل به هیچ تعهدی پایبند نیست آیا اصلا صلاحیت گفت‌وگو دارد؟
پاسخ این سؤال منفی نیست. مذاكره با آمریكا آن‌هم با دیپلمات‌های «خوش‌باور» ، «عدم آشنا به حقوق بین‌الملل»  و «دیپلمات‌هایی كه با لبخندهای دشمن روبه‌رو شدند و آن‌ها را دوست چندساله خود می‌دانند» ممنوع است و قطعا خسارت محض به دنبال دارد.
سؤال این است اگر مذاكره معقول است چگونه باید مذاكره كرد؟ پاسخ روشن است اول بدانیم با «دشمن» داریم مذاكره می‌كنیم. دشمنی كه دستانش تا مرفق به خون صدها و هزاران ایرانی آلوده است. دشمنی كه با تحریم‌ها بیش از هزار میلیارد دلار به ملت ایران آسیب زده و با پررویی و قلدری پول‌های ایران را در بانك‌های خود و بانك‌های جهانی بلوكه كرده است.
لبخند زدن با این جماعت خونخوار  و غارتگر روی میز مذاكره حكایت از آن دارد كه نمی‌دانیم راجع به چه چیز مذاكره می‌كنیم؟! 
اما فرمول مذاكره! فرمول و نحوه مذاكره مشخص است هرنوع تعهدی كه دشمن در مذاكرات قبول كرده اول او عمل باید کند بعد طرف ایرانی آن‌هم پس از راستی‌آزمایی!!
قرار بود در قرارداد الجزایر اول آمریكایی‌ها به تعهد خود عمل كنند ، تحریم‌ها را بردارند، پول‌های بلوكه شده را آزاد كنند و روابط به حال عادی برگردد بعد ما گروگان‌ها را آزاد كنیم. اما متأسفانه قبل از این‌که آن‌ها به تعهد خود عمل کنند  ما گروگان‌ها را آزاد كردیم، آن‌ها به هیچ تعهدی عمل نكردند و ما را در كریدورهای دادگاه لاهه مدام بالاو پایین بردند و مرتب علیه ما حكم گرفتند!!
در همین قرارداد برجام اول ما به تعهد خود عمل كردیم و طرف مقابل به هیچ یك از تعهدات خود عمل نكرد و بعد هم در زمان اوباما آن‌ها از برجام خارج شدند و ترامپ رئیس جمهور بعدی جشن پاره كردن برجام را بر اساس همان اختیارات قانونی خود برگزار كرد.
تصویب قانون راهبردی لغو تحریم‌ها و استیفای حقوق ملت در مجلس آن‌هم براساس همین برجامی كه خود آقایان رفتند امضا كردند كركره مذاكره را پایین نكشیده است.
بلكه باب دیپلماسی را باز كرده است كه می‌گوید اول آمریكا تعهد خود را عمل كند، بعد ما راستی‌آزمایی كنیم بعد هم اگر تعهدی داریم عمل كنیم. این مصوبه مثل روز روشن است كه منافع ملی را تأمین می‌كند. اما رئیس جمهور بی‌هیچ دلیلی همان روز اول عدم رضایت خود را از تصویب چنین قانونی اعلام كرد! چرا؟ برای این‌كه آن‌ها از مذاكرات و دیپلماسی همین را می‌دانند كه تاكنون عمل كردند!
صورت خواسته ملت و شرایط ما كه در عالی‌ترین مرجع تصمیم‌گیری نظام یعنی شورایعالی امنیت ملی گرفته شده و متضمن منافع اصیل ملت است روشن است. لذا رفتن به وین آن‌هم در شرایطی كه طرف اصلی مذاكره در پشت میز نیست و نمی‌تواند باشد چه معنا دارد؟ مقاومت یكی از دوگانه دوقطبی فریب‌آمیز مذاكره – مقاومت نیست. آن‌ها كه مقاومت را تخطئه می كنند دنبال فروش منافع ملت ایران به ثمن بخس هستند مقاومت آورده اصلی ما در مذاكرات است و شرط لازم برای هر گفت‌وگوی نتیجه‌بخش است.
آمریكا دنبال خرید زمان در مذاكرات است. این‌كه چرا می‌خواهد زمان بخرد را دیپلمات‌های ما باید بفهمند. آمریكا و رژیم صهیونیستی در زمین و هوا و دریا كم آورده‌اند استخوان ناتو زیر پنجه‌های نیرومند جوانان ما در نبردهای سنگین با داعش و جنگ‌های ۳۳ روزه، ۵۵ روزه، ۸ روزه و …
شكسته است. آمریكا دارد بساط خود را از افغانستان به عنوان یك سیبل ثابت تك‌تیراندازها و حملات مجاهدین جمع می كند و به زودی همین اتفاق در عراق و سوریه هم خواهد افتاد.آمریكا دنبال عملیاتی كردن جنگ روانی درحوزه سیاست ، جنگ اقتصادی در حوزه اقتصاد كشور ، تهاجم و شبیخون فرهنگی در حوزه فرهنگ در کشور ما است. آمریكا نیاز به زمان و فرسایشی كردن مذاكرات دارد. ۸ سال اندیشه مذاكره با آمریكا بر در و دیوار و كریدورهای وزارت خارجه ما سایه انداخت هرچه جلوتر رفتند كمتر نتیجه گرفتند و حاضر نیستند اعتراف كنند در این مدت سر كار بودند. چون با دادن انبوهی از امتیازات به آمریكا حتی نتوانستند یك امتیاز بگیرند!
