محمد مهرعلی 
بدون شک، گوانتانامو نه‌تنها نام یک زندان مخوف،بلکه نقطه آشکارساز نقض عینی حقوق بشر از سوی دولتی اشغالگر و تروریست پرور به نام ایالات‌متحده آمریکا محسوب می‌شود.این زندان از زمان ریاست جمهوری بوش پسر گرفته تا اوباما، ترامپ و بایدن تبدیل به نماد نوعی طغیان و سرکشی حقوق بشری از سوی واشنگتن محسوب می‌شود. نکته جالب‌توجه این‌که حتی در طول حضور دو رئیس‌جمهور دموکرات در کاخ سفید، این زندان به فعالیت خود ادامه داده است! اینک بر همگان اثبات شده که شکنجه‌گری و اشغالگری چگونه تبدیل به یک «رویکرد دوحزبی» در حوزه امنیت خارجی آمریکا شده است! 
فیونولا نی اولاین،  بازرس مستقل سازمان ملل متحد با اشاره به اینکه ۱۹ تن از ۳۰ زندانی محبوس در گوآنتانامو که برخی از آنان ۲۰ سال از حضورشان در این زندان می‌گذرد، حتی با یک مورد اتهام هم مواجه نشده‌اند، ضمن ابراز نگرانی عمیق، دلیل ادامه بازداشت آنان را «عدم تمایل مقامات ایالات‌متحده برای رویارویی با عواقب شکنجه و سایر بدرفتاری‌هایی که با بازداشت‌شدگان انجام می‌شود» دانست.
اولین بازرس مستقل سازمان ملل که از بازداشتگاه ایالات‌متحده در خلیج گوانتانامو بازدید کرد، اعلام کرد ۳۰ مردی که در آنجا نگهداری می‌شوند تحت قوانین بین‌المللی به‌طور مداوم با رفتارهای ظالمانه، غیرانسانی و تحقیرآمیز روبه رو
 هستند. به گفته او بسیاری از بازداشت‌شدگانی که با آن‌ها ملاقات داشته شواهدی از «آسیب و پریشانی روانی عمیق ازجمله اضطراب، درماندگی، ناامیدی، استرس، افسردگی و وابستگی» نشان می‌دهند.فیونولا نی اولاین همچنین عقیده دارد که بسیاری از زندانیان گوانتانامو که از حمایت خانواده و جامعه محروم هستند، «برخی بدون محاکمه زندانی شده و برخی بدون آنکه متهم شوند، به مدت ۲۱ سال در آنجا محبوس مانده‌اند. این افراد دست به اعتصاب غذا زده و از تغذیه اجباری، آسیب رساندن به خود، وسوسه خودکشی و پیری زودهنگام رنج می‌برند. فارغ از ماهیت افرادی که در زندان گوانتانامو به سر می‌برند، گزارش اخیر فیونولانی اولان نشان‌دهنده دو واقعیت محض است : نخست این‌که برخلاف القائات مقامات آمریکایی و غربی، زندان گوانتانامو بسته نشده و شکنجه‌گری در آن کماکان در سایه سکوت سازمان‌های مدعی حقوق بشر ادامه دارد. 
نکته دوم این‌که ارسال بازرس ویژه سازمان ملل متحد به گوانتانامو پس از ۲۰ سال به‌وضوح نشان می‌دهد که سازمان ملل متحد چگونه در قبال این پرونده حساس ( آن‌هم در طول دو دهه) نسبت به انجام حداقلی‌ترین وظایف خود بی‌توجه بوده است! حتی کار به‌جایی رسیده است که سازمان ملل متحد ارسال بازرس ویژه‌اش به گوانتانامو پس از سال‌ها  جنایت آَشکار در این زندان را نوعی افتخار برای خود قلمداد می‌کند. این همان تعارض ساختاری و عملیاتی در انجام مسئولیت‌های حداقلی سازمان ملل متحد محسوب می‌شود، سازمانی که آمریکا و متحدانش آن را تبدیل به محفلی برای سلطه گری و اعمال زور سیستماتیک خود در نظام بین‌الملل کرده‌اند! مضحکانه و البته تلخ‌تر اینکه بازرس سازمان ملل متحد نسبت به اینکه «پیشرفت‌هایی در برخورد با زندانیان گوانتانامو»رخ‌داده( بدون توجه به ماهیت غیرقانونی بنای این زندان و اشغالگری آمریکا در کشورهایی مانند عراق و افغانستان)، ابراز خرسندی کرده است!