گروه اجتماعی 
«تو بودی که بعدها گفتی هیچ‌چیز تضمین ندارد و رابطه آدم‌ها یخچال و لباسشویی نیست که گارانتی داشته باشد. یک روز هست و یک روز نیست و اگر کسی تضمینی بدهد دروغ گفته است…! 
 فکر می‌کردم آدم‌ها همان‌طور که آمده‌اند می‌روند. نمی‌دانستم که نمی‌روند،می‌مانند. اثرشان می‌ماند حتی اگر همه‌چیزشان را هم با خودشان بردارند و بروند.» این عبارت
قسمتی از رمان «رؤیای تبت» نوشته
 فریبا وفی است. برخی با گفتارهایی ازاین‌دست هم‌ذات پنداری می‌کنند و برخی دیگر نه. اما در این‌که از میزان قوام و دوام روابط کاسته شده، نمی‌توان تردید کرد. جامعه شناسان معتقدند علاقه اگر عمیق باشد، رابطه را مستحکم می‌کند و گاهی علاقه عمیق است اما طرفین فهم مشترکی از خواسته‌های یکدیگر ندارند.
فضای مجازی، رسانه و مشغله‌های متعدد بر این موضوع تأثیرگذار بوده و فقر محبت و مهربانی که بخشی از اخلاق است در خانواده‌ها بسیار ضعیف شده و روابط عاطفی مانند گذشته نیست به‌طوری‌که میانگین گفت‌وگو در خانواده بسیار کم است تا حدی که به دلیل نداشتن فرهنگ گفت‌وگو در صورت صحبت، تبدیل به مجادله می‌شود. 
در میان روابط دوستانه نیز این مسئله تبدیل به معضلی بزرگ‌شده است. اغلب آدم‌ها دچار احساس تنهایی‌اند و تصور می‌کنند به حال خود رهاشده‌اند؛ نه در جمع دوستان جایی دارند و نه در زندگی مشترک و کانون خانواده خواسته‌ها و نیازهایشان برآورده می‌شود. به قول رئیس انجمن مددکاری اجتماعی ایران، سرنخ این کلاف سردرگم را باید در آموزش‌وپرورش پیدا کرد، وزارت‌خانه‌ای عریض و طویل که با تفکر سیاسی مدیریت می‌شود و قادر نیست افرادی را تربیت کند که زندگی کردن با دیگران را بلد باشند و هم‌اکنون این وزارت‌خانه درگیر محفوظات مطلق است و تفکر اجتماعی در آن وجود ندارد. درواقع نظام تعلیم و تربیت ما، یکی از مهم‌ترین مباحثی که به جامعه آموزش نداده، نحوه سازگاری با دیگری و دیگران است و این‌که چطور بتوانیم در رابطه‌های دوستانه، خویشاوندی و یا کاری خود
 انسجام و استحکام لازم را برقرار کنیم تا تنش و درگیری لفظی و فیزیکی و از هم فروپاشی روابط، جایی در مراودات و تعاملات روزمره ما نداشته باشد. 
در اینجا می‌توان زندگی مشترک را مثال زد که محبت می‌تواند امنیت خاطر را ا یجاد كند، امنیت خاطر ی كه معنا یش به وسعت تمام ابعاد زندگی است و انجام وظا یفی از قبیل دوست داشتن همسر، احترام به او و وفادار بودن و…باعث می‌شوند كه فقط مرگ، زوج را از هم جدا كند.
تعهد معنای بسیار گسترده‌ای دارد. در زندگی مشترك به این معناست كه همسرتان را دوست بدارید و با تمام قدرت خود بر استحكام زندگی بیفزاید و از ازدواج دیگر
 به هر شكل و شما یل كه باشد اجتناب كنید. تعهد حالتی مشروط ندارد و به‌شرط نیست، اقدام متقابل به‌مثل نیست. شما متعهد به دوست داشتن هستید، متعهدید كه
 در تمام عمر خود وفادار باقی بمانید و ا ین به اراده‌ شما بستگی دارد. گاهی تعهد در افراد دشوار به نظر می‌آید چراکه بعضی از مواقع به‌قدری با مشكلات روبه‌روست كه داشتن تعهد غیرممکن به نظر می‌آید اما اگر دشوار نبود، چه نیاز ی به ا ین بود كه زن و شوهر باهم پیمان زناشو یی ببندند.
بنابرا ین تنها زمانی كه می‌توانید به تعهد خود نسبت به ازدواج فكر كنید، قبل از ازدواج است. به ا ین بیندیشید كه این مهم در زندگی باعث استحكام خانواده می‌گردد. اگر در ازدواج خود مرتب در این فكر باشید كه چه نصیبی می‌برید و بارها ناامید شوید، بدانید كه به روابط خود و همسرتان لطمه وارد می‌کنید. روابط زناشویی اگر قید و شرط داشته باشد، جا یی برا ی اعتماد و صمیمیت باقی نمی‌گذارد. تنها عشق عمیق و مهر
 بی چشمداشت است كه می‌تواند ازدواج را به شكوفا یی برساند، موضوعی که کمتر از سوی زوجین موردتوجه قرار می‌گیرد و رفته‌رفته دچار عادت و یک‌نواختی می‌شوند و محبت را از یکدیگر دریغ می‌کنند. این اصل می‌تواند در روابط دوستانه و کاری هم مصداق داشته باشد. 
حیات انسان بر دوست داشتن است؛ در غیر این حالت هیچ موجودی زنده نمی‌ماند. گونه انسان به‌عنوان تنهاترین موجود روی کره زمین نیاز دارد از طرق مختلف بر این تنهایی غلبه کند و یافتن یک همنشین و دوست می‌تواند تمام زمان‌های تنهایی او را پایان ببخشد.
اریک فروم روانشناس معروف می‌گوید انسان‌ها به دلیل آگاهی و هوشیاری که دارند از دیگر عناصر طبیعی فاصله گرفتند و نوعی به‌تنهایی رسیده‌اند. این تنهایی باعث تشویش و ترس انسان می‌شود.  گونه انسان به‌عنوان تنهاترین موجود روی 
کره زمین نیاز دارد از طرق مختلف بر این تنهایی غلبه کند. آن‌ها برای فرار از منفرد بودن به گروه‌ها روی می‌آورند؛ از بزرگ گرفته تا کوچک چون گروه دوستان یا خانواده. بنابراین دوستی  و روابط دوستانه قدمتی به‌اندازه قدمت  گونه‌ انسان دارد اما روابط معمولا بادوام نیست. آدم‌ها حرف یکدیگر را نمی‌فهمند و مدام به دنبال قضاوت هم هستند. رفاقت‌ها خیلی زود جای خود را به دشمنی و ناسازگاری می‌دهد. اگر هر فردی یاد بگیرد که در روابط اجتماعی و روابط درون خانوادگی، جانب انصاف و اعتدال را رعایت کند، آنگاه بسیاری از مسائل حل خواهد شد و دوام و بقای دوستی‌ها و ارتباطات بیشتر می‌شود.