حضور رونالدوی پرتغالی در تهران و استقبال برخی از افراد به شیوه ای زننده از وی باز هم دستمایه برخی تمسخر ها و خودتحقیری ها در شبکه های اجتماعی شده است. البته بی تدبیری ها پرتکرار مسئولان میزبانی از تیم النصر در این زمینه بی اثر نبود. بی نظمی حضور این افراد در اطراف اتوبوس تیم النصر و ستون کشی هایی که بر روی تپه های اطراف هتل استقرار انجام شد تصاویر زشتی را رقم زد با این حال سابقه حضور افرادی مانند رونالدو در کشور های مختلف نشان دهنده استقبال هایی این چنینی و بلکه شدیدتر بوده است.

به عنوان مثال حضور خود او در استانبول برای افتتاح یک فروشگاه باعث اجتماع ۶۰ هزار نفری در خیابان های اطراف آن شد به همین دلیل باید پذیرفت محبوبیت سلبریتی ها در جوامعی که متاثر از سبک زندگی مدرن هستند امری کاملا طبیعی و قابل انتظار است هر چند شاید مطلوب نباشد. نکته اول این است که از قضا جامعه ما نسبت به دیگر جوامع وضعیت خاص تری در این زمینه ندارد و همانطور که با رفتارهای عجیب و غریب برخی از مردم کشورهای دیگر مانند صف کشیدن برای خریدن آدامس جویده شده یک سلبریتی نباید کلیت آن جامعه را به تمسخر گرفته و تحلیل های تک خطی و بسیط هیجانی از آن ارائه کنیم در ایران هم باید همین شیوه را در پیش بگیریم.

اما حضور یک جریان خود تحقیر در فضای اجتماعی و مجازی همواره باعث می شود که کوچکترین مشکلات کشور ما صدها برابر بزرگتر دیده شوند. مشکلاتی که بسیار بدتر از آن در کشورهای مشابه به سهولت قابل مشاهده است اما به هیچ وجه رویکرد تخریبی که در ایران ملاحظه می کنیم در آنجا صورت نمی گیرد. این جریان رسانه ای که حقد و کینه اش از جمهوری اسلامی به صورت کاملا ناخودآگاه به کلیت جامعه ایران تعمیم پیدا کرده با وسواس بسیار عجیبی در بهترین رویداد های اجتماعی کشور به دنبال لکه های ریز سیاهی می گردد تا کام ملت را به وسیله آن تلخ کرده و نتیجه بگیرد برای تمام شدن این تلخی ها باید با جمهوری اسلامی مبارزه کرد. افراط این جریان در سیاه نمایی باعث شده بسیاری از مردم هم نسبت به زاویه نگاه آنان به مسائل بدبین شوند. خوشبختانه در همین فقره اخیر بسیاری از مردم با واکنش نسبت به این سیاه نمایی ها به تمسخر فرهنگ ایرانی آن هم با بهانه  استقبال زننده برخی افراد از رونالدو اعتراض کردند.

این پدیده ای بسیار گران مایه در حوزه آگاهی افکار عمومی ایران است چراکه نشان می دهد بلوغ فکری و آگاهی در میان اقشار مختلف مردم به اندازه ای رسیده که دیگر نسبت به این جنس از جنگ های روانی به یک ایمنی نسبی دست پیدا کرده اند. با این حال جدای از همه این مباحث بیماری تقدیس سلبریتی ها به عنوان یک مشکل اساسی برای بسیاری از جوامع مدرن یا متاثر از مدرنیته مانند ایران باید یکی از مولفه های مهم در سیاست گذاری های فرهنگی باشد. اینکه برخی افراد حاضر شده اند شبی نزدیک به ۴۰ میلیون تومان برای اجاره یک اتاق در هتل محل استقرار رونالدو پرداخت کنند بلکه شبی را در نزدیکی او گذرانده باشند نشان می دهد این بیماری هرچند در میان افراد معدودی می تواند اشکال خطرناکی از خود نشان بدهد یا اینکه کاروان های بدرقه ای که به دنبال برخی بازیگران داخلی به راه می افتد و احساسات شدیدی که خصوصا قشر نوجوان نسبت به این افراد دارند به نوبه خود می تواند معضلات فرهنگی نامطلوبی را ایجاد کند. هر چند میزان ابتلای جامعه ما به این بیماری فرهنگی اصلا قابل مقایسه با جوامعی مانند انگلستان و آمریکا نیست اما با توجه به جایگاهی که سلبریتی ها می توانند در مرجعیت اجتماعی برخی از سطوح جامعه داشته باشند بسیار حائز اهمیت است.

برای مدیریت این مسئله برخی معتقد به پرورش سلبریتی های ارزشی در برابر سلبریتی های ضد فرهنگ خودی هستند اما اندک توجهی به زیست فرهنگی پدیده سلبریتی نشان می دهد اساس این مسئله با ارزش های فرهنگی ما تضاد های جدی در پی دارد برای همین در مقابل برخی معتقدند که با مدیریت نظام منافع این افراد می توان خسارت های احتمالی که جامعه ممکن است از قِبل اقدامات هنجارشکنانه شان داشته باشد تا حدودی دور کرد که جزئیات این طرح و ایده مجالی دیگری برای شرح می طلبد.