|حسين قدياني|
۲۷ آبان ۹۸ علي ربيعي وعده داد که «مشکل اينترنت امروز يا فردا رفع مي‌شود!» بيست‌وهفتم که رفع نشد و حتي تا عصر ۲۸ آبان نيز فرجي نشد تا اين‌که غروب همين روز بيست‌وهشتم رسانه‌ها از قول ايشان خبر ديگري منتشر کردند: «مشکل نت، استان به استان برطرف مي‌شود!» اما متأسفانه تا شامگاه چهارشنبه ۲۹آبان نیز هنوز معضل نت حل نشده. پرسش اين است؛ «چرا خلف وعده؟» و ديگر آن‌که «آيا حواس‌مان به تأثير بسيار مخرب قول بي‌عمل بر اعصاب مردم هست؟» چه چيزي بدتر از اين قابل فرض است که سخن مسئولي در حد سخن‌گوي دولت، هيچ اعتباري براي ملت نداشته باشد؟ قطعا آن‌چه مردم را شاکي و کاسه‌ صبرشان را لب‌ريز مي‌کند، همين است که حضرات وعده‌اي بدهند ولي عامل به آن نباشند! مثل آن وعده که «به محض اجراي برجام، همه‌ تحريم‌ها بالمره لغو مي‌شود!»يا وعده‌ بامزه‌ ۶ سال پيش؛ «چنان رونقي به اقتصاد مي‌بخشم که مردم اصلا به اين
۴۵ هزار تومان نيازي نداشته باشند!» سلمنا! ممکن است آقاي ربيعي در جواب بگويد که تصميماتي از قبيل قطع و وصل سراسري اينترنت آن‌هم در روزهاي ناآرامي، تنها در اختيار دولت يا وزير ارتباطات نيست و نهادهاي ديگر هم در اين باره صاحب‌نظرند. اين‌جا از قضا سؤالات خود را پررنگ‌تر مطرح مي‌کنيم؛ «چرا با علم به اين‌که حل مسئله‌اي تمام و کمال در اختيار شما نيست، قول پوچ به مردم مي‌دهيد؟» و «آيا بهتر نيست به جاي وعده، يک‌کلام صادقانه به ملت بگوييد که حل بعضي مشکلات به‌ويژه در پاره‌اي ايام خاص، منوط به تصميماتي فرادولتي است؟» ممکن است تحليل ارائه بدهند يا حتي سخن با آمار دقيق بگويند که قطع نت با وجود تمام مضراتش موجب شد بساط بلوا زودتر جمع شود و بيش از اين تخريب صورت نگيرد. مع‌الاسف باز هم سؤالات ما به قوت خود باقي است؛ حرف ناراست چرا؟ و چرا با مردم صادقانه حرف نمي‌زنيم؟ مسلما بدترين ناامني‌ها ناامني ذهني است و اينکه اعتبار سخن آقايان نزد مردم تقريبا هيچ باشد. بيم از فردايي است که صرف‌نظر از جناح‌بندي‌هاي امروز، اين‌جور قضاوت‌مان کنند که یک مدير جمهوري اسلامي حرفي زد ليکن روي هوا! و اين داوري از سنگي که شيشه بانک را مي‌شکند، خطرناک‌تر است. مردم شايد با بنزين ۳۰۰۰ توماني يک‌جور کنار بيايند اما با وعده توخالي هرگز. قطع نت اگر مانع تسري اغتشاش شود، با وجود همه‌ عوارضش يقينا براي مردم قابل تحمل است که هيچ نعمتي به اهميت امنيت نیست ولي آن‌چه تحمل‌ناشدني است، بي‌اعتباري سخن حضرات است و نوشته‌شدنش به پاي نظام.