فیلم سینمایی «پرویزخان» به نویسندگی و کارگردانی علی ثقفی و تهیه‌کنندگی عطا پناهی که محصول سازمان هنری رسانه‌ای اوج است با حمایت وزارت ورزش و جوانان درخصوص پرویز دهداری یکی از متفاوت‌ترین مربیان بزرگ تیم ملی فوتبال ایران ساخته و پرداخته شده است. سعید پورصمیمی، مریم سعادت، خسرواحمدی، حمیدرضا پگاه، بهنام تشکر، علی باقری، المیرا دهقانی، مهدی قربانی، یاسین مسعودی، محمدصادق ملک، نیما نادری، روزبه رئوفی، یدالله شادمانی، مهدی فریضه، منوچهر علیپور، امیر دانشجو، سیدابوالفضل موسوی، نصیر ساکی، امیرمهدی کوشکی ، اسکندر کوتی و علی فرحناک بازیگران این فیلم سینمایی هستند.
داستان فیلم اقتباسی از روزهای پرتلاطم زندگی پرویز دهداری، مربی اخلاقمدار فوتبال ایران است که علی ثقفی در اولین تجربهٔ کارگردانی به سراغ مقطعی از زندگی معلم اخلاقِ فوتبال ایران رفته و با گریم جالبی که روی سعید پورصمیمی نشستهِ و بازی خوب و شخصیت‌پردازی پذیرفتنی‌اش برای مخاطب بسیار جذاب است.
فیلم پرویزخان داستانی فوتبالی-تاریخی دارد؛ پس از پیروزی انقلاب و در دههٔ ۶۰، نام پرویزخان دهداری با سرمربیگری تیم ملی فوتبال دوباره بر سر زبان‌ها افتاد؛ سال‌هایی که دهداری تیم ملی را برای حضور در بازی‌های آسیایی ۱۹۸۶ سئول آماده کرد. داستان اختلاف با ستاره‌های نامدار تیم ملی، استعفای ۱۴ بازیکن از حضور در تیم ملی جنجالی‌ترین رخداد فوتبالی دههٔ ۶۰ بود. دهداری تیم ملی تازه‌ای با جوانان گمنام تشکیل داد که از میانشان تعدادی جزو ستاره‌های بزرگ فوتبال شدند؛ از احمدرضا عابدزاده و مجتبی محرمی تا جواد زرینچه و صمد مرفاوی. تیم جوان دهداری پس از کسب مقام سوم در جام ملت‌های آسیا، آمادهٔ رقابت‌های مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۰ می‌شد که حاشیه‌های دیدار دوستانهٔ ایران و ژاپن در استادیوم آزادی، پروندهٔ حضور دهداری در تیم ملی را بست؛ روزی که تعدادی از تماشاگران با گلوله‌های برفی از معلم اخلاق استقبال کردند. دهداری در اوایل دههٔ ۷۰ از دنیا رفت. نکتهٔ مثبت فیلم، نویسندگی قوی آن است که در کنار کارگردانی خوبِ ثقفی نورپردازی، تدوین و حفظ فضا و زمان، توانسته بهترین فیلم از نگاه مخاطبان باشد. تصویربرداری و انتخاب صحنه واقع‌نگرانه و جلوه‌های بصری و تغییر صحنه‌ها باعث شده مخاطب خسته نشود و فیلم برایش جذاب باشد و تا انتها فیلم را همراهی کند. گفت‌وگوها حساب‌شده هستند و به شخصیت‌پردازی کاراکترها کمک شایانی کرده‌اند. تعلیق‌ها و اوج و فرودهایی که در فیلم است، کاملاً مخاطب را همراه می‌کند و باعث ایجاد هیجان مثبت و عِرق ملی برای تماشاگران می‌شود؛ جوری که در سالن سینما کاملاً شاهد آن بودم و در کل واقعاً این فیلم ارزش دیدن دارد و لایق دریافت سیمرغ است.