طرح مطالبات حقیقی مردم در منطق مصوبه مجلس خود
نوعی راهگشایی در مذاكره است. چون همه مطالبات ملت ایران از طرف آمریكایی روشن است، ابهامی در آن نیست. همه تحریم‌ها در هر بسته‌بندی باید برداشته شود. همین الان! نه روی كاغذ بلكه در عمل نه به صورت موقت بلكه دائم! این یك حرف حساب و منطق درست برای تأمین منافع ملت ایران است. چرا رفتار دولت در ۲ ماه مانده به پایان كار خود طوری است كه با این امر و تصمیم بدیهی سنگ‌اندازی
 می كند. مردم می گویند وقتی خواسته ما روشن است دیپلمات های
 ما دروین برای تبیین چه خواسته‌ای رفته‌اند؟! مردم می‌گویند؛ این‌همه حرف طی ۸ سال زدید در زیر سقف‌های مذاكره و حاضر نشدید چهار كلمه آن‌را از محرمانه بودن درآورید بس نیست! پس كی وقت عمل طرف مقابل می‌رسد؟ مردم می گویند
اصلا شما چطور شروط مجلس و شورایعالی امنیت ملی و رهبری را زیر پا گذاشتید و قبل از این‌كه طرف مقابل به تعهدات خود عمل كند، یكسویه به همه تعهدات را با وارد كردن میلیاردها دلار خسارت عمل كردید؟ این رفتار شما طرف مقابل را پررو كرد و اجازه به دشمن داد در موضع «طلب‌كاری» ظاهر شود؟
شما گفتید رقبای ما بلد نیستند مذاكره كنند . سؤال این است شما مذاكره‌كردن را بلد بودید چطور متن برجام را نخواندید ببینید مسئله «لغو تحریم‌ها»است یا «تعلیق تحریم‌ها» ؟! تازه همین تعلیق روی کاغذ، هم هیچ‌گاه اتفاق نیفتاد!
آقای رئیس جمهور، جناب آقای وزیر خارجه اجازه دهید مصوبه مجلس اجرا شود و نمایندگان ملت سر دشمن را با لغو همه تحریم‌ها بدون هیچ بهانه به سنگ بكوبند.
مردم نیك می‌دانند محصول دیپلماسی ۸ ساله دولت حتی بازگشت به نقطه صفر نیست.
چون اگر صفر بود، ملت متحمل این‌همه خسارات در حوزه هسته‌ای و كاهش ۶ برابری ارزش پول ملی و تورم ۴۰۰ و
 ۵۰۰ درصدی بسیاری از اقلام و كالاها نمی‌شدند.
رئیس جمهور عوض این‌كه نوك تیز حملات خود را به سمت دشمن اصلی بگیرد كه با بدعهدی و بهانه‌جويی‌های مضحك زیر همه قول و قرارهای خود زده هنوز به كسانی حمله می كند كه مشفقانه به او می‌گفتند برادر این شیوه و طریق مذاكره با دشمن نتیجه‌بخش نیست!
حال كار به چنین مقطعی رسیده است همان‌ها كه دولت را به این مهلكه دیپلماتیك انداخته اند می‌گویند: «ما سایه جنگ را از سر كشور دفع كردیم.» كدام سایه جنگ؟! آمریكا و رژیم صهیونیستی حال ندارند دماغ خود را بالا بكشند! شما سایه جنگ را ازسر آمریكا و رژیم صهیونیستی با برجام برداشتید. كافی است گزارش اوباما و جان‌كری را پس از امضای برجام به كنگره گوش كنید ببینید چه كسانی سایه جنگ را از چه كشوری برداشتند؟!
همین جماعت كه امروز در مركز «ناسا» جمع شدند می‌خواهند در انتخابات فیل هوا كنند می‌گویند:«ما اقتصاد را از قعر دره نجات دادیم»، « ما اجازه ندادیم تورم ونزوئلایی شود» كدام دره؟ كدام تورم ونزوئلایی؟ چرا به شعور مردم اهانت می كنید و آن را نادیده می‌گیرید؟ چرا صادقانه اعتراف نمی‌كنید مملكت را «چند» تحویل گرفتید و الان «چند» دارید تحویل می‌دهید؟!
چرا از بدعهدی آمریكا در مذاكره عبرت نمی‌گیرید و در مورد شیوه‌های جدید استیفای حقوق ملت عقل دیپلماتیك خود را به كار نمی‌برید؟ چرا می‌خواهید ملت از یك سوراخ ۱۰ بار گزیده شود؟!
هزار راه نرفته برای رفع تحریم‌ها و دفع تهدیدات دشمن وجود دارد. دولت در این ۸ سال به آن اعتنایی نكرده است فقط یك راه بلد است! آن‌هم مذاكره؟ ۸ سال است پشت درهای بسته در لوزان ، ژنو ، وین مذاكره می‌كنید هیچ چیز به دست نیاورده اید و حاضر نیستید از آن عبرت بگیرید.
تا كی باید امتیاز نقد بدهیم و تعهد نسیه آن‌هم روی كاغذ بگیریم؟!
از همه مهم‌تر مقامات فعلی آمریكا همین تعهد نسیه را هم نمی‌دهند و شما اخبار آن را سانسور می کنید؟!
نام این نوع دیپلماسی چیست؟ شما در مذاكرات منافع و مصالح چه دولتی را نمایندگی می كنید.
ما اكنون چند سال است از مقوله مذاكرات عبور كردیم در مرحله اجرای تعهدات طرف مقابل راستی‌آزمایی هستیم. چرا دستگاه دیپلماسی كشور خود را در این وادی نمی بیند.